«πρέπει αυτοί που κυβερνούν να έχουν πάντα
στο νου τους πρώτον να κυβερνούν σύμφωνα με το Νόμο·
δεύτερον ότι κυβερνούν ανθρώπους·
τρίτον ότι δε θα βρίσκονται για πάντα στην εξουσία»
Αγάθων ο Τεισαμενού

Όταν μετά από χρόνια θα μας ρωτούν τα παιδιά και τα εγγόνια μας τι έγινε στα πέντε χρόνια από το Σεπτέμβρη του 2004 ως τον Σεπτέμβρη του 2009, δεν θα έχουμε να τους πούμε τίποτα· τίποτα σημαντικό που να τιμά τη χώρα μας και την πολιτική εκπροσώπησή της.
Η περίοδος 2004 - 2009 θα αποτελεί μια τρύπα στην ιστορία, ένα κενό που φαντάζει ακόμα πιο… άδειο, εάν λάβουμε υπόψη τα μοναδικά «επιτεύγματα» για τα οποία επαίρεται η απελθούσα κυβέρνηση, την πώληση της Ολυμπιακής και του ΟΤΕ. Όσον αφορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τον Αύγουστο του 2004, αυτοί καταγράφονται ως επίτευγμα στην προηγούμενη περίοδο, της διακυβέρνησης Σημίτη.
Πεντέμισι χρόνια, λοιπόν, κλεμμένα από το μέλλον των παιδιών μας· αυτή, όμως, είναι η πραγματικότητα της Νεοελληνικής ιστορίας μας: δημιουργικές περίοδοι που εναλλάσσονται με περιόδους αποδιοργάνωσης και τελμάτωσης ή οπισθοδρόμησης και ξανά προσπάθειες για να κερδηθεί ο χαμένος χρόνος και μικρά ή μεγάλα άλματα για την πρόοδο της χώρας και την βελτίωση της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής.
Το πελώριο και εναγώνιο ερώτημα που απασχολεί το λαό μας σήμερα, μετά τις εκλογές και την ανάδειξη της νέας κυβέρνησης, είναι εάν θα μπορέσει να ορθοποδήσει, να ανασυνταχθεί και να προχωρήσει μπροστά η χώρα μας.
Η ανάθεση της κυβερνητικής ευθύνης στο ΠΑΣΟΚ υποδηλώνει την απέλπιδα αναζήτηση σανίδας σωτηρίας από την πλειονότητα του ελληνικού λαού, που υπέστη τη δοκιμασία της νεοκαραμανλικής διακυβέρνησης επί πεντέμισι χρόνια και το σοκ της επαπειλούμενης… κατάψυξής του για δυο ακόμη χρόνια.
Ασφαλώς απ’ αυτή τη δοκιμασία βγήκαμε όλοι - κόμματα και λαός - σοφότεροι. Οι κομματικοί φανατισμοί, οι αυτοκρατορικές αντιλήψεις των ηγετών μας, η οίηση και η αλαζονεία των αξιωματούχων μας, η υποτίμηση της νοημοσύνης του λαού, η στείρα αντιπολιτευτική τακτική, η μονοπώληση της «αλήθειας», της πολιτικής ηθικής, του πατριωτισμού και της ιδεολογικής «καθαρότητας», η κομματική λαφυραγώγηση του κράτους, η ευνοιοκρατία και η αναξιοκρατία, η κακοδιαχείριση του δημόσιου χρήματος και η καταλήστευση της δημόσιας περιουσίας, η εκμετάλλευση του δημόσιου λειτουργήματος δι’ ίδιον όφελος είναι τα αποκρουστικά φαινόμενα της πολιτικής μας ζωής που καταδικάζονται πλέον από την πλειονότητα των πολιτών.
Οι ψηφοφόροι των δυο τουλάχιστον κομμάτων που εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση της χώρας, απέδειξαν πως δεν είναι διατεθειμένοι στο εξής να υπογράψουν συμβόλαια διαρκείας με καμμιά κυβέρνηση. Οι κομματικές «μάντρες» αδυνατούν πλέον να σταβλίσουν επί μακρόν τα κομματικά ποίμνιά τους. Και ίσως δεν απέχουμε από την εποχή των κυβερνήσεων της μιας… χρήσεως, αλλά και των ηγεσιών περιορισμένης θητείας.
Περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε και να κρίνουμε πώς η νέα κυβέρνηση θα περάσει από τα φιλόδοξα προγράμματα στην «εντατική θεραπεία» για την ανάταξη της χώρας, πώς θα καταφέρει να προχωρήσει μέσα από το ναρκοθετημένο πεδίο της οικονομίας στην έξοδο από το σκοτεινό τούνελ, πώς θα ελέγξει την ασύδοτη δράση των ανάξιων και ανεύθυνων διαχειριστών του δημόσιου χρήματος, των εκμεταλλευτών του ανθρώπινου μόχθου, των παντός είδους σεσημασμένων και μη κακοποιών και των ανεγκέφαλων ψευτοεπαναστατών. Ελπίζουμε ότι η νέα κυβέρνηση θα έχει αρκούντως διδαχθεί από τα παθήματα και μαθήματα του παλαιότερου ΠΑΣΟΚικού παρελθόντος και του πρόσφατου νεοδημοκρατικού και ότι στη θέση του παντοκράτορος-κόμματος και του αυτοκράτορος-πρωθυπουργού θα λειτουργήσει μια κυβέρνηση αντιπροσωπευτική της συλλογικής συνείδησης της κοινωνίας, που θα εκφράζει γνήσια τις πραγματικές ανάγκες της, τη βούληση και τις προσδοκίες της. Οι αδέσμευτοι, σκεπτόμενοι και υπεύθυνοι πολίτες θα είναι εδώ, για να κρίνουν, να αντιδράσουν, όπου παρεκκλίνει από τις αρχές και τους στόχους, που η ίδια διακήρυξε, αλλά και να τη συνδράμουν, όπου η πολιτική της συμπορεύεται με τη βούληση των δημιουργικών και υπεύθυνων δυνάμεων της κοινωνίας μας.