Το σκηνικό που βιώνουμε τους τελευταίους μήνες στη γειτονιά μας, γίνεται όλο και πιο σύνθετο.

Η Τουρκία και οι δυτικοί σύμμαχοί της ετοιμάζονται να μεταφέρουν στη Συρία τους Λίβυους μαχητές, τους οποίους εκπαίδευσαν και εξόπλισαν σύμφωνα με αξιόπιστες απόψεις, για να ανατρέψουν τον Καντάφι. Ήδη έχουν φτάσει στη Συρία 600 περίπου μαχητές.

Σύμφωνα με τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, υπάρχει στενή συνεργασία και αλλεπάλληλες μυστικές συναντήσεις μεταξύ Τούρκων αξιωματούχων και Σύριων αντιφρονούντων.

Τόσο η Τουρκία, όσο και η Δύση, προσπαθούν συστηματικά και πολλές φορές με σημάδια απόγνωσης, να δημιουργήσουν ένα σκηνικό γενικευμένης αντίστασης, ενώ οι προσπάθειες για να προκληθούν κύματα λιποταξίας στο Συριακό Στρατό έχουν μέχρι στιγμής αποτύχει.

Στον αντίποδα, η Ρωσία έχει ήδη αποκαλέσει άδικο το εμπάργκο όπλων στη Συρία, ενώ υπονοεί ότι δε θα διστάσει να προμηθεύσει με όπλα το συριακό καθεστώς. Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών δε χάνει ευκαιρία να καταγγείλει τις «ξένες παρεμβάσεις» στην περιοχή, ενώ στηλιτεύει την προσέγγιση των ΗΠΑ προς την Τουρκία με πρόθεση την έγκριση μιας τουρκικής επίθεσης. Και βέβαια η Τουρκία δεν κρατάει κρυφό ότι εξετάζει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, προηγουμένως όμως προσπαθεί να εξασφαλίσει αφενός τη στήριξη, αφετέρου αντισταθμιστικά οφέλη για τη «βρόμικη» δουλειά που αναλαμβάνει.

Εάν τελικά γίνει κάτι τέτοιο, θα αποτελεί μια ιστορική καμπή για τη γειτονική χώρα, αφού μετά από έναν αιώνα περίπου, θα «επιστρέψει» στη Μέση Ανατολή, από όπου εκδιώχθηκε από τους Άραβες με βρετανικές «παροτρύνσεις», και βέβαια θα σημάνει την επιστροφή στην οθωμανική διπλωματία, με παρεμβάσεις στα εσωτερικά του μουσουλμανικού κόσμου, όχι μόνο στα διπλωματικά σαλόνια, αλλά και στα πεδία των μαχών, στάση που ο Κεμάλ Ατατούρκ είχε αποκλείσει για το «σύγχρονο τουρκικό κράτος».

Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη. Από τη μια θα δεχτεί ένα πολύ μεγάλο κύμα μεταναστών από τη Συρία, κυρίως από τα παράλια της Τουρκίας, δημιουργώντας μια απελπιστική κατάσταση στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου εφόσον δεν αποτραπεί και δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο την απελπιστική κατάσταση της χώρας. Επιπλέον, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αναγκαστεί να παράσχει διευκολύνσεις στη ναυτική βάση της Σούδας, συγκεντρώνοντας τα πυρά πολλών ακραίων μουσουλμάνων, χωρίς μάλιστα να εξασφαλίζει σημαντικά οφέλη, αφού η πίεση που μας ασκείται στα οικονομικά και δημοσιονομικά είναι ήδη αρκετά για να επιδείξουμε συνεργασία και «καλή διάθεση». Παράλληλα αυτό θα οδηγήσει σε δυσαρέσκεια της Ρωσίας, η οποία σαφώς είναι με την «άλλη πλευρά».

Θα βρεθούμε δηλαδή στη δυσάρεστη θέση να υποστούμε τις συνέπειες μιας κρίσης, χωρίς όμως να μπορούμε να αποκομίσουμε κάτι σημαντικό.

Η αλήθεια είναι ότι τόσο το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, όσο και το Εξωτερικών, ανησυχούν. Η πρόσφατη επίσκεψη του κ. Παναγιωτόπουλου στο Ισραήλ το αποδεικνύει.

Οι εξελίξεις είναι μπροστά μας.