Ζήτω που καήκαμε. Εκεί δηλαδή που θα έβγαινες να πάρεις το πρωινό σου στη βεράντα του σπιτιού σου που το έχτισες με τόση προσπάθεια καταμεσής του δάσους, τώρα θα δεις γύρω σου αποκαΐδια - άσε που από τον εκνευρισμό σου μπορεί να κάψεις και τα αυγά με μπέικον. Η πρωινή διατροφή για πολλά χρόνια δε θα είναι ίδια, μέχρι να καταφέρει η Φύση να ξαναπρασινίσει και μέχρι να καταφέρουμε να την ξανακάψουμε, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Άσε που με αυτά ενδέχεται στο τέλος να αποκτήσει και ενοχλητικούς γείτονες, γιατί δεν μπορεί, όλο και κάποιο οικοπεδάκι θα χαραχτεί παραδίπλα σου.
Αν δεν είχες χτίσει μέσα στο δάσος γιατί δεν υπήρξες τόσο επιτήδειος, ίσως τουλάχιστον να είχες καταφέρει να χτίσεις ένα αυθαίρετο στις παρυφές - κάτι είναι κι αυτό. Και τώρα, σε τι ντεκόρ θα πίνεις τον πρωινό σου καφέ και θα διαβάζεις την εφημερίδα σου που, ευκαιρίας δοθείσης, θα επιδίδεται σε πολιτική κριτική; Άλλωστε, το προνόμιο του δικαστή δεν το έχουν μόνο οι τηλεοπτικοί σταθμοί, το δικαιούνται και οι εφημερίδες.
Αν, στην καλύτερη περίπτωση, είχες αποκτήσει κανονικά ένα σπίτι σε πράσινο περιβάλλον, μπορεί να έχεις περισσότερους λόγους να λυπάσαι. Γιατί είχες συνηθίσει στην ατμόσφαιρα αυτή, ίσως ακόμα-ακόμα να είχες εναρμονίσει το περιεχόμενο του πρωινού σου βάσει συνθηκών: πιο παραδοσιακό, ας πούμε, μέχρι και μέλι για να νοσταλγείς τα ιστορικά μελίσσια της Αττικής.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί και θα το βλέπουμε συχνά, γιατί ό,τι έχει επιτυχία, επαναλαμβάνεται. Άλλωστε φωτιές (στα μπατζάκια μας) ανάβουν καθημερινά, σε κάθε επαφή μας με τις εξωπραγματικές οντότητες που λέγονται αρμόδιες υπηρεσίες ή, γενικότερα, «αρμόδιοι». Μιας και οι αρμόδιοι είναι αναρμόδιοι, οι αναρμόδιοι δηλώνουν αρμόδιοι και επέρχεται ισορροπία.
Έτσι, οι φωτιές άναψαν και τα media: καθ’ ότι, όπου γάμος και χαρά και τα λοιπά και τα λοιπά, βρήκαμε πιασάρικο θέμα να ασχοληθούμε, αν και - μυστήρια πράγματα - η μισή Ευρώπη και η Καλιφόρνια φλέγονταν αυτό το καλοκαίρι και εξακολουθεί, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Δε θέλουμε όμως ποτέ να βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας, εμείς οι ίδιοι ποτέ δε φταίμε - πάντα φταίνε οι άλλοι, που συνωμοτούν εναντίον μας. Και με αυτήν την παρηγορητική σκέψη, πίνεις την τελευταία γουλιά του καφέ σου που σιγά τώρα μην είναι πικρός.