Φίλε Γιώργη Καμβυσέλλη,
στο κείμενό σου στο «Εμπρός», 17 Σεπτέμβρη, που μετά ένα μήνα ήρθε στ’ ασκηταριό μου, «φώναξες την πίστη σου στους ωραίους ανθρώπους», στους Αγρί­τες. Καλά έκανε η μεγαλοψυχία σου. Είναι εξαίρε­ση. Μάθε όμως και τούτο. Πριν λίγα χρόνια, μία συντροφιά με την αξέχαστη Γαλλίδα συγγραφέα φίλη μου Ντανιελίνα Κάλβο Πλατερό «ναυαγήσαμε» στην Αποθήκα. Από τα Μάκαρα φτάσαμε νύχτα κι ο «καπετάνιος» (δεν ξέρω αν είχε δίπλωμα) γλίστρησε το πλεούμενο πάνω στις βάρκες, δεμένες στο μώλο, χωρίς να πάθουν τίποτα. Μπλεχτήκανε σχοι­νιά, άγκουρες, πρύμνες, πλώρες. Ειδοποίησε ο «Χοντρός» τους Αγρίτες. Και κατεβαίνει από το χω­ριό ολόκληρη ορδή. «Ναυαγήσαμε, βοηθείστε μας να ξεμπλέξουμε», τους παρακάλεσα. Κι η απάντηση: «Μλάρια, γρούνια, γαϊδάρ’, γαμημέν’.» Να μας πνίξουνε. Αυτά, για τους πολλούς, κι όχι την εξαίρεση, που λέγονται Αγρίτες.