Πώς θα σας φαινόταν, αλήθεια, αν ένα πρωί διαβάζατε πρωτοσέλιδα σε μια εφημερίδα πως ο τάδε συγγενής σας σάς άφησε χρόνια και μάλιστα αυτοκτονώντας; Θα σηκώνατε το τηλέφωνο και «τρελός» από το γεγονός - «μα το έγραψε η εφημερίδα» λέγανε κάποτε ως απόδειξη αληθείας - θα τηλεφωνούσατε στους συγγενείς σας να τους ενημερώσετε ή να ενημερωθείτε για το κακό που σας έτυχε.
Αν, τώρα, στη διάρκεια των τηλεφωνημάτων σας διαπιστώνατε πως ο με φωτογραφία παρουσιαζόμενος ως «αυτόχειρας» συγγενής σας ζει και βασιλεύει, τι θα κάνατε; Ανάλογα με το βαθμό συγγενείας με τον… επιστρέψαντα από τη χώρα των μακάρων, θα πράττατε. Αλλά ένα μόνο είναι σίγουρο. Δε θα ξαναδιαβάζατε ξανά εφημερίδα και πλέον η άποψή σας θα ήταν πως μοναδική αξία της εφημερίδας είναι αυτή που έχει όταν σε αυτή τυλίγει ψάρια ο ψαράς της γειτονιάς σας.
Αν, βέβαια, ο μακαρίτης που ζωντάνεψε είναι Αλβανός, ε, δε βαριέσαι… Καμμιά αξία δεν έχουν όλα ετούτα. Καμμένος για καμμένος, και τι έγινε που δεν πέθανε; Σημασία έχει που γράφτηκε η είδηση. Ποια είδηση θα μου πείτε… Ε, τέλος πάντων, αυτό που είπε ένας δικηγόρος κι εμείς - οι δημοσιογράφοι - χωρίς διασταύρωση σπεύσαμε να το γράψουμε.
Τώρα θα μου πείτε πως άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε. Σωστά. Σε όλους τους δημοσιογράφους τυχαίνουν κακές στιγμές στη διάρκεια της καριέρας τους. Εδώ, κοτζάμ Γιάννης Καψής του μέγιστου Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη αποδέχτηκε ως αλήθεια το νερό του Καματερού (για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι, πρόκειται για το νερό-«φάρμακο» κατά του καρκίνου, που μοίραζε εκεί στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας τού 1970 κάποιος Καματερός). Οπότε, εμείς οι ελάσσονες στην περιφέρεια θα γλυτώσουμε. Σωστά… Μόνο που η δημοσιογραφία είναι η παρουσίαση γεγονότων. Τολμηρών, περίεργων, αλλιώτικων, πλην όμως γεγονότων. Όχι η παρουσίαση αδιασταύρωτων πληροφοριών προκειμένου να δημιουργήσουμε ντόρο ή να υπογράψουμε μια είδηση που μόνο είδηση δεν είναι. Δημοσιογραφία είναι και ο σχολιασμός. Ο κακός, ο κακοπροαίρετος, ίσως. Η κριτική. Αλίμονο στη Δημοκρατία που δεν αποδέχεται να σχολιάζονται τα κακώς κείμενα. Αλίμονο και στο δημοσιογράφο που δημόσια κρίνει, αλλά δε θέλει και δημόσια να κρίνεται…
Περί του δεύτερου ατοπήματος, σε λίγες ώρες, ο λόγος στην τοπική μας δημοσιογραφία. Την πληροφορία περί της σχέσης του Κωνσταντίνου Σακκά, προσφάτως συλληφθέντος «τρομοκράτη», με τη Μυτιλήνη και το Πανεπιστήμιο Αιγαίου την είχαμε κι εμείς. Επιλέξαμε να μην τη δημοσιεύσουμε μέρες που είναι, γιατί δε θα προσέθετε τίποτα στα όσα έχουν γραφεί μια αναφορά σε ένα συλληφθέντα για μια σοβαρή (αυτό θα αποδειχθεί ή όχι) περίπτωση. Και σε μια εφημερίδα με αμιγώς τοπική ειδησεογραφία, το «γεγονός» αυτό στην καλύτερη περίπτωση θα έπρεπε να γίνει… ένα σχόλιο!
Την πληροφορία μας για την οποία δε γράψαμε τίποτα τη διαβάσαμε την επόμενη μέρα σε τοπική συνάδελφο. Στην ίδια «καταραμένη» θέση που λίγες ώρες πριν παρουσίαζε τον… μεταστάντα εκ νεκρών Αλβανό δολοφόνο.
Προχθές, αλλά προπάντων χθες, προσπαθήσαμε να διασταυρώσουμε την είδηση. Τι μάθαμε; Πως ο καημένος ο προφυλακισμένος Κωνσταντίνος Σακκάς στη Μυτιλήνη ήρθε (αν ήρθε…) μόνο για διακοπές. Σακκάς στη Μυτιλήνη φοιτητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου υπήρξε στο παρελθόν, πλην όμως Κωνσταντίνος δεν ήταν. Πήρε πτυχίο το παλληκάρι πριν λίγα χρόνια και μάλλον πλέον έχει άλλα ενδιαφέροντα πλην αυτού της οπλοφορίας!
Μετά όλα τα παραπάνω… Συνάδελφοι, η ενημέρωση είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για αν αρχίζει και να τελειώνει στη δημοσίευση μιας είδησης. Ας μην απαξιώνουμε το ρόλο μας και την αξία της δουλειάς μας. Σε περιόδους κρίσης, ας κρατήσουμε τη σημαία της δημοσιογραφικής έρευνας ψηλά. Ας μη δώσουμε το δικαίωμα σε κανένα να μας υποτιμήσει κι άλλο, με προοπτική να καταλήξει το προϊόν της ενημέρωσης, που κάθε μέρα παράγουμε, στον κάλαθο των αχρήστων. Ας υπερασπιστούμε την από τέτοια και τέτοια έτσι κι αλλιώς χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας.