Στο πρόσφατο Υπουργικό Συμβούλιο, ο Γιώργος Παπανδρέου αναρωτήθηκε: «Μα γιατί σε αυτήν τη χώρα δεν πάει κανείς φυλακή;» Ακούγοντάς τον, μεγαλώνει η δική σου απορία και αναρωτιέσαι: Είναι δυνατόν σε αυτήν τη χώρα να κάνουν τέτοιες ερωτήσεις πρωθυπουργοί, που ταυτόχρονα είναι και αρχηγοί κομμάτων εξουσίας; Το ερώτημα απαντάται αν δει κανείς πρώτα τη σχέση που έχουν οι Έλληνες πολιτικοί με αυτό που λέμε «χρήμα» και κατά δεύτερο την πρόθεση του ίδιου του πολιτικού κόσμου να ξεκαθαρίσει το δικό του χώρο από φαινόμενα χρηματισμού. Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμασαν χρήμα το «χρήσιμο πράγμα». Η σοφή ελληνική γλώσσα για άλλη μια φορά κυριολεκτεί απόλυτα. Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει πως το χρήμα δεν είναι χρήσιμο πράγμα; Το χρήμα προηγείται του νομίσματος. Σήμερα, κακώς λέγοντας χρήμα εννοούμε νόμισμα, αλλά έτσι έχει επικρατήσει. Νόμισμα είναι αυτό που κατ’ έθιμο παραδεχόμαστε όλοι πως έχει μια αξία. Παλιότερα είχε μία αντικριζόμενη ισοδύναμη αξία, σήμερα μπορεί και να μην έχει. Το χαρτονόμισμα είναι ένα χρωματιστό χαρτάκι, που δεν έχει καθεαυτό αξία. Εμείς τού δώσαμε μια συμβατική αξία, για να μπορούμε να συναλλασσόμαστε και να διευκολύνουμε τις δουλειές μας. Το χρήμα, χωρίς να είναι εμπόρευμα, «αντιπροσωπεύει» όλα τα εμπορεύματα. Είναι αυτό που στην οικονομική ορολογία αποκαλούμε «κοινό ισοδύναμο όλων των εμπορευμάτων». Ο Μαρξ σοφά το χαρακτήρισε ως την αφηρημένη μορφή κάθε εμπορεύματος, με την έννοια ότι, αν έχεις χρήμα, έχεις το οποιοδήποτε εμπόρευμα. Σου δίνει τη δυνατότητα να βάλεις στην τσέπη σου εκατό κιλά πατάτες ή να χώσεις στην τσάντα σου ένα τανκ ή ένα διαμέρισμα.
Το χρήμα το αποκαλούμε και ρευστό, αφού π.χ. πουλώντας ένα διαμέρισμα λέμε ότι το «ρευστοποιούμε», δηλαδή το μετατρέπουμε σε χρήμα, ή αντίστροφα, αγοράζοντας με χρήμα ένα διαμέρισμα, λέμε ότι το «ακινητοποιούμε». Δυστυχώς, για να έρθουμε και στο προκείμενο, το χρήμα εκτός από τη διευκόλυνση στις συναλλαγές διευκόλυνε και την κλοπή. Είναι δύσκολο να κλέψεις ένα πολεμικό αεροπλάνο, αλλά πανεύκολο (αν είσαι Έλληνας πολιτικός) να κλέψεις χρήμα ίσο προς την αξία ενός τανκ ή ενός αεροπλάνου. Ας ψάξει ο πρωθυπουργός τους Έλληνες πολιτικούς που ήταν υπουργοί ή υφυπουργοί και από τα δύο κόμματα εξουσίας. Κάποιοι από αυτούς κάτι θα ξέρουν. Αρκετά τανκ και αεροπλάνα χώρεσαν στις τσέπες Ελλήνων πολιτικών. Πάρα πολλές μίζες εκατομμυρίων ευρώ για υπηρεσίες διευκόλυνσης κάτω από το τραπέζι, πέρασαν από τσέπες Ελλήνων πολιτικών. Το σημερινό πολιτικό σύστημα μόνο στον κοτζαμπασισμό μπορείς να το εντάξεις. Κοτζαμπάσηδες λέγονταν στα τούρκικα οι προεστοί και οι δημογέροντες που στις μέρες μας εμφανίζονται σαν αρχηγοί κόμματος, σαν παράγοντες, σαν επαρχιώτες κομματάρχες, σαν ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι και σαν Τσουκάτοι, Μαντέληδες και Βουλγαράκηδες. Και μη μου πείτε ότι μόνο τα αργύρια, αν είναι τριάντα, προξενούν τύψεις. Τα εκατομμύρια ευρώ τι είναι, παράσημα ανδρείας; Ας βρει όλο το πολιτικό σύστημα έναν τρόπο, έξω από ιδεαλιστικούς νομικισμούς, να τιμωρούνται και να μην παραγράφονται χρηματισμοί πολιτικών. Μπορεί να το κάνει. Ούτως ή άλλως, αυτό νομοθετεί. Δεν μπορείς ως πολιτικός να εξυμνείς το σύνταγμα και να πίνεις νερό στο όνομά του και, αν δε σε συμφέρει, με το ίδιο νερό να πλένεις τα χέρια σου σαν Πόντιος Πιλάτος, απαλλάσσοντας επίορκους συναδέλφους σου στο όνομα της συναδελφικής αλληλεγγύης. Και επιτέλους, ας μη βλέπουμε συνεχώς εκείνο το σήκωμα των ώμων, που σημαίνει «τι να κάνω;». Υπάρχει και η παραίτηση. Η πολιτική (όχι έτσι όπως την καταλαβαίνουμε στην Ελλάδα) έχει τις δικές της απαιτήσεις και τους δικούς της χρόνους, βάζει τις δικές της προτεραιότητες και όσο ο πολιτικός κόσμος τις υποβαθμίζει, αυτές ορίζουν την πραγματικότητα, που είναι σκληρή. Και το κυριότερο, δε δείχνει ευαισθησίες στις καλές προθέσεις. Επειδή το θέμα του χρηματισμού Ελλήνων πολιτικών θα μπει πάλι στην πολιτική ατζέντα, ελπίζουμε να μην τιμωρηθούν μόνο οι πολιτικοί που το ίδιο το πολιτικό σύστημα έχει απορρίψει. Κατά το κοινώς λεγόμενο, τα καμμένα χαρτιά.