Ποιος θα το φανταζόταν πως ύστερα από 35 χρόνια περίπου, το μνημείο αυτό της φύσης, που ήταν στην αφάνεια ακόμα κι από τους ίδιους τους Μανταμαδιώτες, σε μια τόσο κοντινή και προσιτή περιοχή του χωριού (μόλις 2 χιλιόμετρα από τη διασταύρωση Πεδής - Ασπροποτάμου και στο 30ο χλμ. Μυτιλήνης - Μανταμάδου), θα γινόταν παλλεσβιακό προσκύνημα, σύμφωνα με τη διαπίστωση που έκανα τις δύο τελευταίες Κυριακές που το επισκέφθηκα για πολλοστή φορά ερχόμενος από τη Θεσσαλονίκη για το Πάσχα.
Ούτε ο Χορτιάτης, το πανέμορφο βουνό που είναι δίπλα στη Θεσσαλονίκη του 1,5 εκατομμυρίου κατοίκων, συγκεντρώνει τόσο κόσμο τις Κυριακές! Βέβαια σ’ αυτό συνετέλεσαν και τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης (internet) γιατί στο 1975 που το πρωτοδημοσίευσα στα «Αιολικά Γράμματα» του Γ. Βαλέτα, δεν υπήρχαν στην Ελλάδα. Μετά ακολούθησε η έκδοση του βιβλίου μου «Μανταμάδος Λέσβου» το 1987 και τέλος πρόσφατα, με τα γεγονότα της μέλλουσας μετεγκατάστασης του εργοστασίου της ΔΕΗ στην Καράβα, το ξαναδημοσίευσα στο λεσβιακό Τύπο, για να αναδείξω όχι μόνο το «απείρου κάλλους» τόξο του Μακρύ Γιαλού Μανταμάδου, που αρχίζει απ’ την Καράβα και καταλήγει στον Παλιό και τη Σαρακήνα, με τα Τοκμάκια, αλλά και την ορεινή περιοχή του Μανταμάδου, με το μοναδικό στη Λέσβο σε άγρια ομορφιά, μνημείο της φύσης, που είναι σε απόσταση αναπνοής απ’ την Καράβα.
Να ξαναθυμήσουμε την παράδοση του χωριού, μιας και με ρωτούν πολλοί πώς προήλθε αυτή η ονομασία: «Μάνι κάτσα» στα τούρκικα θα πει «μανιασμένη σάρκα», που είναι η παρομοίωση μιας βοσκοπούλας εξώγαμης και ερωτομανούς, που ζούσε στην περιοχή εκείνη μόνη της, παλιά. Αφού πρώτα ικανοποίησε το σεξουαλικό της πάθος με τα βοσκόπουλα και τα αγροτόπαιδα της περιοχής, μετά τα παράσερνε σε «διονυσιακό» χορό πάνω από τον καταρράκτη και με τρόπο ύπουλο, τα γκρέμνιζε από τα βράχια κάτω στην άβυσσο του άγριου λάκκου, που σχηματίζονταν κυκλοτερώς από αυτά. (Και το καλοκαίρι ακόμα έχει νερό μαύρο εξαιτίας της σκιάς που ρίχνουν τα σκούρα πελώρια βράχια, ύψους 15-20μ. και προκαλούν δέος στη θέα τους, ενώ από μακριά το τοπίο φαίνεται ήρεμο).
Σήμερα μια ομάδα ριψοκίνδυνων αναρριχητών, έχουν ζεύξει με συρματόσχοινα, τον καταρράκτη και κάνουν εναέριο πέρασμα από το ένα χείλος του γκρεμού στο άλλο με επαναφορά, καθώς και ραπέλ (κάθετα), ανεβάζοντας την αδρεναλίνη στα ύψη! Το άθλημα αρχίζει να συγκινεί πολύ κόσμο αλλά και τις μικρές ηλικίες (γιατί γίνεται με ασφάλεια), και βλέπεις γονείς με παιδιά να ακολουθούν με ζήλο και κατά γράμμα, τις οδηγίες των αθλητών-δασκάλων. Το δε καλοκαίρι που θα ξανοίξει ο καιρός, θα συνδυάζεται το άθλημα και με βόλτα με καγιάκ στα πανέμορφα Τοκμάκια, που είναι κοντά από κει.
Ο Μανταμάδος έχει πολλά ακόμα αξιοθέατα να επιδείξει, που δεν έχουν καμία σχέση με τις οχλούσες βιομηχανίες. Μόνο χρειάζεται ο σεβασμός στο περιβάλλον, η αγάπη στις ομορφιές της φύσης, που δίνουν ζωή και υγεία στους ανθρώπους, και γι’ αυτό οφείλουμε να τις παραδώσουμε ανέπαφες στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας, για να τις χαρούν κι αυτά!
Προσοχή όμως! Όχι ρύπανση του περιβάλλοντος! Όχι σκουπίδια στους τόπους αναψυχής και ιδιαίτερα στα μνημεία! Όχι αυτοκίνητα και μηχανάκια! Αυτό το λέω, γιατί πολλοί επισκέπτες (παραδόξως οι νέοι) θεωρούν καλό και έξυπνο να πάνε με τα μηχανάκια τους έως και κοντά στον καταρράκτη, για να μην περπατήσουν και κουραστούν… αυτά τα δυο χιλιόμετρα, που είναι απόλαυση μέσα στην ανθισμένη φύση. Θα μπορούσαν -και αυτό επιβάλλεται- ν’ αφήσουν έξω από τη γλάστρα (φράχτη) του χωραφιού τα δίκυκλα, γιατί είναι ιδιωτικός χώρος και βόσκουν αγελάδες.

Μανταμάδος