Δικαιολογήθηκε ο Γ. Παπανδρέου ότι δεν είχε το χρόνο, το Μάιο του 2009, για να βρει άλλους τρόπους, προκειμένου να πείσει την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι είμαστε αποφασισμένοι να μειώσουμε το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας, ώστε να μας δώσουν το δάνειο των 110 δισεκατομμυρίων και ν’ αποφύγουμε τη χρεωκοπία· έτσι προσέφυγε στην άμεση και οδυνηρή λύση της περικοπής μισθών και συνάξεων.
Να το δεχτούμε, διότι κανείς σοβαρός και υπεύθυνος άνθρωπος, όταν κινδυνεύει να του κατασχεθεί το σπίτι από την τράπεζα δεν απαιτεί τη «διαγραφή του χρέους» ούτε «ρίχνει μια κλοτσιά» στα πισινά του... διευθυντή της τράπεζας, όπως εισηγούνται κάποιοι «γενναίοι» της Αριστεράς, αλλά δέχεται το διακανονισμό αποπληρωμής του χρέους του.
Εξάλλου, ήταν αδύνατον μέσα σε λίγους μήνες - με ξεχαρβαλωμένο τον κρατικό μηχανισμό και ανύπαρκτο φοροεισπρακτικό σύστημα - να συλληφθούν όσοι «λήστεψαν» τα δημόσια ταμεία, οι μεγάλοι φοροφυγάδες, τα λαμόγια και οι μιζαδόροι που ευθύνονται για τη συσσώρευση του τεράστιου χρέους και να ελεγχθούν οι αδηφάγες καταβόθρες του δημοσίου χρήματος, όπως είναι τα νοσοκομεία, οι ΔΕΚΟ κ.ά..
Και ούτε βέβαια ήταν δυνατόν να επιτευχθεί αμέσως η ανάπτυξη - σε καθεστώς μάλιστα παγκόσμια οικονομικής κρίσης και ύφεσης - και να αξιοποιηθεί η ρημάδα δημόσια περιουσία, που ρημάζει τόσα χρόνια, όπως αντιπρότεινε η αξιωματική αντιπολίτευση, για να προέλθουν άμεσα αυξημένα έσοδα του Δημοσίου.
Βρεθήκαμε, λοιπόν, σε κατάσταση εθνικής ανάγκης και καλώς πράξαμε όσα πράξαμε τότε.
Σήμερα, μετά από 15 μήνες που συμπληρώνει η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, είναι καιρός πλέον να αποκατασταθεί η Δικαιοσύνη και η ηθική τάξη. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή καμμιά δικαιολογία για τη συνέχιση της «τιμωρίας» των φτωχών Λαζάρων, των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων, που τρέφονταν με τα ψίχουλα από το μεγάλο φαγοπότι των νονών και των κουμπάρων της εξουσίας.
Είναι καιρός να συλληφθούν και να δικαστούν ταχύτατα και να δημευτεί η περιουσία όλων των καταχραστών του δημοσίου χρήματος. Να ελεγχθούν οι τραπεζικοί λογαριασμοί όλων όσοι φυγάδευσαν στο εξωτερικό τις καταθέσεις τους. Να ελεγχθούν τα περιουσιακά στοιχεία των ίδιων και των συγγενών τους, όλων όσοι ζούσαν πολυτελώς και δεν πλήρωναν ούτε ένα ευρώ φόρο και να υποχρεωθούν να καταβάλουν αναδρομικά και με πρόστιμο όλα όσα όφειλαν να καταβάλλουν στα τόσα χρόνια.
Έτσι, ο υπουργός των Οικονομικών θα βρει τα χρήματα για να άρει την αδικία που έγινε σε βάρος των μισθωτών και συνταξιούχων.
Κι αυτό όσο πιο γρήγορα πραγματοποιηθεί, τόσο πιο γρήγορα και ασφαλέστερα, σταθερά και αποτελεσματικά θα στηρίξει και θα αξιοποιήσει ο λαός μας τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα μας, για να πάψουμε να ντρεπόμαστε για το τριτοκοσμικό μας κράτος, για να γίνουμε κάποτε οικονομικά αυτοδύναμοι και να πάψουμε να είμαστε οι επαίτες της Ευρώπης.
Και είναι καιρός να ξεμπερδεύουμε με τα φεουδαρχικά κατάλοιπα των προνομίων ορισμένων επαγγελματικών τάξεων.
Να ξεμπερδεύουμε με τα προνόμια κάποιων που καταπατούν ατιμωρητί τις αρχές και τους νόμους της δημοκρατικής πολιτείας.
Να ξεμπερδεύουμε με τα άσυλα ατιμωρησίας κάποιων τροφίμων της Βουλής, των πανεπιστημίων, της δικαστικής εξουσίας, των Μ.Μ.Ε., των μεγάλων αφεντάδων της οικονομίας και άλλων μεγαλόσχημων που εξευτελίζουν τις έννοιες της ισονομίας και της ισοπολιτείας.
Είναι καιρός να καθαρίσει η κόπρος, που βρομίζει τον αέρα που αναπνέουμε στη χώρα μας και γι’ αυτό δεν μπορεί να γίνει δεκτή καμμιά δικαιολογία.
Ο πρωθυπουργός της χώρας, του οποίου η εντιμότητα και οι καλές προθέσεις αναγνωρίζονται από την πλειονοψηφία του ελληνικού λαού, πρέπει να προχωρήσει χωρίς άλλη άργητα, χωρίς άλλη αναβλητικότητα και χωρίς πισωγυρίσματα στην αναγέννηση της χώρας.
Και εάν υπάρχουν δυνάμεις που τον εμποδίζουν να πάρει τις αποφάσεις και να πράξει τα δέοντα και τα πρέποντα, ας τις καταγγείλει ευθαρσώς και ειλικρινώς ενώπιον του λαού.
Και εάν υπάρχουν ανίκανοι και ανεγκέφαλοι ανάμεσα στους υπουργούς του, τους βουλευτές του, στο κόμμα του, ας αναζητήσει στην κοινωνία, ανάμεσα στους άξιους εργάτες και δημιουργούς, τους συμμάχους και τους συνεργάτες του, αφού η μείζων και ελάσσων αντιπολίτευση επιλέγει μακρόθεν και εκ του ασφαλούς την άσκηση ανέξοδης κριτικής.
Τώρα βρισκόμαστε στο κρισιμότερο σταυροδρόμι της ιστορίας μας: θα φέρουμε την άνοιξη - που όλο κινάει κι όλο στο δρόμο χάνεται - ή θα παραμείνουμε σ’ έναν ατέλειωτο χειμώνα, που θα κρατά εσαεί παγωμένες τις ζωντανές δυνάμεις του λαού μας;