Σχεδόν πριν από ένα μήνα ξεκίνησαν οι τεράστιες συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων, που μπορεί να γίνονται με κέντρο την Πλατεία Συντάγματος, αλλά έχουν επεκταθεί και σε αρκετές γειτονιές της πρωτεύουσας, στη Θεσσαλονίκη και σε πολλές επαρχιακές πόλεις. Και το σπουδαιότερο: το κυριολεκτικά πρωτόγνωρο αυτό κίνημα όχι μόνο δε λέει να ξεθυμάνει, αλλά δυναμώνει και αυτοοργανώνεται.
Πρώτα-πρώτα, άρχισαν να λειτουργούν, κατά τη διάρκεια των συγκεντρώσεων και στο πλαίσιό τους, λαϊκές συνελεύσεις, στις οποίες οι αγανακτισμένοι πολίτες παίρνουν αποφάσεις ή υιοθετούν προτάσεις, όπως για παράδειγμα η πολύ σημαντική πρόταση να συγκροτηθεί «Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου», η οποία να προωθήσει τη διαχρονική πρόσβαση των πολιτών στις συμβάσεις με τις οποίες διαμορφώθηκε το δημόσιο χρέος, καθώς και τον έλεγχο της νομιμότητας του χρέους. Σε άλλη συγκέντρωση, στις 8 Ιουνίου, αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί στις 17 του μήνα «Ημέρα Λαϊκής Ενημέρωσης και Διαβούλευσης σχετικά με την Άμεση Δημοκρατία και το Σύνταγμα».
Η εκδήλωση πράγματι έγινε και σ’ αυτή μίλησαν ο ακατάβλητος Μανώλης Γλέζος, το ζωντανό ακόμα σύμβολο της Αντίστασης του λαού μας, ο Γιώργος Αναστασόπουλος, ο Κώστας Δουζίνας, ο Γιώργος Οικονόμου και ο Σταύρος Σταυρίδης, και ακολούθησε ζωηρή συζήτηση.

Ένα δεύτερο ενθαρρυντικό στοιχείο είναι πως οι συγκεντρωμένοι περιφρουρούν τον ειρηνικό χαρακτήρα των συγκεντρώσεών τους, απομονώνουν τους χούλιγκαν και κατόρθωσαν κατά τη μοναδική φορά που τόλμησαν να εμφανιστούν οι γνωστοί-άγνωστοι κουκουλοφόροι, με την κάλυψη της Αστυνομίας και εν μέσω βροχής «χημικών», δηλαδή ασφυξιογόνων ουσιών, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όχι μόνο δεν πανικοβλήθηκαν, αλλά μείνανε, κάποιοι χορεύοντας πεντοζάλη, και ανακτήσανε τον χώρο απομονώνοντας τους κουκουλοφόρους.
Τρίτο καινούργιο και ελπιδοφόρο στοιχείο είναι η ευρεία χρήση της Πληροφορικής και του Διαδικτύου, που ο ανεκδιήγητος (δεύτερος πλέον) αντιπρόεδρος της κυβέρνησης χαρακτήρισε «μόδα». Πραγματικά το διαδίκτυο υπήρξε πραγματικό όπλο στα χέρια των αγανακτισμένων πολιτών, οι οποίοι το χρησιμοποιούν τόσο για κινητοποιήσεις όσο και για τηλεδιασκέψεις.
Τέταρτο, τέλος, στοιχείο είναι πως οι συνεχιζόμενες συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων άρχισαν να λειτουργούν σαν καταλύτης, όπως λέμε οι χημικοί, των εξελίξεων. Δεν είναι μόνο η απαίτηση να γίνει λογιστικός έλεγχος του δημοσίου χρέους, για να εξακριβωθεί σε τι ποσοστό είναι νόμιμο ή παράνομο. Είναι το γεγονός πως πολλοί πολίτες έχουν στείλει εξώδικα στους βουλευτές της περιφέρειάς τους, με τα οποία τους εγκαλούν για αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεών τους. Το λογικώς επόμενο βήμα είναι η υποβολή μηνύσεων εκ μέρους των ψηφοφόρων κατά των βουλευτών για εξαπάτηση.

