Δραματική είναι η κατάσταση των νέων ανέργων και των πολλών προσόντων, για τη νέα γενιά, τη «γενιά ούτε - ούτε» (ούτε δουλειά, ούτε μέλλον). Το ποσοστό των νέων στην Ελλάδα είναι από τα υψηλότερα και ανέρχεται στο 25,7%. Την ίδια στιγμή το 29,2% των νέων μεταξύ 15 και 24 ετών στην Ελλάδα εργάζεται σε θέση επισφαλούς εργασίας ή με συμβόλαιο προσωρινής απασχόλησης. Από πρόσφατη έρευνα της Eurostat προκύπτει ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου τα ποσοστά ανεργίας δε μειώνονται ανάλογα με την απόκτηση περισσότερων τυπικών προσόντων και, συνολικά, δε διαφοροποιούνται σημαντικά.
Τα παραπάνω αποτυπώνονται ακόμα και σε έκθεση της Διεθνούς Τράπεζας με τίτλο «Doing Business 2008». Σύμφωνα με αυτή, η χώρα μας κατατάσσεται στην 166η μεταξύ 177 χωρών με κριτήριο το πόσο εύκολη είναι η ανεύρεση εργασίας. Δεν είναι, βέβαια, το πανεπιστήμιο ή γενικότερα η εκπαίδευση ο «μεγάλος ένοχος», γιατί δεν υπάρχει «εκπαιδευτική ανεργία». Η ανεργία είναι κοινωνικό πρόβλημα! Όσο κυριαρχούν οι πολιτικές που θεοποιούν την αγορά εντείνοντας τις κοινωνικές ανισότητες και συρρικνώνοντας το κράτος πρόνοιας, τόσο θα οξύνεται το πρόβλημα της ανεργίας. Γκρίζο είναι το τοπίο των οικονομικών απολαβών, ιδιαίτερα για τη νέα γενιά, τη γενιά των 700 ευρώ ή τη γενιά-καγκουρό, όπως αποκαλείται, αφού οι χαμηλές αποδοχές δεν επιτρέπουν να εγκαταλείψει έγκαιρα τον... μάρσιπο της οικογένειας.
Η Ελλάδα έχει τη μεγαλύτερη ηλικία αναχώρησης από την οικογενειακή εστία σε όλη την Ευρώπη που είναι κατά μέσο όρο τα 27 χρόνια, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της VPRC, το 25% των μισθωτών έχουν καθαρές αποδοχές έως 750 ευρώ - το 67% από αυτούς είναι νέοι 18 - 34 ετών.
Κατά μέσο όρο μετά από τόσα χρόνια στα θρανία και αναμονής πριν από την ένταξη στην αγορά εργασίας μετά από 25 χρόνια ζωής, ο μισθός δεν ξεπερνά τα 850 ευρώ το μήνα.
(Από τον ημερήσιο Τύπο.)