Σήμερα το «Ε» φιλοξενεί την Τέση (Αναστασία) Ευελπίδου, από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας μοντέρνου χορού «Adagio», του φοιτητόκοσμου της πόλης. Μια συνέντευξη επετειακή, αφού η ομάδα ξεκίνησε τη λειτουργία της ακριβώς πριν από τέσσερα χρόνια, το Φεβρουάριο του 2007. Απόφοιτη του Τμήματος Περιβάλλοντος, η νεαρή χορεύτρια μας μιλά από την Αθήνα πλέον, όπου έχει φροντίσει να επεκτείνει την ομάδα που ξεκίνησε στη Μυτιλήνη, έχοντας δημιουργήσει παράρτημά της. Όσα λέει αποπνέουν ζωντάνια, φρεσκάδα και όρεξη, αλλά και μεγάλη αγάπη για το μοντέρνο χορό, που η «Adagio» έχει ουσιαστικά εισαγάγει στην καθημερινότητά μας, μέσα και από τις παραστάσεις της και τα πολλά πάρτυ στα οποία εμφανίζεται.


Τέση, ποια ήταν η ιδέα στην οποία βασίστηκε η δημιουργία τής «Adagio»;
«Η ομάδα ξεκίνησε πριν τέσσερα χρόνια, όταν κι εγώ ήμουν ακόμη στη Μυτιλήνη, φοιτήτρια του Τμήματος Περιβάλλοντος. Επειδή στην Αθήνα πάντα έκανα χορό, μου έλειπε πολύ στη Μυτιλήνη, όπου δεν υπήρχε κάτι ανάλογο, ειδικά σε μοντέρνο, τζαζ και χιπ-χοπ. Έτσι, μαζί με την αδελφή μου Μαριάννα, όταν πέρασε κι αυτή, και με άλλες τέσσερις φοιτήτριες, είπαμε να το ξεκινήσουμε. Προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε κι άλλο κόσμο· στην αρχή δεν καταφέραμε να φέρουμε πολλούς, αλλά από το νέο ακαδημαϊκό έτος, οπότε και βγάλαμε ανακοινώσεις, φυλλάδια κ.λπ., ήρθαν αρκετά άτομα και φτάσαμε τους 25. Αυτός είναι πάνω - κάτω και ο αριθμός των μελών σήμερα, αφού άλλοι τελειώνουν και φεύγουν και νέοι φοιτητές έρχονται.»

Σας ενδιέφερε, λοιπόν, ο μοντέρνος χορός;
«Ναι. Στην αρχή ξεκινήσαμε περισσότερο με modern jazz, σύγχρονο χορό και λιγότερο R’n’B, γιατί όλες ήμασταν πιο κοντά στο μπαλέτο. Μετά ήρθε το χιπ-χοπ, γιατί είδαμε ότι προσεγγίζει περισσότερο κόσμο και δε χρειάζεται να έχει κάποιος ιδιαίτερη εμπειρία για να το χορέψει, μπορεί άνετα να ξεκινήσει από αυτό.»

Πέρα από το ότι προσελκύει χορευτές στην ομάδα, σίγουρα ξεσηκώνει πάντως το κοινό.
«Ναι, έχουμε πολύ μεγάλη ανταπόκριση στις εμφανίσεις μας. Κατά τη γνώμη μου, αυτό οφείλεται στο ότι χορεύουμε κομμάτια που μπορεί να ακούει και ο απλός, καθημερινός άνθρωπος. Για μένα, ο χορός είναι η μουσική σε εικόνα. Όποιον και να βάλεις να τον δει, αφού πριν μόνο άκουγε το τραγούδι ή το έβλεπε σε βιντεοκλίπ, προσθέτεις κι άλλο χρώμα στη μουσική. Αυτό θέλουμε να πιστεύουμε κι εμείς, πως προσθέτουμε μια πινελιά στη ζωή της Μυτιλήνης που νομίζουμε πως κάποιος φορές χρειάζεται. Και, λόγω του ότι κάποια μέλη μας διδάσκουν χιπ-χοπ σε πιτσιρίκια στη Μυτιλήνη και την Καλλονή, έχουμε πάντα και τους… φανατικούς μας στις παραστάσεις.»

