Μέσα στην εβδομάδα γράφαμε για το σενάριό της με τίτλο «Τζαφάρ» που, μετά τις «Στιγμές» τού ΦΟΜ όπου παίχτηκε, χτες επρόκειτο να παρουσιαστεί ως ταινία μικρού μήκους, γυρισμένη από τη σκηνοθέτιδα Νάνσυ Σπετσιώτη, στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Λίγο πριν την αναχώρησή της για το Φεστιβάλ, η Μυτιληνιά ερασιτέχνης ηθοποιός της Μυτιλήνης και μέλος τού ΦΟΜ Κατερίνα Κουτσομύτη μάς μίλησε για την ιδέα του σεναρίου, αλλά και για τη σχέση που έχει με το θέατρο και με τα άλλα μέλη της ομάδας, στην οποία συμμετέχει τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Πότε γίνατε μέλος τού ΦΟΜ, κ. Κουτσομύτη;
«Μέλος τού ΦΟΜ έγινα το 2007. Τότε άρχισα να ασχολούμαι και με το θέατρο, πριν ήμουν αθλήτρια και έκανα στίβο, μπάσκετ και χάντμπολ. Όταν έκανα δύο παιδιά και σταμάτησα τον αθλητισμό, ήθελα με κάτι να ασχοληθώ. Επέλεξα το θέατρο, γιατί ήταν κάτι με το οποίο δεν είχα ασχοληθεί ποτέ και πάντα σκεφτόμουν αν έπρεπε να το κάνω. Είμαι, άλλωστε, ανήσυχη και από τη φύση μου. Είδα μια ανακοίνωση του Ανδρέα (σ.σ. Σεφτελή) για μαθήματα και το γύρισα… στην καλλιτεχνία. Ακόμη ασχολούμαι με τον αθλητισμό, αλλά δε με συγκινεί πλέον τόσο πολύ.»

Γιατί επιλέξατε το στούντιο του ΦΟΜ;
«Δεν είναι ότι είχα από πριν κάποια σχέση με τον Όμιλο, απλώς αυτό που κάνει ο Ανδρέας με τα μαθήματα, δεν το κάνει κάποιο άλλο σωματείο στη Μυτιλήνη. Και αυτό παρακινεί τον κόσμο. Το στούντιο του ΦΟΜ σε παρακινεί, όχι μόνο για να παίξεις θέατρο, αλλά και για άλλα πράγματα. Κάνουμε ένα μέρος με ψυχοσωματικές ασκήσεις και ένα άλλο με υποκριτική. Μέσω των πρώτων μαθαίνεις να επικοινωνείς καλύτερα με τους άλλους, μαθαίνεις πράγματα για τον εαυτό σου· και αυτό λέμε κάθε φορά στα μαθήματα, ότι τα παιδιά που συμμετέχουμε στο στούντιο, θεωρούμε πως είμαστε σα μια οικογένεια. Έχουμε άλλη επαφή.»

Πώς νιώσατε την πρώτη φορά που παρουσιάσατε κάτι στην ομάδα;
«Την πρώτη φορά που πήγα στο στούντιο, είχα πολύ μεγάλο άγχος. Όταν είπε ο Ανδρέας να ανέβει ένας - ένας να παίξει, νόμιζα πως θα ανοίξει η γη να με καταπιεί. Στη συνέχεια, όμως, το απολαμβάνεις και το αποζητάς. Δεν ξέρω για την ψυχολογία του ηθοποιού, δεν μπορώ να πω ακριβώς γιατί να θέλει κάτι τέτοιο. Απλώς αυτό μάς δίνει ενέργεια, σε εμένα και σε όλα τα παιδιά. Το να βγεις και να εκτεθείς δεν είναι λίγο. Θέλει, όμως, πολλή αυτοσυγκέντρωση και βέβαια αγάπη γι’ αυτό που κάνεις.»

Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που συμμετείχατε;
«Ήδη την πρώτη χρονιά, το 2008, έπαιξα στην παράσταση “Δον Κιχώτης”. Είχα το ρόλο της μαγείρισσας του Δον Κιχώτη. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία και επειδή ήταν και ρόλος δύσκολος για εμένα, αφού έπρεπε και να τραγουδήσω, ήταν κάτι που με ενθουσίασε. Είναι μια αναμέτρηση με τον εαυτό σου. Και όταν ακούς και το χειροκρότημα του κόσμου, το σκηνοθέτη να σου λέει καλά σχόλια, είναι πολύ ενθαρρυντικό.»

Γράφοντας τον «Τζαφάρ»

Μιλήστε μας λίγο για τις «Στιγμές» και για το σενάριο του «Τζαφάρ».
«Οι “Στιγμές” ήταν η δεύτερη παράσταση που συμμετείχα. Η ώθηση για το σενάριο προέκυψε κατ’ αρχήν από την ιδέα που είχε ο Ανδρέας ο Σεφτελής να ανεβάσουμε ένα έργο που θα το φτιάχναμε εμείς. Ξεκινήσαμε να το δουλεύουμε τον Ιανουάριο του 2009 και όταν επιλέγαμε θέματα, επιλέξαμε κυρίως κοινωνικά θέματα και είπαμε πως ο καθένας θα προσπαθήσει να γράψει μια ιδέα. Έτσι προέκυψε και το όλο έργο, που περιλαμβάνει πολλά θέματα. Όταν ξεκίνησα εγώ να γράφω τον “Τζαφάρ”, το έγραψα σα σενάριο.»

