Όλοι μιλάνε, όλοι κοκορεύονται κι αναμαζώνουν χειροκροτήματα και ψήφους, μα, μα πόσοι και πόσα κάνουν για μια μεγάλη μερίδα, μια πονεμένη μερίδα του πληθυσμού μας που λέγονται ανάπηροι; Βέβαια όλοι κουβαλάμε και μια αναπηρία σωματική, πνευματική ή ψυχική μέσα μας, αλλά το θέμα είναι πως λίγο ή πολύ την παλεύουμε.
Το θέμα είναι για τα άτομα αυτά που η αναπηρία τους είναι απαγορευτική στο να βιώσουν της ζωής τις χαρές, αλλά και τις ανάγκες.
Περνούσα από μια ταβέρνα σε ένα μικρό χωριό, όχι πάνω από διακόσοι κάτοικοι, στην κοκκινισμένη απ’ του κρητικού ήλιου το γέρσιμο προς την Αδριατική μεριά.
Μεσημέρι ήτανε, έκατσα να τσιμπήσω κάτι, μου άρεσε το μαγαζί, καλοφτιαγμένο, με πέτρα, τραπεζομάντηλα και φρου-φρου κι αρώματα, λέω μπράβο στην πολιτιστική εξέλιξη και το λεπτό γούστο των κατοίκων ενός μικρού χωριού. Θέλησα να πλένω τα χέρια μου, πήγα στην τουαλέτα και με μεγάλη μου χαρά κι έκπληξη είδα τη λεκάνη σε προδιαγραφές για άτομα με αναπηρικό καροτσάκι.
Ενθουσιασμένος σκούπισα τα χέρια μου και πήγα να συγχαρώ τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού για την ευαισθησία του αυτή.
- Μπράβο· χαίρομαι που επιτέλους φροντίζετε και τους ανάπηρούς μας. Συγχαρητήρια.
Αυτός με κοίταξε σαν να ήμουνα εξωγήινος και περιορίστηκε σε ένα άχρωμο
- Ευχαριστώ.
Βγαίνω λοιπόν έξω, το μαγαζί υπερυψωμένο 1,5 περίπου μέτρο, και σκαλοπάτια έξι - εφτά, χωρίς ράμπα να ανεβαίνει κάποιος που θα ερχόταν με αναπηρικό καροτσάκι.
Ξαναμπήκα μέσα, περιχαρής ο ταβερνιάρης με πλησίασε κι απόμεινε σύξυλος όταν του είπα ευγενικά.
- Χάρηκα που είδα να έχετε τουαλέτα για ανάπηρους και σου έδωσα συγχαρητήρια.
- Ναι, πρέπει, είπε μηχανικά.
- Εκείνο όμως που δεν είδα φίλε μου, είναι μια ράμπα για να μπορεί ο ανάπηρος να ανεβαίνει κιόλας στο μαγαζί. Αλλιώς είναι άχρηστη η λεκάνη.
- Έχετε δίκιο, μου είπε, θα σάξουμε. Υπάρχει στη μελέτη.
Ικανοποιήθηκα με την απάντησή του και συγκινήθηκα με την προθυμία του να βγει μαζί μου έξω από το μαγαζί, να μου δείξει μερικά πλακάκια στην άκρη και ένα σπασμένο κομμάτι από το τοιχίο με τα πλακάκια επάνω, στην άκρη του δρόμου, και να με διαβεβαιώσει:
- Να, εδώ θα γίνει η ράμπα.
Οπότε φχαριστήθηκα τις τηγανητές μαρίδες που παράγγειλα, θέλησε να μου τις κεράσει δεν το δέχτηκα, κι έφυγα με την υπόσχεση να ξαναπάω.
Σε πέντε μήνες πέρασα από το ίδιο μέρος, είδα τα ίδια πλακάκια στην ίδια θέση, ένα σφυρί πάνω στο σπασμένο κομμάτι του τοιχίου και τα σκουπίδια αμάζωχτα. Κατάλαβα, λυπήθηκα, δεν σταμάτησα για μαρίδες.
Σε ένα χρόνο, η μόνη διαφορά ήταν πως έλειπε το σφυρί.
Έμαθα πως ο «προοδευτικός» αυτός μαγαζάτορας είχε μπει, λέει, σε ένα από αυτά τα πάμπολλα χρηματοβόρα προγράμματα, τσέπωσε κάμποσα, τέλειωσε το μαγαζί του, έβανε και τα ρέστα στην τσέπη, πήρε και έξτρα λεφτά για να κάνει αυτήν τη πρόβλεψη για τους συνανθρώπους μας που έρχονται από τα πέρατα του κόσμου με αναπηρικό καροτσάκι, έβανε τη λεκάνη (έτσι κι αλλιώς όλοι μπορούν να την χρησιμοποιήσουν), για να περάσει τον «έλεγχο» και να πάρει τα λεφτά, αλλά επειδή δεν είναι εύκολο να κάνει τη ράμπα, περιμένουν εκεί τα σπασμένα τσιμέντα και τα πλακάκια ώστε αν τυχόν κανένας τρελός σαν κι ελόγου μου σταματήσει και ρωτήσει, προτού του κλείσει το στόμα με το κέρασμα, να του πει πως,
- Να· περιμένω το μάστορα να τη φτιάξει. Μου είπε σε μια ώρα θα είναι εδώ!
Αν τύχει και ξανάρθει επειδή του άρεσαν οι κερασμένες μαρίδες, θα μεθύσει πριν κάτσει στο τραπέζι. Πληρωμένα από το μαγαζάτορα, Έλληνα Φορολογούμενε Πολίτη!
Και το ανήθικο δίδαγμα είναι ότι, και εδώ, έλεος, χρησιμοποιούν τους ανάπηρους για να θησαυρίζουν μερικοί. Όχι μόνο στα μικρά, μα πιότερο στα μεγάλα… χωριά.
Ντροπή! Δεν υπάρχει κράτος, εκτός των σκανδάλων;