Πίσω από τα μνημόνια, τα οποία γίνονται «υποχρεωτικά» μέσα στο πλαίσιο της παράλογης λογικής του κόσμου του κεφαλαίου και της αντιδραστικής απάντησης στην καπιταλιστική κρίση, το μοναδικό κριτήριο που έχουν είναι η αύξηση των κερδών, σε βάρος των συμφερόντων της πλειοψηφίας.

Φραστικές καταδίκες των μνημονίων και των «Γερμανών τυράννων τής Ε.Ε.», χωρίς αναφορά στο καπιταλιστικό πλαίσιο, δεν οδηγούν πουθενά. Ή μάλλον, οδηγούν: Η αδυναμία απάντησης στην καπιταλιστική κρίση τού 1929, με διεύρυνση της εργατικής νίκης στη Ρωσία, δεν οδήγησε απλά στο φασιστικό τερατούργημα, αλλά 10 χρόνια αργότερα σε ένα φριχτό πόλεμο, «λογικό» αποτέλεσμα του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και τους μίσους ενάντια στο εργατικό κίνημα και την απειλή του Οκτώβρη.

Δεν είναι η «ελληνική καθυστέρηση», όπως λένε, που δημιουργεί την κρίση, αλλά, αντίθετα, είναι η ενσωμάτωση της Ελληνικής Οικονομίας στους μηχανισμούς τής Ε.Ε. που παροξύνει αυτή την κρίση.

Αντιμνημονιακές πλειοδοσίες, χωρίς αναφορά στην Ε.Ε., αποτελούν άσφαιρα πυρά. Ασφαλές καταφύγιο για αντιδραστικά δημαγωγικά ρεύματα τύπου Καμένου. Και έχει εδώ τεράστια ευθύνη η ηγετική ομάδα τού ΣΥΝ, που σε αντίθεση και με τις διαθέσεις και απόψεις ενός μεγάλου τμήματος του ευρύτερου ρεύματος ΣΥΡΙΖΑ, επιμένει πως «η Ε.Ε. είναι η σωτηρία μας».

Δε φταίνε οι «ξένοι» μόνο, με ευθύνη ίσως και κάποιων Ελλήνων «προδοτών», αλλά και η ελληνική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, που είναι ο παράγοντας εφαρμογής αυτής της πολιτικής τής Ε.Ε., της ευρωπαϊκής και διεθνούς κεφαλαιοκρατίας στη χώρα μας.

Είναι οι «δικοί» μας από τους οποίους πρέπει να ξεκινήσουμε, και όχι η Μέρκελ που μας δείχνουν για να τη γλυτώσουν αυτοί. Γιατί χωρίς τη δική μας αστική τάξη, καμμία Μέρκελ δε θα μπορούσε να βάλει χέρι στα εργατικά και ασφαλιστικά θέματα των εργαζομένων. Η σύνδεση του κοινωνικού με το σύγχρονο εθνικό και δημοκρατικό ζήτημα πρέπει να αναζητηθεί με τους όρους του «έθνους των εργαζομένων» και όχι αφηρημένα ως «πατριωτικός αγώνας».

Αυτό το άθλιο νήμα που ενώνει τα συμφέροντα της Μέρκελ, της Ε.Ε., της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας, του Δ.Ν.Τ., με τη δική μας ολιγαρχία, από ποια άκρη μπορούμε να το ξετυλίξουμε αντικειμενικά;

Μπορούμε να το αγγίξουμε από την άκρη της «δικής μας» πλευράς. Στοχεύουμε, δηλαδή, στην ανατροπή αυτού του σάπιου οικονομικού και πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, το οποίο γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τα δικαιώματα της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, φτάνει να κρατήσει τα δικά του συμφέροντα, τα δικά του κέρδη, σε μια συμμαχία που έχει με την ευρωπαϊκή ολιγαρχία.

Από την άλλη, αντικαπιταλιστική και επαναστατική ρητορεία στην οποία ασκείται το Κ.Κ.Ε. και άλλες δυνάμεις, έξω από την κατανόηση του συγκεκριμένου ρόλου τής Ε.Ε. και του ζητήματος του χρέους σε αυτήν τη φάση της καπιταλιστικής κρίσης, είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Είναι σαν το γιατρό που επαναλαμβάνει σαν παντογνώστης θεωρίες για πάσα νόσο, αλλά δεν τολμάει να πάρει ευθύνη για τον ασθενή, που λόγω συγκεκριμένων αιτιών πεθαίνει μπροστά στα μάτια του. Τα ζητήματα αυτά πράγματι μπορούν να αντιμετωπιστούν οριστικά, μόνο σε καθεστώς εργατικής εξουσίας και δημοκρατίας· αλλά εκεί πώς θα φτάσουμε άραγε; Μήπως αποτελούν και δρόμους προσέγγισης; Όποιος δεν απαντά σε αυτό και τάζει μόνο «λαϊκή εξουσία» (διά της ψήφου) και ακόμη χειρότερα το «σοσιαλισμό που γνωρίσαμε», δε συμβάλλει ιδιαίτερα.

Η «αντικαπιταλιστική ανατροπή» της επίθεσης, με πρώτη αφετηρία το «έξω από την Ε.Ε. - διαγραφή του χρέους», που σε κάποιους φαίνονται υπερβολικά, είναι τα «αδελφάκια» στο μεγάλο παλλαϊκό αίτημα «να φύγει η τρόικα και τα μνημόνια της, να ζήσει ο λαός!».

Περισσότερο από ποτέ, η αντίσταση με στόχο την απλή επιβίωση δένεται άρρηκτα με την επανάσταση με στόχο την αξιοβίωτη ζωή, τη δημιουργία και την ελευθερία. Με άλλα λόγια, τώρα είναι η ώρα της Αριστεράς. Μόνο που πρέπει να τολμήσει να σηκώσει το γάντι…

* Ο Νίκος Μανάβης είναι υποψήφιος βουλευτής με το ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.