 Οι παραστάσεις και τα πάρτυ

Ας μιλήσουμε λίγο για τις τελευταίες. Πότε έγινε η πρώτη σας παράσταση και πώς τις συνεχίσατε από εκεί και πέρα;
«Η πρώτη παράσταση έγινε το Δεκέμβρη τού 2007. Πήγε πάρα πολύ καλά, προσεγγίσαμε πολύ κόσμο, το θέατρο γέμισε και αυτό ήταν κάτι που δεν το περιμέναμε, να βλέπουμε κόσμο να κάθεται μέχρι και στα σκαλιά. Από τότε το πήραμε πιο θερμά, είπαμε “ο κόσμος μάς θέλει και συνεχίζουμε”. Τότε συνεργαζόμασταν με την “Πάραλο”, εκεί είχαμε ξεκινήσει τις πρόβες μας, αφού εγώ δίδασκα εκεί χορό σε πιτσιρίκια. Οπότε, για οικονομικούς λόγους, η παράσταση ήταν συνεργασία των δύο ομάδων, γιατί τότε δεν είχαμε στήριξη από κανέναν, ούτε από το Πανεπιστήμιο.»

Η είσοδος, ωστόσο, στις παραστάσεις σας είναι δωρεάν. Αυτό ίσχυε και στην τελευταία σας παράσταση, λίγο πριν τις γιορτές, που φάνηκε πως είχε πολλή δουλειά.
«Ναι, μέχρι τώρα είναι πάντα δωρεάν οι παραστάσεις μας. Υπάρχει, όμως, οικονομική δυσκολία. Για παράδειγμα, στη φετινή παράσταση μας βοήθησε το Πανεπιστήμιο ως ένα σημείο, τα άλλα όμως τα καλύψαμε μόνοι μας. Φέτος, πάντως, ήταν η πρώτη χρονιά που την κάναμε αποκλειστικά μόνοι μας, χωρίς στήριξη από άλλο σύλλογο. Ελπίζουμε να μπορέσουμε να το συνεχίσουμε έτσι.»

Δε μένετε, όμως, μόνο σε αυτό, εμφανίζεστε κάθε τόσο και σε μαγαζιά της πόλης. Αυτό πώς καθιερώθηκε;
«Επειδή εκτός από ομάδα είμαστε και μια… μεγάλη παρέα, βγαίναμε στα μαγαζιά συχνά και οι 25 μαζί. Οι μαγαζάτορες, βλέποντάς μας να χορεύουμε στα… μπαρ και τα πατώματα, άρχισαν να μας προτείνουν να κάνουμε πάρτυ. Εφόσον θα τα κάναμε πιο οργανωμένα, μπορούσαμε να παίρνουμε πλέον και ένα χρηματικό ποσό, για να βοηθηθούμε οικονομικά. Είδαμε από τον πρώτο μήνα ότι είχε μεγάλη ανταπόκριση, αφού πάντα συνδυάζονταν με ένα R’n’B πάρτυ. Τα πάρτυ αυτά συνεχίζονται ακόμη και τώρα σε πολλά μαγαζιά. Έχουμε πάντα μια θετική ενέργεια, προσεγγίζουμε τον κόσμο και τον βάζουμε ανάμεσά μας, να νιώσει τι πάει να πει χορός. Θέλουμε να το ζήσουμε, το ευχαριστιόμαστε, το νιώθουμε…»

Πόσο εύκολο είναι να έχεις να συντονίσεις τόσο κόσμο;
«Καθόλου. Ο καθένας θέλει το δικό του και έχουμε διαφωνήσει άπειρες φορές, ειδικά όταν πλησιάζουν παραστάσεις και έχουμε πολύ άγχος. Σε μια ομάδα πρέπει, όμως, να ακούς τους πάντες, να σκεφτείς τι θέλει η πλειοψηφία και να αφήνουν όλοι έξω το εγωιστικό τους κομμάτι. Το όμορφο είναι πως έχουμε, όμως, φτάσει σε σημείο, μετά από όσα έχουμε περάσει, να νιώθουμε πια σαν οικογένεια. Δεν υποκρινόμαστε, είμαστε ο εαυτός μας κι αυτό είναι πολύ ωραίο σε μια ομάδα, το να σε δένουν πράγματα, να μοιράζεσαι συναισθήματα και καταστάσεις. Έτσι εξελίσσεσαι, μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου.»

Στη Μυτιλήνη και στην… Αθήνα

Τώρα που έχεις φύγει στην Αθήνα, δε σου λείπει η «Adagio»;
«Μου λείπει πολύ, αλλά βρήκα έναν τρόπο να φέρω κάπως την “Adagio” κι εδώ, αφού έχω κάνει το παράρτημα “Adagioathens”. Είναι μια ομάδα που λειτουργεί όπως αυτή της Μυτιλήνης, αντί όμως για παραστάσεις, επειδή δεν έχουμε χορηγούς, εμφανιζόμαστε σε διαγωνισμούς. Ωστόσο, δεν είναι το ίδιο με τη Μυτιλήνη, δε μαζεύει μόνο φοιτητές, αλλά και εργαζομένους.»

