Το Δ.Ν.Τ. δεν έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Έχει έρθει το Σεπτέμβριο του 1950 και εφάρμοσε πρόγραμμα σταθερότητας της ελληνικής οικονομίας τη διετία 1951- 1952, που κατέληξε στην υποτίμηση του 1953 και φυσικά στην πρώτη παρατεταμένη ύφεση, διακόπτοντας την προσπάθεια ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας. Αν δεν υπήρχαν αυτή την εποχή τα κονδύλια του Σχεδίου Μάρσαλ, τα αποτελέσματα της τότε παρέμβασής του θα ήταν πολύ χειρότερα. Μετά από 60 χρόνια, οι καιροί άλλαξαν, το Δ.Ν.Τ. έχει σοσιαλιστή πρόεδρο, τον Ντομινίκ Στρος-Καν, μας το ξαναέφερε ο δικός μας σοσιαλιστής πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και αναρωτιέται κανείς: Το Δ.Ν.Τ. έγινε φιλόπτωχο ή μεταλλάχθηκαν οι σύγχρονοι σοσιαλιστές; Απαντήστε το εσείς. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, το μοντέλο διάσωσης που προτείνει και εφαρμόζει το Δ.Ν.Τ., στηρίζεται σε τρεις άξονες. Στις χρηματαγορές και στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, στις ιδιωτικοποιήσεις και στο ελεύθερο εμπόριο. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το τρωτό αυτού του μοντέλου διάσωσης, με καταγεγραμμένες τις κραυγαλέες αποτυχίες του στο Μεξικό το 1995 και την Αργεντινή το 2001. Τα μέτρα «δημοσιονομικής εξυγίανσης», όπως αποκαλούνται, μπορεί να έχουν στόχο τη μείωση του πληθωρισμού, τις ιδιωτικοποιήσεις που φέρνουν κεφάλαια από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, που δεν είναι δυστυχώς πάντα επενδυτικά αλλά και κερδοσκοπικά, όμως, καθώς το συγκεκριμένο μοντέλο εξαρτάται απόλυτα από την εισροή κεφαλαίων, από τη μία η ύφεση που δεν υποχωρεί, από την άλλη η χαμηλή κερδοφορία και ο παρασιτισμός της οικονομίας αλλά και απρόβλεπτα πολιτικά γεγονότα, οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα, αυτό της μαζικής εξαγωγής κεφαλαίων.
Τα αρπακτικά των αγορών, μόλις αντιληφθούν ότι τα σπρεντς δανεισμού που είναι ο δείκτης επισφάλειας της οικονομίας αρχίζουν να ανεβαίνουν, αποσύρουν άρον-άρον τα κεφάλαιά τους και η οικονομία καταρρέει. Αυτό το μοντέλο που θα εφαρμοστεί και στη χώρα μας, το υπονομεύουν οι ιδιωτικοποιήσεις που δε θα γίνουν (είναι όλα ιδιωτικοποιημένα), η απελευθέρωση των αγορών (είναι όλες απελευθερωμένες), η αντιπληθωριστική πολιτική που έχει ήδη αποτύχει (το Δ.Ν.Τ. έχει προβλέψει 1,9% μέσο πληθωρισμό το 2010 και τον Απρίλιο ο πληθωρισμός τρέχει με 4,3%.). Βάλτε την ανικανότητα των καχεκτικών και διαβρωμένων κρατικών υπηρεσιών ελέγχου, βάλτε και την α λα καρτέλ διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας και βγάλτε το αποτέλεσμα. Σε αυτό προσθέστε την αύξηση της ανεργίας, που σε συνδυασμό με τον υψηλό πληθωρισμό επαναφέρει τον εφιάλτη του στασιμοπληθωρισμού και ξαναβγάλτε το αποτέλεσμα. Όλα αυτά ο νυν πρωθυπουργός τα αποκάλεσε «υπερατλαντική τεχνογνωσία» και έκανε τα αδύνατα δυνατά να μας τη φέρει. Στο παιχνίδι διγλωσσίας που επιδίδεται, εκλιπαρώντας την πρώτη μέρα την τρόικα να μας σώσει και την επόμενη να λέει ότι προσυπογράφει το πανό των διαδηλωτών να φύγει η τρόικα, δεν πείθει πια ούτε τα μέλη του πάλαι ποτέ σοσιαλιστικού κόμματός του. Να μη μιλήσουμε για τις κόκκινες γραμμές, που για τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του, παντογνώστη Πάγκαλο, δεν μπορούμε να βάλουμε, αφού «εμείς αιτούμεθα», παραδεχόμενος ότι παραδοθήκαμε άνευ όρων. Φυσικά δε μιλάμε για κηδεμονία, αλλά για υποχρεωτική υποταγή σε ό,τι προστάζει και υπαγορεύει το Δ.Ν.Τ.. Αναζητήστε τον υπεύθυνο της σημερινής τραγικής κατάληξης στο ποιος εισέπραττε τόσα χρόνια τα πολιτικά οφέλη από την απαξίωση και την ανικανότητα του Δημοσίου. Αναζητήστε τον σε αυτούς που κατασπάραξαν τους ικανούς, για να βολέψουν τιμητές (κομματόσκυλα) και μετριότητες. Θα τον βρείτε στα δύο πολιτικά κόμματα που άσκησαν εξουσία από τη μεταπολίτευση και πέρα. Ούτε η Ν.Δ. ούτε το ΠΑΣΟΚ μπορούν να παίξουν το ρόλο του αρχάγγελου της κάθαρσης. Το μόνο που δεν έχουν, είναι καθαρά χέρια. Σήμερα το πολιτικό σύστημα έχει απαξιωθεί, οι πολιτικοί βρίζονται και λοιδορούνται, η Βουλή συνεδριάζει πολιορκούμενη από διαδηλωτές που τη σιχτιρίζουν και το όλο σκηνικό θυμίζει ριάλιτι εγκλεισμού, κάτι σαν «Big Brother».
Εν κατακλείδι, αυτήν τη στιγμή πρέπει να αναρωτηθεί κανείς αν εφαρμόζονται μέτρα κατά της ύφεσης ή αν αυτά τα μέτρα τη βαθαίνουν ακόμα πιο πολύ, ή, για να το θέσω πιο κομψά, αποφύγαμε την πτώχευση ή απλώς την αναβάλαμε για λίγο; Και ένα κράτος που το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να πληρώνει μισθούς δημοσίων υπαλλήλων και ληξιπρόθεσμα χρέη, είναι ουσιαστικά σε κατάσταση πτώχευσης ή όχι;

Κεραμιδόγατος ο μαντουμανταδόρος (Β.Π.)