Κράτος ορίζεται η οργανωμένη ενιαία πολιτική οντότητα σε κάποια οριοθετημένη περιοχή, που αντιπροσωπεύει έναν πληθυσμό ανθρώπων. Έχει δε, τα εξής τρία θεμελιώδη χαρακτηριστικά: α) Ένοπλες Δυνάμεις ενιαίες ως και Σώματα Ασφαλείας, β) ενιαία Εξωτερική Πολιτική και γ) κοινό Νόμισμα. Αυτά τα τρία βασικά χαρακτηριστικά πρέπει να συνυπάρχουν ώστε να έχουμε την έννοια κράτους. Αυτά τα έχουν οι ΗΠΑ, που είναι ομοσπονδιακό κράτος, και γι’ αυτό είναι κράτος με εθνική κυριαρχία και ενιαίο τρόπο αντιμετώπισής του, τόσο απ’ τα ξένα κράτη όσο και τις διάφορες υπερκρατικές δομές (ΟΗΕ, UNESCO, Δ.Ν.Τ. κ.λπ.). Τα χαρακτηριστικά αυτά ενυπήρχαν ως τα τέλη της δεκαετίας τού ’80 σ’ ένα μεγάλο υπερεθνικό τότε κράτος, την Ένωση Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ) και έτσι αυτή ήταν ενιαία κρατική οντότητα. Απαρτιζόταν δε από πλειάδα εθνοτήτων και εκτεινόταν απ’ την Πολωνία ως πέρα στο Βλαδιβοστόκ, στον Ειρηνικό. Με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, κατέρρευσε το κράτος αυτό και στη θέση του δημιουργήθηκαν πλείστα όσα άλλα κράτη (Ρωσία, Ουκρανία, Λευκορωσία, Γεωργία, Καζακστάν, Αζερμπαϊτζάν κ.λπ.). Όλα αυτά τα κράτη πληρούν τον στην αρχή του παρόντος αναφερόμενο ορισμό. Το ίδιο ήταν και στη γειτονιά μας με την τότε κραταιά Γιουγκοσλαβία, που διαμελίστηκε σε 6 - 7 νέα κράτη (Σερβία, Κροατία κ.λπ.).

Ας έρθουμε τώρα στα καθ’ ημάς. Στα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Εκ των τριών αυτών θεμελιωδών χαρακτηριστικών που προαναφέρθηκαν, μόνο αυτό το σχετικό προς το κοινό νόμισμα, το Ευρώ, είναι ότι υπάρχει σήμερα. Και μάλιστα, εκ των 27 χωρών που την απαρτίζουν, οι 10 δεν το έχουν, είτε γιατί δεν το θέλουν, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτή της Μεγάλης Βρετανίας (από τα τρία κράτη της πρώτης διεύρυνσης των έξι πρώτων τής τότε ΕΟΚ), είτε γιατί δεν πληρούν τους κανόνες εκείνους που έχουν θεσπιστεί για την κοινή νομισματική της πολιτική (όπως Βουλγαρία, Ρουμανία κ.ά.). Μέσα στις 17 αυτές χώρες περιλαμβάνεται το ιστορικά 10ο μέλος της, η χώρα μας. Το να έχουμε το κοινό αυτό νόμισμα, δηλαδή τη δημιουργηθείσα κατ’ αυτό τον τρόπο Νομισματική Ένωση της Ευρώπης, σημαίνει ότι έχουμε και ενιαία Οικονομική Ένωση; Δυστυχώς όχι. Το βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας. Τα επίχειρα ατυχώς των οικονομικών ακροβασιών αυτών που θέσπισαν το κοινό αυτό νόμισμα, τα εισπράττουμε αυτά τα 2,5 τελευταία χρόνια με την Οικονομική Θύελλα που υφιστάμεθα ως χώρα. Βέβαια αν εμείς μόνο οι Έλληνες ήμασταν το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης, κατά πώς θέλησαν να μας παρουσιάσουν όλοι εκείνοι που έχουν τις ενοχές του ανοσιουργήματος αυτού που δημιούργησαν (το Ευρώ, χωρίς αρχές και σωστές προδιαγραφές όπως απεδείχθη στην πράξη), τότε θα λέγαμε ότι ναι, εμείς φταίμε. Ήμαρτον! Αλλά όταν οι Πορτογάλοι (παρ’ ότι ιδιαίτερα μνημονιακώς ορθοί) ήδη προχωρούν σε τροχιά δευτέρου και γι’ αυτούς Μνημονίου, οι Ιρλανδοί τα ίδια και χειρότερα και η «αρρώστια» αυτή του Ευρώ χτυπά πια την τρίτη και την τέταρτη κατά σειρά οικονομίες της Ενώσεως, Ιταλία και Ισπανία αντίστοιχα (για να μην πω και τη Γαλλία πια), τι μπορεί να λεχθεί ως προς την επιτυχή νομισματική αλλά και οικονομική ένωση της Ε.Ε.;! Άρα, ναι μεν υπάρχει το κοινό νόμισμα, αλλά αυτό δε φαίνεται, τουλάχιστον τώρα, 10 χρόνια μετά την υιοθέτησή του, ότι κατάφερε να δημιουργήσει δεδομένα ενιαιοποίησης και συγκόλλησης των 17 χωρών της Ευρωζώνης σε οντότητα κράτους.

Ας δούμε τώρα τα άλλα δύο θεμελιώδη χαρακτηριστικά που προείπαμε.

