Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
«Lesvos, 2008, May.
I always existed. And I will always exist. My grandfather believed this, the chain of events, he said, is crystal clear. We can trace our existence back, even before the moment of Creation and we can foresee it deep in the future even when time will cease to exist. My grandfather would say such things seated outside our low-roofed hajat, smoking nargile. He was very old, he had lived a full life that contained everything good and bad a human being can face. I don’t believe any of what my grandfather said. Perhaps when I grow older, I will. For the time being my suffering, my happiness, are all that there is. I cannot think of the past or the future. Even when I do so, that doesn’t help... Ali is my name, I’ m from Afghanistan. I drew once a tree, bare, without leaves and someone asked me, is that tree dead or is it about to blossom? It is about to blossom, I answered, though one can never be sure as to its intentions. It may want, at some point, to commit suicide, to stop drinking water, to close its roots as one closes his mouth, and die.»
Και σε μετάφραση:
«Λέσβος, 2008, Μάιος.
Πάντοτε υπήρχα. Και πάντοτε θα υπάρχω. Ο παππούς μου έτσι πίστευε, η αλυσίδα των γεγονότων, έλεγε, είναι ξεκάθαρη σαν κρύσταλλο. Μπορούμε να εντοπίσουμε την ύπαρξή μας πίσω, ακόμα και πριν από τη στιγμή της Δημιουργίας και μπορούμε να την προβλέψουμε βαθιά στο μέλλον ακόμα και όταν ο χρόνος θα έχει σταματήσει να υπάρχει. Ο παππούς έλεγε τέτοια πράγματα καθήμενος έξω από το χαμηλοτάβανο χαγιάτι μας, καπνίζοντας ναργιλέ. Ήταν πολύ γέρος, είχε ζήσει μια γεμάτη ζωή από αυτές που κλείνουν μέσα τους καθετί καλό και καλό που μπορεί να βρει μπροστά του ένα ανθρώπινο πλάσμα. Εγώ δεν πιστεύω τίποτα από όσα έλεγε ο παππούς μου. Ίσως να πιστέψω όταν μεγαλώσω. Προς το παρόν τα βάσανά μου, η ευτυχία μου, αυτά μόνο υπάρχουν. Δεν μπορώ να σκεφτώ το παρελθόν ή το μέλλον. Ακόμα και όταν το κάνω, δε βοηθάει. Αλί είναι το όνομά μου, είμαι από το Αφγανιστάν. Κάποτε ζωγράφισα ένα δέντρο, γυμνό και δίχως φύλλα και κάποιος με ρώτησε, αυτό το δέντρο είναι νεκρό ή είναι έτοιμο να ανθίσει; Είναι έτοιμο να ανθίσει, απάντησα εγώ, αν και ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τις προθέσεις του. Μπορεί να θέλει, σε κάποια στιγμή, να αυτοκτονήσει, να σταματήσει να πίνει νερό, να κλείσει τις ρίζες του, όπως κάποιος κλείνει το στόμα του, και να πεθάνει.»
Έχω την ζωγραφιά του Αλί. Είναι φτιαγμένη με μολύβι πάνω σε λευκό χαρτόνι. Την έφτιαξε μια από τις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς που πέρασε στο νησί. Στο πίσω μέρος της ζωγραφιάς έχει γράψει το παραπάνω κείμενο, την αγγλική του εκδοχή. Τα λόγια αυτά είναι του Αλί μα θα μπορούσαν να βγαίνουν από το στόμα χιλιάδων παιδιών-προσφύγων. Το δέντρο του Αλί άλλες φορές ανθεί και άλλες φορές ξεραίνεται. Όπως και να ‘χει, προσπαθεί να ριζώσει σε ξένα χώματα γιατί κάποιοι του στέρησαν την πατρίδα του.
Μάθαμε πως η Frontex θα κάνει και πτήσεις πλέον, συχνότερες, πάνω από το Αιγαίο. Το περιοδικό «Metropolitan» την περασμένη εβδομάδα, διά μέσου ενός ειδικού (αλίμονο) μας πληροφορούσε εμμέσως πλην σαφώς πως οι άνθρωποι που έρχονται από την Ασία, όπως και να το δούμε, τελικά είναι «εισβολείς». Πόσο όμορφα και βαθυστόχαστα καλύπτουμε την αλήθεια και νανουρίζουμε τον εαυτό μας! Ο δυτικός «πολιτισμός» πάντα θα βρίσκει όμορφα λόγια και «αυταπόδεικτα» θεωρήματα για να δικαιολογεί τα εγκλήματά του και να προστατεύει τα πλούτη του. Και πάντα θα είναι άλλοι οι βάρβαροι, την ίδια στιγμή που θα μπορούμε να νιώσουμε οι ίδιοι τη δική μας, απέραντη βαρβαρότητα, την ίδια στιγμή που δε θα λέμε λέξη σε κανένα για αυτήν. Αν ήταν να ζωγραφίσουμε ένα δέντρο που να συμβολίζει εμάς, όπως έκανε ο Αλί, ας ζωγραφίσουμε ένα δέντρο από τα κλαδιά του οποίου θα κρέμονται απαγχονισμένοι οι λαοί που εκμεταλλευτήκαμε, οι φίλοι που προδώσαμε, και τελευταίος ο εαυτός μας που έχει πνιγεί, όχι από σχοινί αλλά από το ψέμα.