Οι συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων έχουν δείξει πολύ καθαρά την ουσιαστική χρεωκοπία του πολιτικού συστήματος, τον πραγματικό ρόλο των Μ.Μ.Ε. ως μέσων παραπλάνησης και την ανεπάρκεια των προτάσεων κάποιων κομμάτων της Αριστεράς, που προτείνουν με γενικόλογο και αόριστο λόγο «αντίσταση» ή «αντεπίθεση», χωρίς όμως να κάνουν συγκεκριμένες και ρεαλιστικές προτάσεις. Με λίγα λόγια, οι συγκεντρώσεις έχουν καταδείξει την ανικανότητα των θεσμοθετημένων κοινωνικών μορφωμάτων να αποτυπώσουν το λαϊκό αίσθημα.
Το ερώτημα, όμως, που για την ώρα μένει αναπάντητο, αφορά το τι μέλλει γενέσθαι.
Πολλοί αναρωτιούνται εάν η μαζικότητα των εκδηλώσεων των «αγανακτισμένων» πληροί τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί κίνημα, το οποίο από τη φύση του δεν μπορεί παρά να έχει συγκρουσιακό χαρακτήρα. Σύγκρουση, όμως, δε σημαίνει αναγκαστικά βία. Τρανό παράδειγμα είναι το κίνημα ανυπακοής και μη βίας που ξεκίνησε ο Μαχάτμα Γκάντι και το οποίο κατέληξε στην ουσιαστική διάλυση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, όταν αποσπάσθηκαν από αυτήν η Ινδία και το Πακιστάν.

Η απαίτηση από τους πολίτες να ενημερώνονται υπεύθυνα από τις Αρχές για όλες τις ενέργειές τους και η απαίτηση να τηρούνται από τις Αρχές οι νόμοι πρέπει επίσης να βρίσκονται μέσα στους σκοπούς του κινήματος των αγανακτισμένων. Αν το καλοεξετάσουμε, οι νόμοι ήταν πάντα το καταφύγιο των αδύνατων. Κάτι ήξερε ο Ηράκλειτος που συνιστούσε στους πολίτες να υπερασπίζονται τους νόμους όπως θα υπερασπίζονταν τα τείχη των πόλεών τους.
Ας υποθέσουμε πως, επηρεασμένοι από το κίνημα των αγανακτισμένων, οι πολίτες άρχιζαν οργανωμένα να καταθέτουν βροχή μηνύσεων κατά των αρμοδίων πάσης φύσεως όταν τους έπιαναν να παρανομούν. Όχι πως τελικά θα τρώγανε τίποτα βαριές ποινές, μην έχουμε αυταπάτες, αλλά και η πιο ελαφριά ποινή μετρά όταν έρχεται η ώρα των προαγωγών και αυτό τους πανικοβάλλει.
Ας υποθέσουμε επίσης πως οι πολίτες αποφάσιζαν να μην εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς τις εφορίες και τις τράπεζες, εάν προηγουμένως δεν οδηγηθούν στις φυλακές οι μεγάλοι φοροφυγάδες και εισφοροδιαφεύγοντες και οι πρωταγωνιστές των οικονομικών σκανδάλων. Βεβαίως αν αυτό το κάνουνε δέκα ή είκοσι πολίτες, θα βρίσκανε χωρίς αμφιβολία τον μπελά τους. Αν όμως το κάνουνε είκοσι χιλιάδες φορολογούμενοι μαζί; Θα βάζανε είκοσι χιλιάδες άτομα στη φυλακή; Μα δε χωράνε, εκτός αν αναβιώσουν τα Γιούρα και το Μακρονήσι.
Καταλήγοντας, νομίζω πως η έως τώρα αποτίμηση των αποτελεσμάτων των συγκεντρώσεων των αγανακτισμένων είναι θετική. Και θα επακολουθήσουν πολλά ακόμη.