Πάμε στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Αυτή υποτίθεται ότι είναι ενιαία και για τα 17 (τουλάχιστον απ’ τα 27) κράτη τής Ε.Ε. Όπως λ.χ. γίνεται στις ΗΠΑ. Η Καλιφόρνια, για παράδειγμα, ως εξωτερική της πολιτική έχει αυτή που εκφράζεται από την Ουάσινγκτον, με τον εκάστοτε υπουργό των Εξωτερικών των ΗΠΑ. Δεν έχει η ίδια δική της εξωτερική πολιτική. Σε μας εδώ στην Ε.Ε. ατυχώς δεν είναι τα πράγματα έτσι. Υπάρχει, μετά τη συνθήκη της Λισσαβόνας τού 2009, υπουργός Εξωτερικών τής Ε.Ε. με τον τίτλο Ύπατος Εκπρόσωπος της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας. Είναι μία κάποια Αγγλίδα ευγενής, η κόμισσα Αικατερ. Άστον. Αλλά αυτή μόνο ως φιγούρα υπάρχει, αφού στην πράξη ουδεμία κοινή εξωτερική πολιτική υπάρχει και άρα ασκείται αντίστοιχα. Είναι χαρακτηριστικό το ότι και οι 27 χώρες-κράτη μέλη τής Ε.Ε. εξακολουθούν να έχουν η κάθε μία τη δική της εξωτερική πολιτική, που υλοποιείται διά του δικού τους Υπουργείου των Εξωτερικών. Η όποια εξωτερική πολιτική για την Ε.Ε. υλοποιείται όχι κατά ενιαίο τρόπο, αλλά κατά περίπτωση και κατά τα συμφέροντα του όποιου κράτους. Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα, η επέμβαση της Γαλλίας στη Λιβύη για την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι, που υλοποιήθηκε και μόνο από τη Γαλλία, για να καλυφθούν ζωτικά συμφέροντά της στον τομέα των πετρελαίων. Ακόμη λέγεται ότι ήταν προσωπική επιλογή του Προέδρου Σαρκοζί εν όψει των προεδρικών εκλογών του ερχόμενου Μάιου. Άρα, και ως προς το χαρακτηριστικό αυτό, ουδέν στοιχείο που να συνηγορεί στο της έννοιας κρατικής οντότητας υπάρχει. Σε αυτό δε που ενδιαφέρει εμάς ως χώρα, είναι η ανυπαρξία πολιτικής εν αναφορά προς τη φύλαξη των συνόρων τής Ε.Ε.. Αν αυτή υπήρχε, τότε η χώρα μας δε θα αιμορραγούσε με τους υπέρογκους δυσανάλογους εξοπλισμούς για τη φύλαξη των συνόρων μας. Σ’ αυτό θα είχε συμβάλει και η αποτροπή των κάθε λεονταρισμών της Τουρκίας εναντίον μας, όπως αυτές τις μέρες με το «Πίρι Ρέις» κ.λπ.. Ακόμη και το θέμα τής ΑΟΖ που συνεχώς ως χώρα αναβάλλουμε, ενώ ευτυχώς η Κύπρος την έχει πια επιβάλει, θα είχε ολοκληρωθεί.

Και πάμε στο τρίτο και πλέον χαρακτηριστικό. Στις κοινές Ένοπλες Δυνάμεις και Σώματα Ασφαλείας. Εδώ τα πράγματα είναι τραγελαφικά, στην κυριολεξία. Το βιώνουμε εμείς οι Έλληνες καθημερινά τα τελευταία 10 περίπου χρόνια, με την «εισβολή» που υπέστη στην πράξη η χώρα μας από τους λαθρομετανάστες. Μας λένε λοιπόν οι του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών ότι είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι για την Ε.Ε. σε ό,τι αφορά το τραγικό παγκόσμιο αυτό φαινόμενο κι ότι θα πρέπει να «σφραγίσουμε» τα σύνορά μας. Όταν ως χώρα έχουμε θαλάσσια σύνορα, ακτές, όσο το μήκος του περίπλου της Αφρικής (~ 16.000 χιλιόμετρα), το πώς, με τι κόστος κ.λπ. μπορούμε να επιτύχουμε αυτό το «σφράγισμα» δεν τους πολυνοιάζει. Έχουν δε βγάλει ένα «φετφά», όποιος λαθρομετανάστης καταφέρει να φθάσει από τη χώρα μας σε άλλη χώρα τής Ε.Ε. και εκεί συλληφθεί, τότε μας τον στέλλουν πεσκέσι πίσω. Κάτω από την τρομακτική κατάσταση που είχε σχετικά δημιουργηθεί, αναγκάστηκαν να δημιουργήσουν μια ευρωπαϊκή δύναμη αποτροπής της εισβολής των λαθρομεταναστών, τη Frontex, που πράγματι ήρθε στη χώρα μας και κάποια ελάφρυνσή μας, έκτοτε, αντίστοιχα έχει υπάρξει. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με όλα τα πιο πάνω που ανέφερα και την παντελή έλλειψη περιπτώσεων δράσεως κάποιας ένστολης δύναμης, σηματοδοτούν ότι Κοινός Στρατός και πολύ περισσότερο Σώματα Ασφαλείας δεν υπάρχουν στην Ε.Ε..

Με τα πιο πάνω εκτεθέντα, πολύ εύκολα μπορούμε να δούμε ότι ατυχώς και τα τρία θεμελιώδη χαρακτηριστικά για την ύπαρξη κρατικής οντότητας δεν υπάρχουν. Έτσι, οι όποιες ελπίδες για μια Ευρώπη ενωμένη είναι απλά κίβδηλες. Φρούδες στην κυριολεξία. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο δεν είναι πραγματικότητα, αλλά τελικά είναι μια μεγάλη φενάκη.
Τουλάχιστο στον παρόντα χρόνο. Για το μέλλον;