Όταν πριν από μερικά χρόνια ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής, Χριστόδουλος Τσακιρέλλης, μιλούσε για την ανέγερση ενός Πνευματικού Κέντρου εμπνευσμένου από τη σπουδαία μορφή του νησιού μας, τον παθιασμένο δημιουργό που λάτρεψε την τέχνη Μίλτη Παρασκευαΐδη, κάποιοι πρόλαβαν να πουν ότι πρόκειται για ένα όνειρο άπιαστο, που δε θα μπορέσει να λάβει ποτέ σάρκα και οστά. Οι δυσκολίες στο διάβα αυτής της διαδρομής πολλές, σήμερα όμως οι εικασίες φαίνονται να μπαίνουν στο χρονοντούλαπο του παρελθόντος, αφού τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν από όλους όσοι πίστεψαν στη μεγάλη προσπάθεια, αρκούν για να μπει ο πρώτος, ο θεμέλιος λίθος. Οι καθυστερήσεις που προέκυψαν λόγω γραφειοκρατίας, αλλά και αντικειμενικών παραγόντων, δείχνουν να ξεπερνιούνται σταδιακά και πλέον αναμένουμε από μέρα σε μέρα να γίνει η κατεδάφιση του κτηρίου που έζησε και μεγαλούργησε ο εφηβικός οραματιστής που αγωνίστηκε για τις προοδευτικές ιδέες της ειρήνης και της ελευθερίας. Στη θέση του θα ξεκινήσει η ανέγερση ενός νέου χώρου που θα φιλοξενεί τις δραστηριότητες των απανταχού Μυτιληνιών και που φυσικά θα στεγάζει τα έργα του Μίλτη Παρασκευαΐδη.

Κύριε Τσακιρέλλη, σε ποιο στάδιο βρίσκονται αυτήν τη στιγμή οι διαδικασίες για την ανέγερση του Πνευματικού Κέντρου «Μίλτης Παρασκευαΐδης»;
«Τα τελευταία χρόνια υπήρχε μία αναστολή οικοδομικών εργασιών γενικότερα στην περιοχή, λόγω της διπλής ανάπλασης του γηπέδου του Παναθηναϊκού. Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι κανείς δεν μπορούσε να προχωρήσει σε οποιαδήποτε οικοδομική εργασία γιατί δε δινόταν καμμία άδεια κατεδάφισης ή ανοικοδόμησης. Τώρα όλα δείχνουν ότι αυτή η αναστολή φθάνει στο τέλος της, οπότε η ΟΛΣΑ ετοιμάζεται να ολοκληρώσει τις ενέργειές της - που είχαν φρενάρει γι’ αυτόν το λόγο - για την έκδοση των αδειών που απαιτούνται για την ανοικοδόμηση.»

Το παλιό κτήριο από όσο ξέρω δεν έχει κατεδαφιστεί, σωστά;
«Έτσι είναι, αφού λόγω της αναστολής που προανέφερα δεν ήταν εφικτό. Όμως, παρ’ όλα αυτά, το έχουμε αδειάσει από την “περιουσία” που μας άφησε ο Μίλτης Παρασκευαΐδης. Ένα απίστευτα πλούσιο υλικό, τεράστιας σημασίας, που θα συμβάλει στην καλύτερη κατανόηση της ιστορίας του νησιού μας. Ένα παράδειγμα μόνο θα σου πω, ότι έχουμε σκίτσα του δημιουργού που αφορούν σε προσωπικότητες όχι μόνο της Λέσβου, αλλά όλης της Ελλάδας, μοναδικά για την ιστορική τους αξία. Επίσης υπάρχουν έργα που αφορούν στην τοπική μας παράδοση, την εξορία, αλλά και μία σειρά σκίτσων με αναφορά στο Μενέλαο Λουντέμη. Όλο αυτό το πολύτιμο υλικό θα αξιοποιηθεί ανάλογα. Δεν είναι μόνο το έργο του Μίλτη παρακαταθήκη, είναι η όλη του προσφορά που φανερώνει ένα συμβολισμό. Μας δείχνει ένα δρόμο για να βαδίσουμε όλοι ενωμένοι προς ένα κοινό όραμα, για να μπορέσουμε να καταφέρουμε θαύματα!»

