Εξηγούμαι για να μην παρερμηνευτώ και παρεξηγηθώ. Να το πω αλλιώς: να μην πετάξουν κάποιοι επιτήδειοι την μπάλα στην εξέδρα. Αγαπώ το ποδόσφαιρο, την μπάλα, τη στρογγυλή θεά που νοστιμίζει τα κυριακάτικα απογεύματά μας. Φίλαθλος είμαι από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα. Πάντα ΑΕΚτζής, πάντα Όλυμπος Αγιάσου, πάντα Αιολικός, πάντα Λίβερπουλ και τα τελευταία χρόνια ΑΕΛ Καλλονής. Παρακολουθώ την πορεία τής ΑΕΛΚ και έχω δει πολλά παιχνίδια της και στη Β΄ και στην Γ΄ Κατηγορία. Πανηγύρισα και εγώ τόσο στην κερκίδα, όσο και στο γήπεδο την άνοδό της στην Α΄ Εθνική μετά τον ιστορικό αγώνα με τον Ολυμπιακό Βόλου, τον περασμένο Ιούνιο, και στην ντουλάπα του γιου μου κρέμεται η φανέλα με το σύνθημα «Η Αργώ έφτασε στο λιμάνι της».

Διαβάζω σχεδόν καθημερινά στον τοπικό Τύπο όλα τα σχετικά με το θέμα του γηπέδου της Μυτιλήνης. Όλοι οι αξιωματούχοι, ύπατοι και ανθύπατοι, Υπουργοί, Περιφερειάρχες, Δήμαρχοι, Σύμβουλοι, Πολιτευτές, δίνουν καθημερινό αγώνα, για να φτιαχτεί το γήπεδο σύμφωνα με τις προδιαγραφές της Α΄ Κατηγορίας. Δεκάδες μελέτες εκπονούνται σε χρόνο ρεκόρ, τροποποιήσεις πολεοδομικών και ρυμοτομικών σχεδίων γίνονται στο τσακ-μπαμ, λεφτά απίστευτα για τις μέρες που ζούμε κυκλοφορούν στον αέρα, καταραμένες γραφειοκρατίες και αγκυλώσεις ξεπερνιούνται ταχύτατα και γενικά όλη η δυσκίνητη και τυπολατρική διοίκηση έχει πέσει με τα μούτρα για να γίνουν τα αδύνατα δυνατά.

Λογικά αυτά τα μάλλον παράλογα για το ελληνικό κράτος, εάν σκεφτεί κανείς ότι για το θέμα του γηπέδου, σύμφωνα με τον τ. Υφυπουργό Αθλητισμού κ. Γιάννη Ιωαννίδη, έχει δοθεί εντολή Πρωθυπουργού.

Σκέφτομαι φωναχτά: άραγε για τα σχολεία της Μυτιλήνης - νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια, παιδικοί σταθμοί - στα οποία φοιτούν εκατοντάδες παιδιά και βρίσκονται σε ελεεινή κατάσταση (σε υπόγεια, σε ταβέρνες, σε προκάτ, σε λυόμενα, σε κτήρια της δεκαετίας τού 1920) δεν περίσσεψε χρόνια τώρα καμμιά πρωθυπουργική εντολή; Άραγε για το Μουσικό Σχολείο που εδώ και 20 χρόνια παραμένει άστεγο, ενώ του έχει δοθεί το Αρχοντικό Κατσάνη, το οποίο λεηλατείται και καταστρέφεται καθημερινά από πρεζόνια, περιθωριακούς, μετανάστες μέχρι να πυρποληθεί και να ξεμπερδεύουμε, δε βρέθηκε ένας υπεύθυνος να προχωρήσει τις μελέτες που παραμένουν αμελέτητες εδώ και καμμιά δεκαριά χρόνια;

Άραγε για το Αναγνωστήριο της Αγιάσου, που φυλάει Θερμοπύλες από 1893 και προσφέρει πολιτισμό σε όλη την Ελλάδα και έπαθε ανυπολόγιστες ζημιές από την πλημμύρα του Δεκεμβρίου, δε βρέθηκαν λίγα ψωροευρώ μήνες τώρα που οι άνθρωποι παλεύουν μόνοι τους με τις πληγές τους; Άραγε τους αγροτικούς δρόμους που διαλύθηκαν και εγκαταλείφθηκαν, δεν τους είδε κανείς να δώσει μια εντολή, παρά περιμένουν το νέο χειμώνα να τους αποτελειώσει, να φύγουν οι σκοτούρες και να μη διασπάται η προσοχή τους από τα μεγάλα και σπουδαία;

Άραγε τα σκουπίδια, άραγε η πόλη της Μυτιλήνης που δεν έχει ούτε ένα μέτρο δρόμο σε υποφερτή κατάσταση, άραγε ο δάκος που πρωτοψεκάστηκε τον Αύγουστο και τα κουνούπια που θα ψεκαστούν τον Οκτώβριο, άραγε, άραγε, άραγε… Ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Εγώ απλά γράφω για αυτά που ζω καθημερινά και με καίνε περισσότερο.

Εντολή πρωθυπουργού και τα σκυλιά δεμένα. Αυτές είναι οι προτεραιότητές μας, αυτός είναι ο πολιτισμός μας, τα πιστεύω μας, οι αξίες μας, οι διεκδικήσεις μας. Αυτοί είναι οι πολιτικοί μας, αυτή είναι η κοινωνία μας, αυτοί είμαστε εμείς, οι πολίτες, οι ψηφοφόροι. Η Ελλάδα δε χρεοκόπησε οικονομικά. Είχε χρεοκοπήσει πολύ πριν πνευματικά, πολιτιστικά, αξιακά. Και απ’ αυτήν τη χρεοκοπία δε θα σηκώσει κεφάλι, γιατί δυστυχώς έχουμε συμβιβαστεί με το τέρας.