Δυστυχή Καλλικράτη, τι σου ‘μέλλε να πάθεις! Εσύ, ο οικουμενικός δίδαχος της αρμονίας, κατέληξες διά των πράξεων των νεο-Ελλήνων πολιτικών να ταυτίζεσαι συμβολικά με τον αγώνα επιβίωσης της πλέον παρωχημένης μορφής του ελληνικού μετα-πολιτευτικού παλαιο-κομματικού αμοραλισμού. Αν βρίσκεσαι κάπου, μετάφερε την αιμορροούσα συγγνώμη κάποιων εξ ημών και στον Κλεισθένη, το Σόλωνα, τον Περικλή και τους λοιπούς της παρέας σας, για την απρέπεια και αμετροέπειά μας να δίνουμε, στη διακομματική «πλακίτσα» μας, το σεβαστό όνομά Σας. Υποδείξατε στον ανθρώπινο πολιτισμό τη σημασία της έγερσης του Πολίτη ως υπέρτατης αξίας και σας ευτελίσαμε αδιάντροπα ονοματοδοτώντας με το κύρος Σας, κατά δάνειο τρόπο, τη διαχείριση κοινοτικών κονδυλίων, δηλαδή την υπεραξία των Γερμανών εργαζομένων, για την αγορά και τη διανομή ηλεκτρονικών υπολογιστών π.χ., όπου ψηφοθηρικώς δει. Βλέπε Πάγκαλο, αρκεί!
Οι εφημερίδες υιοθέτησαν, από ετών, ως στρατηγική για την προσέλκυση αγοραστών - όχι αμιγώς αναγνωστών, αυτό το ζητούμενο άλλωστε δεν ενδιαφέρει πλέον με όρους αγοράς και καταναλωτισμού -, την πρακτική της συν-πώλησης ελκυστικών προσαρτημάτων, όπως ταινίες, τραγούδια ή βιβλία… Παράλληλα, διεκδικούν παρεμβατικό ρόλο στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, ως διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Ορθώς ή αδίκως, η 4η Εξουσία, εισβάλλουσα καθημερινώς στα σπίτια και το νου μας ως επί Γης απότοκος της αμώμου συλλήψεως, οφείλει να παίξει το ρόλο που λεκτικά διεκδικεί: την πλήρη ενημέρωση των «πολιτών» που φέρουν στα κουλά τους το πολυπόθητον ψηφοδέλτιο. Οι εφημερίδες οφείλουν, μέχρι τα μέσα Νοέμβρη, να εκπληρώσουν την αυτ-επάγγελτη αποστολή τους. Ως καλλικράτειο επιταγή να μας μεταφέρουν το θεμελιώδες υλικό προβληματισμού του πολίτη, τις θέσεις αυτού του συμπιλήματος που θέλει να ονομάζεται κολλέγιο των υποψηφίων των Δημαρχιακών και Περιφερειακών Εκλογών.
Παράδειγμα; Χρειαζόμαστε ως πολίτες να ξαναδούμε, χωρίς διακοπές για διαφημίσεις, τη δήλωση του Πρωθυπουργού ότι ο «Καλλικράτης» είναι η μείζων πολιτική μεταρρύθμιση της χώρας… Κι ότι η ψήφος επ’ αυτού έχει δημοψηφισματικό χαρακτήρα! Χρειαζόμαστε ως πολίτες να ξαναδούμε τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο να ανακοινώνει χρίσματα ή στηρίξεις - βόηθα Παναγιά να αντιληφθούμε τη λεπτή μετα-μοντέρνα σημειολογική διαφοροποίηση των όρων - σε υποψηφίους που εξετέθησαν με αντι-καλλικρατικό πρόταγμα! Χρειαζόμαστε ως πολίτες να ξαναδούμε, από την πρόσφατη εκπομπή του κ. Χατζηνικολάου στο «Alter» (Δευτέρα, 20/9/2010) τους νιοστούς υποψηφίους για την Περιφέρεια Αττικής να μην έχουν πώς να εξηγήσουν τη διαφορά τους. Ως ηλίθιος πολίτης, χρειάζομαι χρόνο, πολύ χρόνο, να καταλάβω - ώστε να ψηφίσω ελλόγως - τη διαφορά μεταξύ Μητρόπουλου, Δημαρά, Ψαριανού, Αλαβάνου, Σγουρού, Παφίλη κ.λπ.! Χρειάζομαι πολύ χρόνο να καταλάβω την τοποθέτηση Σγουρού, και ακολούθως την ερμηνευτική εξειδίκευση Πεταλωτή, σύμφωνα με την οποία «Εγώ δε στηρίζω το μνημόνιο. Δεν είμαι κομματικός. Είμαι μέλος του ΠΑΣΟΚ!» Μένω άναυδος! Όσον αφορά δε στους λεονταρισμούς π.χ. Αλαβάνου και τη δυσχερή θέση των υπολοίπων ως προς το εάν ο «μικρός πρωθυπουργός του ημίσεως της Ελλάδας» δεν θα επιτρέπει την είσοδο των επιτηρητών μας στα γραφεία της Περιφέρειας, κατέληξα οριστικά ότι η περίοδος που το έπαιζα γεροντοφρικιό έχει δυστυχώς παρέλθει. Χρειαζόμαστε επίσης ως πολίτες να ξαναδούμε τη μαγική συνταγή του κ. Αρχηγού της Αντιπολίτευσης, ο οποίος υποστηρίζει ότι το έλλειμμα μπορεί να μηδενισθεί σε ένα χρόνο! Για να καταλάβουμε, εμείς οι άφωνοι και ασήμαντοι, αν μας δουλεύουν ψιλό γαζί ή εάν πιστεύουν όντως αυτά που λένε. Γιατί τα πράγματα, εάν ισχύει το δεύτερο, είναι άκρως επικίνδυνα!
Κάθε πολίτης θα ψηφίσει στην Περιφέρεια και το Δήμο του. Πρέπει να ξέρουμε πριν ρίξουμε τη βολή μας στην κάλπη, αν π.χ. ισχύει το συμπέρασμα του τέως Συνηγόρου του Πολίτη, συναδέλφου κ. Καμίνη, στην ετήσια έκθεσή του, ότι ο Δήμος Αθηναίων πρωτεύει στην κοινωνική πολιτική. Αν είναι έτσι, τότε πότε είχε δίκιο; Τότε που υπέγραφε αυτό το κείμενο προς την ελληνική κοινωνία ή τώρα που θα είναι υποψήφιος της κεντρο-αριστεράς εναντίον του πρωτεύσαντος κ. Κακλαμάνη;
Αδυνατώ να καταλάβω και να λειτουργήσω ως πολίτης. Μήπως πρέπει να απαιτήσουμε, ώστε να δικαιούται κάποιος να διεκδικήσει την ψήφο μας, να μας πουν με πειστικότητα πώς προτίθενται να σχεδιάσουν και να ιεραρχήσουν την αναπτυξιακή και διοικητική τους στρατηγική, αντί να εγκλωβίζουν αναιδώς τη συζήτηση σε ό,τι πιο καταδικασμένο υπάρχει στα μάτια μας: τη δημοκοπία!;