Πόσα χρήματα έχουν συγκεντρωθεί μέχρι σήμερα;
«Περίπου στις 300.000 ευρώ, ενώ προσθέτοντας τη χρηματική αξία από τις χρυσές λίρες που μας άφησε ο Μίλτης, προσεγγίσουμε το ποσό των 350.000 ευρώ. Με αυτά τα χρήματα μπορούμε να προχωρήσουμε στην κατεδάφιση και να φτάσουμε το κτήριο μέχρι το μπετόν. Εκείνο που θέλω να τονίσω είναι ότι εδώ και λίγο καιρό έχουμε σταματήσει να ζητάμε χρήματα από τους συμπατριώτες μας και από άλλους φορείς, σκοπεύουμε να το κάνουμε ξανά όταν θα έχουμε μία χειροπιαστή απόδειξη της προόδου αυτού του έργου. Επιθυμούμε να ξεκινήσει το έργο και μετά να τους χτυπήσουμε πάλι την πόρτα. Πρέπει να μπει για τα καλά μέσα στη συνείδηση όλων ότι πρόκειται για ένα έργο πολιτισμού και ανάπτυξης, που αφορά όλους τους Λέσβιους.»



Οράματα…
Πώς οραματίζεστε το έργο που θα γίνεται μέσα στο Πνευματικό Κέντρο, όταν αυτό θα έχει ολοκληρωθεί πια;
«Ασφαλώς δεν το φανταζόμαστε σαν ένα μέρος που θα γίνονται, για παράδειγμα, χοροεσπερίδες, γιατί θέλουμε να μετατραπεί σε ένα κύτταρο γνώσης και έρευνας, ένα κέντρο πολιτισμού και ανάπτυξης των προβλημάτων του νησιού. Ταυτόχρονα, με την τροποποίηση που κάναμε στο καταστατικό, δίνουμε τη δυνατότητα να συμμετέχουν στην Ομοσπονδία Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής σύλλογοι από όλο τον κόσμο που έχουν σχέση με τη Λέσβο. Έτσι προσδοκούμε, αφού οργανωθούμε, κάτι που απαιτεί χρόνο και πολλή δουλειά, να συνεργαζόμαστε με συλλόγους που αναπτύσσουν πλούσια δραστηριότητα, ώστε να αποτελέσουμε μία μεγάλη ενιαία ομάδα, που θα διακλαδώνεται όχι μόνο ανάμεσα στους Λέσβιους, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Γιατί, όπως έχω πει και άλλες φορές, δεν μπορούμε να θεωρούμε το χωριό μας το επίκεντρο του κόσμου και να μην αφήνουμε να επηρεαζόμαστε από άλλες δραστηριότητες. Είναι ολοφάνερο πως οι προοπτικές των συλλόγων δεν είναι οι καλύτερες, κάτι που μας κάνει να προβληματιζόμαστε για το παρόν και το μέλλον τους. Πραγματοποιήσαμε ένα συνέδριο με αυτό το θέμα στη Βατούσα, πριν από καιρό, και σκοπεύουμε να το επαναλάβουμε, στην Αθήνα αυτήν τη φορά, καλώντας κι άλλους συλλόγους. Μέσα από τον κοινό διάλογο μπορούμε να καταφέρουμε πολλά και να ξεφύγουμε πια από τις ξεπερασμένες νοοτροπίες. Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά, να αναζητήσουμε τις συμπεριφορές και τα κίνητρα που χρειάζονται για να έρθουν οι νέοι στους συλλόγους. Επιβάλλεται να δημιουργηθεί μία αισιόδοξη προοπτική, διαφορετικά δε σου κρύβω ότι βλέπω δυσοίωνο το μέλλον των συλλόγων. Οι ανάγκες που οδήγησαν τους ανθρώπους πριν από 30 ή 40 χρόνια να ιδρύσουν αυτά τα σωματεία, ήταν διαφορετικές συγκριτικά με σήμερα, οι γενιές αυτές αναγκαστικά, λόγω ηλικίας, μεταφέρονται σταδιακά στο περιθώριο, με το κενό να μην αναπληρώνεται από άλλους ανθρώπους.»

Γιατί, όμως, μπορεί να συμβαίνει αυτό;
«Είναι λογικό τα ενδιαφέροντα των παλιών γενεών να μην ταυτίζονται με εκείνα των νεώτερων γενεών. Άρα πρέπει να ανακαλύψουμε ποια είναι αυτά και να τα μπολιάσουμε στους συλλόγους για να έχουμε συνέχεια, συνέπεια, με ένα μέλλον που θα χαρακτηρίζεται από ουσία και ποιότητα. Εκείνο, πάντως, που προέχει μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια, είναι να μη χάσουμε τις αξίες μας. Μπορεί η σημερινή εποχή να είναι γεμάτη από δυσκολίες και ο καθένας από εμάς να κουβαλάει τα προβλήματά του, όμως πρέπει να μπούμε σε μία φάση να αρχίζουμε να υλοποιούμε οράματα, όπως είναι για παράδειγμα το Πνευματικό Κέντρο του Μίλτη Παρασκευαΐδη. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να αντιληφθεί ο κάθε συμπατριώτης μας ότι αυτό το έργο τον αφορά και να θεωρήσει ότι φέρει μέρος της ευθύνης για την ολοκλήρωσή του.»