Η ανάγκη της ερμηνείας του κόσμου και η προσπάθεια διαχείρισης της υποκειμενικής και αντικειμενικής πραγματικότητας γεννούν στο νου μας ιδέες. Είναι οι αλήθειες του καθενός. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η επικοινωνία με τον εαυτό μας, η προσπάθεια ερμηνείας και ισορροπίας των βιωμάτων μας είναι η υποκειμενική μας αλήθεια. Και ότι η προσπάθεια ανεύρεσης της αλήθειας του κόσμου όπως τον δεχόμαστε με τις αισθήσεις, είναι αντικειμενική επιστημονική αλήθεια.
Από μια άλλη άποψη, στη διαμόρφωση κατά αποχές της αλήθειας βαραίνει η στατιστική υπεροχή της. Η ατομική αλήθεια χάνεται. Όμως στην ιστορική ροή αποδεικνύεται ότι αυτή ακριβώς η ατομική αυθεντική αλήθεια των λίγων ήταν γόνιμη, σωστή, απαραίτητη. Οι λίγοι που τραβούν το καρότσι της ανθρωπότητας, που σπείρουν το αλάτι της γης, υποτάσσονται στην αλλοιωμένη αλήθεια των πολλών.
Μέσα στο λίκνο της προσαρμογής μας στα συνειρμικά κέντρα του νου, τοποθετούμε με περισσή στοργή τις ιδέες αυτές, που είναι πνευματικά και ηθικά προϊόντα μας (κι αυτές οι προσωπικές δημιουργίες, σαν τα φυσικά παιδιά, γίνονται κάποια στιγμή ελεγκτές, δυνάστες, συχνά αφέντες και κάποτε τύραννοί μας).
Ταυτόχρονα οι ιδέες αυτές τοποθετούνται στον κοινωνικό καμβά, υφαίνονται με το στημόνι της συλλογικής ζωής και το πέπλο της ζωής πάλλεται και ανεμίζει στο στερέωμα της ανθρώπινης μοίρας καταπώς το φυσούν και άνεμοι από το άγνωστο.
Αυτή η κοινωνική πλοκή αληθειών δίνει δυναμική στο συλλογικό γίγνεσθαι. Διαμορφώνει τρόπους, στυλ κοινωνικής και ατομικής ζωής, ανεβοκατεβάζει είδωλα και κυβερνήσεις, διαμορφώνει το βαθμό της ανοχής μας απέναντι στη διαφθορά του καταναλωτισμού, την ανηθικότητα, τη διαπλοκή. Στη θετική της αποδοχή, στολίζει τους πολιτισμούς με ηθικές, επιστημονικές, καλλιτεχνικές, ανθρωπιστικές αξίες.

Όμως οι ιδέες που γεννιούνται, σαν τα φυσικά παιδιά μας, έχουν νονούς και θείους και αδέλφια, που ώσπου να μεγαλώσουν τη στολίζουν και τη φτιάχνουν και με τη δική τους επιμέλεια. Κάποτε, όταν οι τριγύρω μας είναι ισχυρές προσωπικότητες, χειραγωγούν τις αυτόνομες ιδέες μας και τις εκτρέπουν από τη δική μας παράδοση.
Συχνά αυτά τα κομμάτια της ύπαρξής μας, οι δικές μας αλήθειες, γίνονται αγνώριστα και ξένα από μας τους ίδιους. Γίνονται ελεγκτές, δυνάστες, τύραννοί μας. Ξεχωρίζουν, αποσυνδέονται από μας και ένας επώδυνος διχασμός συμβαίνει στην προσωπικότητά μας, με αποτέλεσμα την αλλοτρίωσή μας. Η αλήθεια που γεννήσαμε, χάνεται. Χωρίς να το καταλάβουμε, γινόμαστε ξένοι στην αυθεντική, κορμική, ουσιαστική μας ύπαρξη. Οι αλήθειες-παιδιά μας μεταλλάσσονται σε κίβδηλοι γονείς μας.
Αυτό όμως αποτελεί λογικά το θάνατό τους. Αυτό που είναι δικό μας δεν μπορεί παρά να πεθάνει εννοιολογικά όταν εμείς γίνουμε δικοί του.
Η αλλοτρίωση, λοιπόν, σημαίνει το θάνατο της αλήθειας μας, ατομικά και κοινωνικά. Διαταράσσεται η σχέση του ατόμου με τον εαυτό του και σε συλλογικό επίπεδο σταματά ο παλμός, η δόνηση· το τέλμα και η εκφύλιση ακολουθεί.
Η σύνδεση διά βίου με τη δική μας αλήθεια είναι η προϋπόθεση της ψυχικής μας ισορροπίας και των ειλικρινών δημιουργικών διαπροσωπικών σχέσεων. Δίνει την αυθεντικότητα στην ύπαρξή μας και στην κοινωνία. Αλλιώς, ο κόσμος «μαϊμού» αντικαθιστά τον αληθινό, πραγματικό κόσμο όταν δεν ακολουθούμε λόγω προκατάληψης και αλλοτρίωσης τη δική μας αλήθεια.