Η ιδέα από πού προέκυψε;
«Η ιδέα σού έρχεται, δε σου τη λέει κανείς. Πάντα, όμως, παίζει ρόλο το πώς τα παρουσιάζεις. Αν παρουσίαζα κάτι πολύ κοινότυπο, δε θα έλεγε κάτι στον κόσμο. Μέσα από κάτι ιδιότυπο προσπαθούμε, όχι να περάσουμε τη γνώμη μας, αλλά να θέσουμε ένα ερώτημα που θα σκεφτεί ο ίδιος ο θεατής. Να τον προβληματίσουμε. Και εγώ, με το συγκεκριμένο σενάριο, ήθελα να περάσω το ότι και οι μετανάστες είναι άνθρωποι. Απλώς να κάνω το θεατή να το σκεφτεί με κάτι που θα του κάνει εντύπωση, που θα του κερδίσει το ενδιαφέρον.»

Πώς αισθάνεστε που ο «Τζαφάρ» έφτασε μέχρι τη Δράμα;
«Νιώθω πάρα πολύ καλά, ήταν μια ανταμοιβή όχι μόνο δική μου, αλλά όλων όσοι προσπαθήσαμε για αυτό το θεατρικό. Κατ’ αρχήν, ήταν μια επιτυχία του Ανδρέα και όλων των υπόλοιπων παιδιών, που μέσα από ενστάσεις και παρατηρήσεις οδηγηθήκαμε σε αυτό το αποτέλεσμα. Και επειδή κοπιάσαμε πάρα πολύ με αυτό το έργο, φτάσαμε στα όριά μας. Πιστεύω πως είναι ένα επιστέγασμα της επιτυχίας μας. Η ταινία τελειώνει με αυτό: “Eυχαριστούμε πολύ την ομάδα τού ΦΟΜ και το σκηνοθέτη, Ανδρέα Σεφτελή.»

Είχατε κάποια σχέση με τη Νάνσυ Σπετσιώτη;
«Όχι, δεν έχω καμμία προσωπική σχέση μαζί της, αλλά απ’ όσο είδα είναι ένας άνθρωπος πολύ χαρισματικός και καλός και είναι αυτό που λένε “όταν θες ένα πράγμα, συνωμοτεί το σύμπαν για να συμβεί”. Αυτή από τη Λάρισα κι εγώ από τη Μυτιλήνη, βρεθήκαμε για να κάνουμε αυτή την ταινία. Το ότι θα βρεθώ στη Δράμα (σ.σ. η ταινία θα προβαλλόταν χτες), το αντιμετωπίζω σα μια νέα εμπειρία που θέλω να τη ζήσω. Θα δω τη Νάνσυ και θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε κι άλλα πράγματα από κοντά, ίσως και για άλλα σενάρια. Οι εποχές είναι δύσκολες, πριν λίγα χρόνια θα μπορούσαν να γίνουν πολλά πράγματα.»

Τα σενάρια συνεχίζουν

Έχετε γράψει και άλλα σενάρια από τότε;
«Ναι, έχω γράψει κι άλλα. Δεν ξέρω από πού ξεκινάει κάποιος, μπορεί να δω κάτι στο δρόμο ή στην τηλεόραση, να μου κάνει “κλικ” και να αρχίσω να το γράφω. Τα θέματα υπάρχουν γύρω μας, είτε αν ανοίξεις μια εφημερίδα είτε ένα περιοδικό είτε ένα ντοκυμαντέρ είτε αν μιλήσεις με κάποιον. Αρκεί να μπορείς να τα δεις. Τα καλύτερα σενάρια που έχουν παιχτεί στον κινηματογράφο, έχουν ξεκινήσει από τις εφημερίδες. Παίρνεις το γεγονός και φτιάχνεις μια ιστορία. Το γεγονός λειτουργεί σα χαλί. Απλώς πρέπει να έχεις τον τρόπο να τα επισημάνεις και να μπορείς να τα δουλέψεις. Και επειδή το δικό μου background είναι κοινωνικές επιστήμες - έχω τελειώσει Κοινωνιολογία -, έχω μια έφεση σε αυτά τα θέματα, μου βγαίνουν υποσυνείδητα.»

Θα θέλατε να πείτε κάτι κλείνοντας, κ. Κουτσομύτη;
«Το μόνο που έχω να πω είναι πως, επειδή έχω μάθει να είμαι ομαδικός άνθρωπος, θεωρώ πως αυτή η ταινία - εντός και εκτός εισαγωγικών - είναι μια επιτυχία ομαδική. Δούλεψαν όλοι, και ο Ανδρέας ο Σεφτελής και όλα τα παιδιά τού ΦΟΜ.»