Στο σχετικό με τη διάσπαση του Δήμου Λέσβου νομοσχέδιο σημειώνεται ότι το κριτήριο με το οποίο επιλέχτηκε η έδρα των τεσσάρων δήμων, που προβλέπει ότι θα δημιουργηθούν, είναι ο πληθυσμός των οικιστικών μονάδων που περιλαμβάνονται σε κάθε δήμο.

Δημιουργούνται όμως κάποιες απορίες. Με ποιο ή ποια κριτήρια καθορίστηκε το πλήθος και τα όρια των νέων δήμων; Σίγουρα θα υπήρχαν κάποια κριτήρια. Γιατί δεν ανακοινώθηκαν και αυτά; Ειδικότερα για τη δημιουργία του Δήμου Ταξιαρχών (Αγία Παρασκευή, Μανταμάδος, Μήθυμνα, Πέτρα) έχει μεγάλο ενδιαφέρον να μάθουμε το σκεπτικό της απόφασης. Αλλά και για την προσάρτηση του Ευεργέτουλα (που βρίσκεται στη χερσόνησο του Ολύμπου) στο Δήμο Μυτιλήνης πρέπει να υπάρχει κάποια εξήγηση.

Είναι φυσιολογικό στις απορίες που δημιουργούνται μέσα μας για οποιαδήποτε θέματα, να προσπαθούμε να βρούμε κάποιες πειστικές, για τον εαυτό μας, απαντήσεις, οι οποίες βέβαια, αν δε γνωρίζει κάποιος όλα τα δεδομένα, μπορεί και να είναι λαθεμένες. Λέμε λοιπόν, γιατί ανακοινώθηκε το κριτήριο του καθορισμού της έδρας και δεν ανακοινώθηκαν τα υπόλοιπα κριτήρια; Μήπως γιατί όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται και όλοι ήταν σίγουροι ότι ο καθορισμός της Αγίας Παρασκευής ως έδρας δήμου χωρίς ένα αληθοφανές επιχείρημα, θα οδηγούσε τη σκέψη του καθενός - ίσως άδικα - στον κ. Αθανασίου; Και για τον ορισμό της έδρας του δήμου πρέπει να ληφθεί υπόψη μόνο το αν μια οικιστική μονάδα έχει 100 άτομα περισσότερα απ’ την άλλη; Δε θα πρέπει να ληφθεί υπόψη η ευκολία πρόσβασης όλων των χωριών στην έδρα του δήμου; Δε θα πρέπει να ληφθούν υπόψη οι υποδομές που υπάρχουν για την εγκατάσταση των υπηρεσιών του δήμου;

Και το όνομα του νέου αυτού Δήμου: «Ταξιαρχών». Πως εξαφάνισαν το όνομα της αρχαίας, δεύτερης στην τάξη, πόλης του νησιού, της Μήθυμνας και στη θέση του έβαλαν το «Ταξιαρχών»; Γιατί με αντίστοιχη λογική δεν αντικατέστησαν και το Δήμο Μυτιλήνης με «Δήμο Αγίου Ραφαήλ»;

Για τον καθορισμό των νέων δήμων σίγουρα πρέπει να λήφθηκαν υπόψη, εκτός από γεωγραφικά και οδικά κριτήρια, και πληθυσμιακά κριτήρια, που είναι απ’ τα βασικά για τη βιωσιμότητά τους. Τότε πως εξηγείται η απόσπαση του Ευεργέτουλα απ’ την ομάδα των δημοτικών ενοτήτων της χερσονήσου του Ολύμπου και η προσάρτησή του στο Δήμο Μυτιλήνης; Σμικρύνουν έτσι ακόμα περισσότερο ένα μικρό πληθυσμιακά δήμο, για να φουσκώσουν ακόμα περισσότερο ένα μεγάλο, το μεγαλύτερο - πληθυσμιακά πάντα - Δήμο Μυτιλήνης. Μήπως ο Ευεργέτουλας εντάχθηκε στο Δήμο Μυτιλήνης επειδή από εκεί υδρεύεται η Μυτιλήνη; Ή επικράτησαν μικροκομματικά κριτήρια ανάλογα με αυτά που είχαν επικρατήσει όταν σχεδιάστηκε ο καποδιστριακός Δήμος της Καλλονής και οι αντίστοιχοι Πέτρας και Μήθυμνας;

