ΕΜΒΟΛΑ

Στην ελληνική κοινωνία, πολλά είναι εκείνα που πρέπει να αλλάξουν και πολλοί είναι εκείνοι που αν τους ρωτήσεις, θα συμφωνήσουν με αυτή την απαίτηση. Ωστόσο, όταν έρθει η ώρα να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, οι πάντες δείχνουν τις ευθύνες κάποιου άλλου, για να αποφύγουν τις δικές τους και να συνεχίσουν να ζουν μέσα στο παθολογικό βόλεμά τους. Η τακτική αυτή μού θυμίζει την τακτική μαθητών, που όταν επιχειρήσεις να τους φέρεις προ των ευθυνών τους, η πρώτη τους αντίδραση δεν είναι πια ούτε καν να απολογηθούν γι’ αυτό που έκαναν. Η πρώτη τους αντίδραση είναι να πουν ότι και οι άλλοι κάνουν το ίδιο, ελπίζοντας έτσι ότι θα αποφύγουν τη δική τους ευθύνη.
Θα συμφωνήσω με την άποψη που υποστηρίζει ότι για τη σημερινή αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι το μέγεθος των ευθυνών ίδιο για τον καθένα. Για παράδειγμα, το μέγεθος της ευθύνης των πολιτικών που άσκησαν εξουσία τα τελευταία τριάντα χρόνια, δεν είναι ίδιο με το μέγεθος των πολιτών ή των πολιτικών που δεν άσκησαν εξουσία. Δεν μπορούν να ζητούν εξίσωση ευθυνών του τύπου «μαζί τα φάγαμε», εκείνοι που τριάντα χρόνια τώρα είχαν την ευθύνη για το μέγεθος και τη λειτουργία του κράτους, για την ύπαρξη ή μη προνομιούχων συντεχνιών σε αυτό, για την πάταξη ή όχι της διαφθοράς, για την πελατειακή ή όχι άσκηση πολιτικής. Εκείνοι που με τις αποφάσεις τους διαιώνισαν τριάντα χρόνια αυτή την πολιτική, έχουν τη μέγιστη ευθύνη. Και όπως είναι ανόητο να εμπιστευθεί κανείς το λύκο να φυλάξει τα πρόβατα, είναι ανόητο - εκτός αν υπάρχει ιδιοτελές συμφέρον - να εμπιστευθεί κανείς την έξοδο από την κρίση σ’ εκείνους που έχουν τη μέγιστη ευθύνη για τη δημιουργία της.

Παρά το γεγονός ότι η ευθύνη τους είναι η μέγιστη για την κρίση που ζούμε σήμερα, ωστόσο δεν είναι αποκλειστική. Πολλοί είναι εκείνοι που βολεύτηκαν μέσα σε αυτήν τη νοσηρή πολιτική και γι’ αυτό σήμερα δε θέλουν τίποτα να αλλάξει, προκειμένου να μη χάσουν το βόλεμά τους. Πολλοί είναι εκείνοι που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ήταν και συνεχίζουν να είναι «πελάτες» αυτής της νοσηρής πολιτικής, την οποία κατά τα άλλα καταγγέλλουν και επιχειρούν να φορτώσουν αποκλειστικά στους πολιτικούς.
Είμαι μαζί με το μικρό ή μεγάλο επιχειρηματία που διαμαρτύρεται για την αναποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα, αλλά δεν είμαι μαζί με τον επιχειρηματία που αποκρύβοντας τα κέρδη του, μη καταβάλλοντας τους φόρους που του αναλογούν και συμμετέχοντας στη μια ή στην άλλη μορφή διαφθοράς, φέρει και αυτός μερίδιο ευθύνης γι’ αυτό που ζούμε. Είμαι μαζί με το μικρό ή το μεγάλο επιχειρηματία που διαμαρτύρεται για την ύφεση της αγοράς, αλλά δεν είμαι μαζί με τους επιχειρηματίες που δε δέχονται να συμβάλουν στην αντιμετώπισή της, μειώνοντας τα κέρδη τους και τις τιμές των προϊόντων. Είμαι μαζί με το δημόσιο υπάλληλο που εργάζεται και διαμαρτύρεται, καθώς οι αμοιβές για την εργασία του δεν επαρκούν ούτε καν για τις στοιχειώδεις ανάγκες του. Ωστόσο, δεν είμαι μαζί με το δημόσιο υπάλληλο που είναι βολεμένος μέσα στην απραξία, τα υψηλά επιδόματα ή ακόμη και τη διαφθορά.
Από το να κάθονται διάφορες ανεύθυνες πολιτικές δυνάμεις και διάφοροι οικονομολόγοι να υποστηρίζουν την επιστροφή στη δραχμή και την απομόνωση της χώρας, θα προσέφεραν μεγαλύτερη υπηρεσία στην κοινωνία μας αν βοηθούσαν στο να αναδειχθούν οι ευθύνες του καθενός και να αρχίσει ένας πραγματικός αγώνας ενάντια στο κάθε παθολογικό βόλεμα. Οι τραπεζίτες είναι καρχαρίες και δεν πρέπει μια χώρα να παραδίδεται παθητικά στα σαγόνια τους. Ωστόσο, για να μπορεί να το κάνει αυτό, πρέπει να πάψει να είναι χαμένη μέσα στο παθολογικό βόλεμα των επιμέρους ομάδων συμφερόντων και να αναγκάσει αυτές τις δυνάμεις να εργαστούν για το συλλογικό συμφέρον.