Κοινωνική ραθυμία. Μια ομαδική χαύνη, φωτιές, λαθρομετανάστες, τροχαία, τραγικά γεγονότα διαδράμουν επιδερμικά την κοινωνική συνείδηση, εξοστρακίζονται και καταλήγουν μέσα μας σε ράκη πληροφόρησης.
Στον ψυχικό μας κόσμο επικρατεί νάρκη. Υποβολιμότητα, υποβουλησία, νωθρά αντανακλαστικά για γεγονότα που γίνονται δίπλα μας. Χειραγώγηση στην απραξία. Διαμαρτυρίες άτοκες. Σπασμωδικές αντιδράσεις, αυτόματες, χωρίς πολιτικοκοινωνική βάση!
«Χάσαμε την μπάλα». Το τυχαίο καραδοκεί. Κανείς δεν ορίζει τη ζωή του. Άλλοι αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς.
Στα μέσα μαζικής ενημέρωσης το μόνο που έμεινε αληθινό, διδακτικό, άξιο λόγου, είναι τα ντοκυμαντέρ για τη φύση, για τη ζωή των ζώων. Εκεί μπορεί να κάνει κανείς αντιδιαστολή της φυσικής βίας με την ανθρώπινη πονηριά, κακοήθεια και αγριότητα.
Σποραδικές φωνές διαμαρτυρίας ακούγονται εδώ και κει για τα κακώς κείμενα, τα κακώς δρώμενα, την αδικία και τον απανθρωπισμό. Λίγες και ανεπαρκείς φωνές, που όταν ακουσθούν τρέχουν τα κόμματα να τις οικειοποιηθούν.
Άνθρωποι διορατικοί εκείνοι που ενδιαφέρονται για το οικολογικό μέλλον του πλανήτη, επιστήμονες αλλά και απλοί άνθρωποι, εμπειρικά διαισθάνονται τις μελλοντικές κλιματολογικές αλλαγές και τις καταστροφές που ελλοχεύουν, για την ανεπανόρθωτη βλάβη που θα φέρει την καταστροφή.
Ωστόσο, υπάρχουν κοινωνικά γεγονότα που κινητοποιούν χιλιάδες κόσμου, ομαδοποιούν, και ξεσπούν θύελλες εκδηλώσεων βίας, έντασης, αντίδρασης, δογματισμού. Είναι οι πραγματοποιούμενες εκρήξεις στα γήπεδα, στις μουσικές συναυλίες γηπέδων, στις εμφανίσεις των «stars». Εκεί διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχουν μαζικές εκδηλώσεις θυμού και καταστροφικότητας. Ακόμα το φαινόμενο εκδηλώνεται σε ηφαιστειακές εκρήξεις νέων, συνήθως, ανθρώπων, που για να υποστηρίξουν συχνά ένα αίτημα καταλήγουν σε πράξεις απώλειας ελέγχου του μέτρου, καταστρέφουν, καίνε καταστήματα και με τυφλή, ανεξέλεγκτη βία εκδηλώνουν τη συναισθηματική τους ένταση και υπέρβαση του λογικού.
Συναισθηματική απουσία επικρατεί στις ψυχές των απλών ανθρώπων. Έτσι τα καράβια της εξέλιξης παραμένουν ελλιμενισμένα στη «γαλήνη» του καναπέ, στα λιμάνια της απραξίας, της αδιαφορίας και της τηλεοπτικής απανεμιάς. Η άμβλυνση του ενδιαφέροντος και της κοινής δράσης για τα δρώμενα είναι δεδομένη. Η πολιτική δράση και καθοδήγηση του λαού, ακόμα και για την ευαισθητοποίηση σε τεράστιας σημασίας οικολογικά καταστροφικά προβλήματα (φωτιές κ.λπ.) ή ακόμα και για προβλήματα εθνολογικά (μετανάστες μέσω της λαθραίας μετακίνησης τεράστιου αριθμού ανθρώπων από τη μια ήπειρο στην άλλη), είναι ανύπαρκτη.
Στην πορεία της ανθρωπότητας πάντοτε φύλα και φυλές δημιουργούσαν ρεύματα μεταφοράς πληθυσμών, είτε με τη μορφή πολέμου είτε μεταναστευτικών ρευμάτων. Αυτές οι μετακινήσεις πληθυσμών, οδηγημένες από την ανάγκη διασποράς του ανθρώπινου υλικού σε όλο τον πλανήτη, βρίσκονταν μέσα στα πλαίσια της κοινωνιογέννησης και εξέλιξης.
Σήμερα η λαθρομετανάστευση είναι μια στρεβλή και παραλλαγμένη μετακίνηση ανθρώπων. Προκαλείται όχι από την πληθυσμιακή διόγκωση ενός λαού και την αναζήτηση ζωτικού χώρου, αλλά από ακρωτηριασμούς ενός λαού, την υποθετική συμπίεση και τη φυγή των ανθρώπων μπροστά σε εμφυλίους πολέμους, δικτατορίες και οικονομικές αποσαρθρώσεις κυβερνήσεων.
Μεταναστεύσεις χωρίς κοινωνική οργάνωση. Τα μυρμήγκια, οι μέλισσες, τα «λέμινγκς», μεταναστεύουν με οργανωμένο ενστικτώδη τρόπο, καθοδηγημένα από το ένστικτο που τους φύτεψε ο μεγάλος στρατηγός, η φύση, και όχι από δραματικούς εμφυλίους ή πολιτικές πιέσεις, όπως γίνεται με τους λαθρομετανάστες. Όμως δεν είναι μόνο η λαθρομετανάστευση άλλων φυλών. Μέσα στην ίδια μας χώρα χιλιάδες άνθρωποι από το στρατόπεδο της φτώχειας, μεταναστεύουν στο όνειρο της ανώτερης κοινωνικής και οικονομικής τάξης που τους απορρίπτει ή τους ενσωματώνει αλλοτριώνοντάς τους ή τους κλείνει σε στρατόπεδα γκέτο.