Και αλήθεια, γιατί ο κ. Βογιατζής, παλιά καραβάνα της αυτοδιοίκησης, ζήτησε την προσάρτηση της Γέρας στο Δήμο Μυτιλήνης; Μήπως γιατί ο Δήμος Ολύμπου δεν έχει προοπτική; Γιατί τα σχετικά με τον Κόλπο Γέρας δεν πείθουν κανέναν. Αν το επιχείρημα αυτό έστεκε, τότε θα έπρεπε στο Δήμο Καλλονής να περιληφθούν ο Πολιχνίτος, η Αγιά Παρασκευή και η Καλλονή που έχουν σχέση με τον άλλο κόλπο του νησιού μας.

Υπήρξαν μήπως μελέτες για τα οικονομικά δεδομένα των νέων δήμων, για το προσωπικό (ποιοτικά και ποσοτικά) που χρειάζεται ο καθένας ή για τα μηχανικά μέσα που θα διαθέτει;

Γιατί δόθηκε εξάμηνη προθεσμία για να βγουν οι υπουργικές αποφάσεις που θα προβλέπουν τις λεπτομέρειες της διάσπασης; Μήπως θα έπρεπε μαζί με το νομοσχέδιο να δοθούν στη δημοσιότητα και όλες οι σχετικές αποφάσεις για να υπάρχει σαφής εικόνα για τη δυναμικότητα των νέων δήμων; Και ας μην ισχυριστούν ότι αυτή είναι η πάγια τακτική στη νομοθεσία, γιατί εδώ οι προθεσμίες είναι ασφυκτικές. Μήπως η εξάμηνη προθεσμία θα έχει σαν αποτέλεσμα να επηρεασθούν οι αποφάσεις που θα καθορίζουν τις «λεπτομέρειες» της διάσπασης απ’ τα πρόσωπα και την κομματική ένταξη των δημάρχων που θα έχουν στο μεταξύ εκλεγεί στους νέους δήμους; Υπερβολές, θα πει κάποιος.

Υπάρχουν δυστυχώς, όμως, αποφάσεις των πολιτικών που ενώ φαντάζουν ως υπερβολές, για τους ίδιους είναι λογικές, ηθικές και έντιμες. Όπως η απόφαση να μην πληρώνουν οι βουλευτές διόδια (οι φτωχούληδες) και να έχουν το εβδομήντα πέντε στα εκατό των απολαβών τους αφορολόγητες! Παραδείγματα που δείχνουν ότι στη χώρα μας δεν πορευόμαστε ούτε με τη λογική, ούτε με τις καθαρές κουβέντες. Πορευόμαστε με βάση το κομματικό ή το προσωπικό συμφέρον και με μεγάλα λόγια, που επιχειρούν να παρουσιάσουν το άσπρο μαύρο και που απευθύνονται όχι στην κρίση των πολιτών, αλλά στο κομματικό «τσιπάκι» που ρύθμιζε (πόσο χρήσιμο είναι να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ο παρελθοντικός χρόνος του ρήματος) τη λειτουργία των εγκεφάλων μας.

Γι’ αυτό καταντήσαμε έτσι και τώρα όλοι κόπτονται για τις διαρθρωτικές αλλαγές, τις οποίες, πολύ φοβούμαι, ότι μόλις μπορέσουν οι ίδιοι που τις επικαλούνται, πολύ εύκολα θα αποδιαρθρώσουν. Η Ελλάδα ποτέ δεν… αλλάζει, αν δεν αλλάξει η νοοτροπία των πολιτών της, άσχετα με το πολιτικό «πιστεύω» του καθενός.