I always existed. And I will always exist. My grandfather believed this, the chain of events, he said, is crystal clear. We can trace our existence back, even before the moment of Creation and we can foresee it deep in the future even when time will cease to exist. My grandfather would say such things seated outside our low-roofed hajat, smoking nargile. He was very old, he had lived a full life that contained everything good and bad a human being can face. I don’t believe any of what my grandfather said. Perhaps when I grow older, I will. For the time being my suffering, my happiness, are all that there is. I cannot think of the past or the future. Even when I do so, that doesn’t help... Ali is my name, I’ m from Afghanistan. I drew once a tree, bare, without leaves and someone asked me, is that tree dead or is it about to blossom? It is about to blossom, I answered, though one can never be sure as to its intentions. It may want, at some point, to commit suicide, to stop drinking water, to close its roots as one closes his mouth, and die.»
Και σε μετάφραση:
«Λέσβος, 2008, Μάιος.
Πάντοτε υπήρχα. Και πάντοτε θα υπάρχω. Ο παππούς μου έτσι πίστευε, η αλυσίδα των γεγονότων, έλεγε, είναι ξεκάθαρη σαν κρύσταλλο. Μπορούμε να εντοπίσουμε την ύπαρξή μας πίσω, ακόμα και πριν από τη στιγμή της Δημιουργίας και μπορούμε να την προβλέψουμε βαθιά στο μέλλον ακόμα και όταν ο χρόνος θα έχει σταματήσει να υπάρχει. Ο παππούς έλεγε τέτοια πράγματα καθήμενος έξω από το χαμηλοτάβανο χαγιάτι μας, καπνίζοντας ναργιλέ. Ήταν πολύ γέρος, είχε ζήσει μια γεμάτη ζωή από αυτές που κλείνουν μέσα τους καθετί καλό και καλό που μπορεί να βρει μπροστά του ένα ανθρώπινο πλάσμα. Εγώ δεν πιστεύω τίποτα από όσα έλεγε ο παππούς μου. Ίσως να πιστέψω όταν μεγαλώσω. Προς το παρόν τα βάσανά μου, η ευτυχία μου, αυτά μόνο υπάρχουν. Δεν μπορώ να σκεφτώ το παρελθόν ή το μέλλον. Ακόμα και όταν το κάνω, δε βοηθάει. Αλί είναι το όνομά μου, είμαι από το Αφγανιστάν. Κάποτε ζωγράφισα ένα δέντρο, γυμνό και δίχως φύλλα και κάποιος με ρώτησε, αυτό το δέντρο είναι νεκρό ή είναι έτοιμο να ανθίσει; Είναι έτοιμο να ανθίσει, απάντησα εγώ, αν και ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τις προθέσεις του. Μπορεί να θέλει, σε κάποια στιγμή, να αυτοκτονήσει, να σταματήσει να πίνει νερό, να κλείσει τις ρίζες του, όπως κάποιος κλείνει το στόμα του, και να πεθάνει.»
Έχω την ζωγραφιά του Αλί. Είναι φτιαγμένη με μολύβι πάνω σε λευκό χαρτόνι. Την έφτιαξε μια από τις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς που πέρασε στο νησί. Στο πίσω μέρος της ζωγραφιάς έχει γράψει το παραπάνω κείμενο, την αγγλική του εκδοχή. Τα λόγια αυτά είναι του Αλί μα θα μπορούσαν να βγαίνουν από το στόμα χιλιάδων παιδιών-προσφύγων. Το δέντρο του Αλί άλλες φορές ανθεί και άλλες φορές ξεραίνεται. Όπως και να ‘χει, προσπαθεί να ριζώσει σε ξένα χώματα γιατί κάποιοι του στέρησαν την πατρίδα του.
Μάθαμε πως η Frontex θα κάνει και πτήσεις πλέον, συχνότερες, πάνω από το Αιγαίο. Το περιοδικό «Metropolitan» την περασμένη εβδομάδα, διά μέσου ενός ειδικού (αλίμονο) μας πληροφορούσε εμμέσως πλην σαφώς πως οι άνθρωποι που έρχονται από την Ασία, όπως και να το δούμε, τελικά είναι «εισβολείς». Πόσο όμορφα και βαθυστόχαστα καλύπτουμε την αλήθεια και νανουρίζουμε τον εαυτό μας! Ο δυτικός «πολιτισμός» πάντα θα βρίσκει όμορφα λόγια και «αυταπόδεικτα» θεωρήματα για να δικαιολογεί τα εγκλήματά του και να προστατεύει τα πλούτη του. Και πάντα θα είναι άλλοι οι βάρβαροι, την ίδια στιγμή που θα μπορούμε να νιώσουμε οι ίδιοι τη δική μας, απέραντη βαρβαρότητα, την ίδια στιγμή που δε θα λέμε λέξη σε κανένα για αυτήν. Αν ήταν να ζωγραφίσουμε ένα δέντρο που να συμβολίζει εμάς, όπως έκανε ο Αλί, ας ζωγραφίσουμε ένα δέντρο από τα κλαδιά του οποίου θα κρέμονται απαγχονισμένοι οι λαοί που εκμεταλλευτήκαμε, οι φίλοι που προδώσαμε, και τελευταίος ο εαυτός μας που έχει πνιγεί, όχι από σχοινί αλλά από το ψέμα.