Υπάρχει η σκέψη να συνεργαστούν οι δύο ομάδες; Εσύ πόσο συχνά έρχεσαι στη Μυτιλήνη;
«Ναι, υπάρχει τέτοια σκέψη, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό. Είναι δύσκολο να έρθουν οι φοιτητές στην Αθήνα, είναι πάρα πολλοί. Κατά διαστήματα, κάποια μέλη της Αθήνας που τύχαινε να βρεθούν στη Μυτιλήνη, έκαναν ένα μικρό event από κοινού. Έχει τύχει, μάλιστα, άτομα που είναι στην Αθήνα, να έχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ρίζες, σχέση με τη Μυτιλήνη, και να έρχονται πού και πού στο νησί. Εγώ έρχομαι συχνά, ήμουν όλο το καλοκαίρι και μέχρι μέσα Οκτωβρίου. Όταν ήρθαν καινούργια άτομα, προσπάθησα να βοηθήσω να ενταχθούν, ήμουν και στην παράσταση του Δεκέμβρη. Προσπαθώ γενικά να βοηθάω, δεν ξέρω όμως μέχρι πότε. Η υπεύθυνη της εδώ ομάδας είναι τώρα η Περσεφόνη Δησεάκη.»

Τώρα, πού στεγάζεται η ομάδα;
«Μετά την “Πάραλο”, είχαμε μετακομίσει στο Σύλλογο “Αρίων” και μετά στο “Ευ Ζην”, το 2008, όταν άνοιξε. Αυτός ήταν και ο ιδανικότερος χώρος, αφού τηρούσε όλες τις προϋποθέσεις: είχε το κατάλληλο παρκέ που δεν είχαν οι άλλες αίθουσες, καθρέφτες παντού και ως μέγεθος δε συγκρινόταν. Και, το βασικότερο, ήταν δωρεάν και μέσα στην πόλη. Εκεί κάναμε πρόβες τρεις φορές την εβδομάδα, από δύο ώρες τη φορά, και όταν πλησίαζαν οι παραστάσεις, μπορεί να κάναμε και τρεις πρόβες την εβδομάδα. Τώρα δυστυχώς έχει κλείσει το “Ευ Ζην” και όλες οι ομάδες προσπαθούμε να μπούμε σε μια καινούργια αίθουσα που ετοιμάζουν, πίσω από το “Ημέτερον”. Δυστυχώς, μετά την τελευταία παράστασή μας, δε γίνονται πια πρόβες, εκτός αν θέλουμε να το μετατρέψουμε σε… street dance και να χορεύουμε στο… δρόμο!»

Τι σχέδια έχετε, λοιπόν, από εδώ και πέρα;
«Επειδή πλέον η Πολιτιστική Εβδομάδα, από ό,τι καταλάβαμε, δεν υπάρχει και βλέπουμε ότι παλιά μέλη της ομάδας έχουν αρχίσει και εξελίσσονται ως χορευτές, σκεφτόμαστε το Μάιο να ανέβουμε για πρώτη φορά στον Πανελλαδικό Διαγωνισμό Χορού “Bounce”, που γίνεται στη Θεσσαλονίκη. Κι αυτό γιατί η ομάδα της Μυτιλήνης δεν έχει εμφανιστεί σε διαγωνισμούς και είναι ευκαιρία να μας δει κι άλλος κόσμος, πέρα από το νησί. Θα προσπαθήσουμε να προπονηθούμε σκληρά μέσα στο Πάσχα και παρ’ όλο που δεν έχουμε μεγάλες προσδοκίες, πάμε καθαρά και μόνο για την εμπειρία. Εγώ το έχω κάνει, θέλω να το ζήσουν και τα παιδιά, να δούνε κι άλλα πράγματα μέσα από αυτό, να καταλάβουν ότι χορός δεν είναι μόνο διασκέδαση, αλλά και αγώνας, να προσπαθήσουν ακόμη περισσότερο. Πέρα από αυτό, θα φέρνουμε γνωστούς χορευτές από όλα τα είδη για σεμινάρια. Είχαμε σκεφτεί και περιοδεία στα νησιά του Πανεπιστημίου, να δώσουμε κι εκεί ιδέες, να επεκταθεί η ομάδα σε όλο το Πανεπιστήμιο. Αν μας στηρίξει το ίδρυμα, θα ήταν πολύ καλό να γίνει κάτι τέτοιο.»

Για να κλείσουμε και επειδή όσα μας είπες αντανακλούν θετική ενέργεια: τι σημαίνει χορός για σένα Τέση;
«Χορός για μένα είναι η ζωή μου, η καθημερινότητά μου. Δεν μπορώ να φανταστώ μέρα χωρίς να χορέψω - και ούτε υπάρχει τέτοια - κι ας λέω “κουράστηκα”. Χορός είναι φιλία, αγάπη, πάθος, έκφραση και μοίρασμα συναισθημάτων.»