Με ποικίλους τρόπους σχολιάστηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών τόσο απ’ τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, όσο κι απ’ τους απλούς ψηφοφόρους. Όλοι οι πολιτικοί πήραν «το μήνυμά τους». Όλοι μεταφράζουν το «τι ζήτησε με την ψήφο του ο Λαός». Ο καθένας κατά το συμφέρον του. Με το μάτι στην επόμενη εκλογική μάχη.

Ο Λαός μίλησε. Μια νέα Βαβέλ ξεπήδησε. Γλώσσες πολλές, μα ακαταλαβίστικες. Ναι στο ευρώ, όχι στο μνημόνιο. Όχι στο μνημόνιο, ναι στη δανειακή σύμβαση. Όχι στη δανειακή σύμβαση, ναι στο ευρώ. Όχι στο ευρώ, ναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι σε όλα. Ναι σε όλα. Τροποποίηση, αναθεώρηση, απαγκίστρωση, καταγγελία. Ο κάθε ένας (πολιτικός) ακούει κατά πώς νομίζει και κατά πώς (ιδιοτελώς) τον συμφέρει.

Ο Λαός αποφάσισε! Πώς να αποφασίσει; Για να αποφασίσεις, χρειάζεσαι καθαρό μυαλό. Κι όταν δυόμισι χρόνια τώρα είσαι μέσα στον «Τιτανικό» για να πας στη μεγάλη και πολυτελή κρουαζιέρα (λεφτά υπάρχουν), κατά πώς έχεις συνηθίσει, χρόνια τώρα, να σε πηγαίνουν κρουαζιέρες, και ξαφνικά βλέπεις να μπάζει νερά από παντού και να τρέχουν όλοι αλαφιασμένοι να σωθούν, πώς να σκεφτείς; Το ‘βλεπες, χρόνια τώρα, ότι οι καπεταναίοι διάλεγαν τη ρότα και τα λιμάνια κατά πώς όριζε ο μιζαδόρος, οι καμαρότοι μοίραζαν τις καμπίνες ανάλογα με το χρώμα των… μυαλών, οι μπάρμαν το καλό κρασί αν τους έχωνες χαρτζιλίκι, αλλά δε σ’ ένοιαζε. Τρώνε αυτοί, μένει και για μένα. Καλά περνάνε αυτοί, καλά κι εμείς. Τώρα οι τρύπες είναι πολλές, το καράβι βουλιάζει, τα ρυμουλκά θέλουν χρυσάφι. Μα δεν υπάρχει σάλιο. Δώστε ό,τι έχει ο καθένας. Και το βαφτιστικό σταυρό. Και τις βέρες. Βγάλτε τις μπλούζες να φράξουμε τις τρύπες. Και τα παντελόνια. Και τα σώβρακα. Μας τα πήραν όλα. Μα οι τρύπες δε λένε να φράξουν. Το σαπιοκάραβο μπάζει από παντού. Τα σκουλήκια χρόνια τώρα κατέτρωγαν το σκαρί του. Ακούγαμε το σκώρο να τραγανίζει στο ξύλο, μα θέλαμε να νομίζουμε πως ήταν τριζόνι. Τώρα, πού το καθαρό μυαλό;

Ο Λαός αλαφιασμένος, μα και αηδιασμένος, μίλησε. Μα κανείς δεν κατάλαβε. «Να τους ρίξουμε στη θάλασσα». Δεν είναι ένας ο Ιωνάς, μα πολλοί. Να τους ρίξουμε στη θάλασσα. Να δοκιμάσουμε άλλους. Κι ας είναι χειρότεροι. Μα και τους φασίστες; Ε, και (απαντά μέσα στη σαστιμάρα του)! Τους (Έλληνες) πειρατές; Γιατί όχι; Εικοσιπέντε κόμματα εκτός Βουλής, δεκαεννιά στα εκατό. «Να τους ρίξουμε στη θάλασσα», φώναζαν όλοι αυτοί. Να τους αλλάξουμε όλους. Να ηρεμήσει ο γιαλός, να ισιώσει, να ισιώσουμε κι εμείς τη ρότα μας. Να δουν τα εγγόνια μας άσπρη μέρα.

Κι αφού δεν κατάλαβαν την πρώτη φορά, ή μάλλον κατάλαβαν ό,τι ήθελαν, τώρα θέλουν να ξαναμιλήσουμε. Με τι δύναμη, τι κουράγιο; Μας απόκαμαν δυο χρόνια τώρα. Μας αποτέλειωσαν δεκαπέντε μέρες τώρα. Υποκριτές, υπερόπτες, υπερφίαλοι, ψεύτες, φοβητσιάρηδες, ανίδεοι, ευθυνόφοβοι, προκλητικοί, επικίνδυνοι, αποδείχτηκαν κατώτεροι κι απ’ όσο νομίζαμε.

Δεν τους ρίξαμε στη θάλασσα. Δεν τους αλλάξαμε όλους. Το σάπιο πολιτικό σύστημα (κυβερνητικό κι αντιπολιτευτικό) ανασυντάσσεται. Η μυρουδιά της εξουσίας τούς ενώνει όλους. Οι συνιστώσες χάνονται, τα χάσματα γεφυρώνονται, λυκοφιλίες στήνονται. Κι εμείς πρέπει να ξαναμιλήσουμε. Ας καθαρίσουμε το μυαλό μας. Ας ρουφήξουμε καθαρό αέρα. Ας μετρήσουμε τα κύματα με καθαρό μάτι. Ας διαλέξουμε έναν «Ιωνά» για καπετάνιο. Να περάσουμε τον κάβο, και βλέπουμε. Αν δεν καταφέρουν να μας μαστουρώσουν πάλι, μπορεί μετά κάτι να γίνει. Ας περάσουμε τον κάβο, και βλέπουμε. Με το να πέσουμε στα βράχια εμείς θα τσακιστούμε, ενώ για τον κάθε ένα «Ιωνά» θα βρεθεί το κήτος που θα τον βγάλει σε υπήνεμη αμμουδιά.