Εντάξει! Αντιλαμβάνομαι ότι το να μπει σε μια χώρα το Δ.Ν.Τ. δεν είναι ό,τι ευτυχέστερο μπορεί να συμβεί! Σίγουρα θα μας υποχρεώσουν να πάρουμε και άλλα μέτρα, πολλά από τα οποία θα είναι οπωσδήποτε πιο επώδυνα από μια απλή μείωση των μισθών ή του δώρου. Και σίγουρα πολλοί θα πληρώσουν ακριβά το λογαριασμό που - είναι αλήθεια - τον φουσκώσαμε μόνοι μας. Η εύκολη λύση είναι να αντιμετωπίσουμε το Δ.Ν.Τ. σαν εισβολέα, να κλείσουμε τα σύνορά μας και να γυρίσουμε μόνοι μας στη δραχμή. Ίσως αισθανθούμε εθνικά υπερήφανοι, αλλά το κόστος μιας τέτοιας συλλογικής αυτοκτονίας θα είναι απείρως μεγαλύτερο.
Ξέρω ότι υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις στη χώρα που θα ήταν έτοιμες να χειροκροτήσουν ένα τέτοιο απονενοημένο διάβημα. Όπως υπάρχουν πολιτικές στην Ευρώπη που θα μας έσπρωχναν, αν μπορούσαν, ευχαρίστως έξω από το ευρώ. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί, αν και ιδεολογικά βρίσκονται στους αντίποδες, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Οι μεν ονειρεύονται μια Ελλάδα των Κολχόζ και οι δε την Ευρώπη σα μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου με κοινό νόμισμα, αλλά χωρίς πολιτική ταυτότητα και ενιαία προοπτική. Το πρόβλημα είναι ότι αν βγούμε - οικειοθελώς ή με το ζόρι - από την ευρωζώνη, το «αύριο» της χώρας θα είναι τόσο σκοτεινό όσο στα λεγόμενα dark rooms, όπου όλα μπορούν να συμβούν...
Η λογική και οι αριθμοί λένε ότι το μέλλον της χώρας είναι στην Ευρώπη. Ακόμη και με ένα χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί προσωρινά, ακόμη και ημιθανείς, η παραμονή στην Ευρώπη είναι η μόνη λύση. Το δύσκολο, λοιπόν, αλλά και σωτήριο ίσως, είναι να βρούμε - μέσα από μια διαδικασία αυτογνωσίας - λύση στα προβλήματά μας μέσα στην Ευρώπη. Δε θα είναι εύκολο, ούτε απλό. Για 30 ολόκληρα χρόνια ζούσαμε στον κόσμο μας. Κοροϊδεύοντας τους πάντες και τους εαυτούς μας. Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Δεν είναι εύκολο για μια κοινωνία να αλλάξει τρόπο ζωής στα ξαφνικά. Είναι όμως αναγκαίο, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, να περάσουμε από αυτήν τη συλλογική δοκιμασία. Δεν είναι απλό να χάσουν χιλιάδες άνθρωποι τη δουλειά τους και οι οικογένειες το εισόδημά τους. Ούτε είναι εύκολα διαχειρίσιμο. Δεν υπάρχει, όμως, άλλη λύση. Από μια άλλη άποψη είναι ίσως αναγκαίο. Το πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να αναλάβει το πολιτικό κόστος όλων αυτών των μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία για να ανακάμψει. Δεν το έκανε χθες, ίσως δεν το τολμήσει και σήμερα. Η κομματοκρατία είναι συνηθισμένη σε φθηνούς ανταγωνισμούς και πλειοδοσίες με μοναδικό κίνητρο τη νομή της εξουσίας. Ίσως, λοιπόν, να χρειάζονται κάποιοι άλλοι για να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Σίγουρα η χώρα θα χάσει, προσωρινά θέλω να ελπίζω, την κυριαρχία της, αφού δε θα αποφασίζουν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις, αλλά οι ανώνυμοι ψυχροί τεχνοκράτες τού Δ.Ν.Τ. και της ΕΚΤ. Αυτό δεν σημαίνει ότι η χώρα θα βρεθεί υπό την κατοχή ξένων δυνάμεων, όπως προσπαθούν - επιπόλαια - να μας πείσουν κάποιοι. Προσωπικά, έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους λογιστές της εσπερίας από την επιπολαιότητα μιας μερίδας του ελληνικού πολιτικού κόσμου που ευθύνεται για τα σημερινά μας αδιέξοδα. Δεν ευθύνονται μόνο αυτοί. Ευθυνόμαστε και εμείς οι πολίτες, που υπερψηφίζαμε επί δεκαετίες τις εύκολες λύσεις και μαυρίζαμε όσους προσπαθούσαν να μας προετοιμάσουν για όσα έρχονται.

Στράτος Δημ. Πάλλας
Σκόπελος Γέρας
Υπήκοος του Ντομινίκ Στρως Καν