«Αν τα φάγαμε όλοι μαζί, στον Πάγκαλο φαίνονται», λέει ένας φίλος μου που δε συμπαθεί ιδιαίτερα, είναι αλήθεια, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. Σε αυτά που λέει ο κ. Πάγκαλος θα είχε δίκιο αν δεν ήταν ο Πάγκαλος, αλλά ο φίλος μου ο Βασίλης από τα Ανώγεια, που έγραψε πέντε ψεύτικες επιδοτήσεις (επί ημερών Πάγκαλου) γιατί πίστευε πως δικαιούται και αυτός ψίχουλα από το μεγάλο φαγοπότι (το οποίο επέτρεπαν όσοι κυβερνούσαν μαζί με τον κ. Πάγκαλο).
Επειδή ο κ. Πάγκαλος διετέλεσε μαρξιστής, φαντάζομαι θα θυμάται τους νόμους της διαλεκτικής. Όλα στη ζωή αλληλοεξαρτώνται και σχετίζονται, με τέτοιο τρόπο μάλιστα που το καθένα μπορεί να εμπεριέχει και το αντίθετό του. Η ισχύς των νόμων της διαλεκτικής είναι αδιαμφισβήτητη, ανεξάρτητα απ’ το αν κάποιος αποδέχεται ή όχι το Μαρξ. Ίσως, λοιπόν, με αυτήν τη «διαλεκτική» διάθεση ο κ. Πάγκαλος βλέπει τη σχέση όλων μεταξύ τους και κυρίως στο φαγοπότι. Η αντίληψη, όμως, που θεωρεί διαλεκτική ματιά την αντίληψη της συνυπευθυνότητας, να μου επιτρέψει ο κ. Πάγκαλος, αλλά είναι μια διαλεκτική ολίγον πόρνη. Που εκδίδει το μεγαλείο της για να διατυπώσει μια άποψη στην οποία χωράνε και δικαιολογούνται τα πάντα. Και κυρίως αυτοί που έφαγαν πολλά.
Πρώτο: δεν τα έφαγαν όλοι. Υπάρχουν αξιοπρεπείς άνθρωποι που δεν έφαγαν, δεν προσκύνησαν για να μπουν στο Δημόσιο, δεν κορόιδεψαν κανέναν. Ίσως δεν τους κάνει παρέα ο κ. Αντιπρόεδρος.
Δεύτερο: αυτοί που εκμαυλίστηκαν, έγλειψαν και στο τέλος επωφελήθηκαν με οποιονδήποτε τρόπο, ουσιαστικά εκδόθηκαν από το πολιτικό σύστημα που αντιλαμβανόταν τον εαυτό του ως κάτοχο του κράτους και νταβατζή πολιτικών συνειδήσεων. Το φαγοπότι των μικρών το επέτρεψαν για να δημιουργήσουν αυτή την αντίληψη συνενοχής που επικαλείται σήμερα ο κ. Πάγκαλος.
Τρίτο (και κυριότερο): αυτός που είχε την ευθύνη για τη δημιουργία και την ανατροπή αυτής της κατάστασης ήταν ο κ. Πάγκαλος και οι συν αυτώ. Αν κάτι αποδεικνύει αυτό που λέω, είναι απλώς ότι σήμερα η κυβέρνηση λέει πως κάνει αυτή την ανατροπή.
Δε θεωρώ πως οι πολίτες είναι χωρίς ευθύνη. Είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν πως με δική μας ευθύνη ο ευδαιμονισμός, η αρπαχτή, η επιφάνεια αντικατέστησαν τις αξίες και την ευθύνη. Πως με ευθύνη μας γίναμε μια κοινωνία που βάφει νύχια, χτενίζεται και ζει επιπόλαια, αντί να σκέπτεται και να πράττει. Αλλά οι ευθύνες πρώτα και κύρια είναι αυτών που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, που επιτρέπουν την αναξιοκρατία και επιβάλλουν την ατιμωρησία. Και όσο πιο έξυπνος είναι ο πολιτικός, κ. Πάγκαλε, τόσο πιο μεγάλη ευθύνη έχει. Και εσάς δε σας έλειψε ούτε η εξυπνάδα ούτε το βήμα να το πείτε. Απλώς δεν τα είπατε.
Στο Σύνταγμα της Ελλάδας όλες οι βασικές ελευθερίες του Έλληνα περιγράφονται με επτά γραμμές. Το δικαίωμα των υπουργών να αμνηστεύονται, να μην τιμωρούνται και να παραγραφούν τα αδικήματά τους περιγράφονται με 50 γραμμές. Αυτή η ελευθερία είναι μάλλον πιο σημαντική για τις κυβερνήσεις. Η ελευθερία της ατιμωρησίας των πολιτικών. Οπότε, καταλαβαίνετε πως όταν το θέμα για τους πολιτικούς είναι να χωνέψουν την αλήθεια, το ποιος τα έφαγε είναι μάλλον αυτονόητο.

* Ο Κώστας Βαξεβάνης είναι δημοσιογράφος.

Υ.Γ. Πολιτικούς βεβαίως δεν εννοώ τους 300 της Βουλής, αλλά το πολιτικό σύστημα. Αυτό το συνονθύλευμα αλληλοδιαπλοκής, αποτελούμενο από πολιτικάντες, επιχειρηματίες, μάνατζερ, τρωκτικά, κομψευόμενους κλέφτες και πτυχιούχους ψεύτες. Σε αυτό το σύστημα, ναι, υπάρχει συνυπευθυνότητα, κ. Πάγκαλε, έχετε δίκιο.

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα http://www.koutipandoras.gr/.