Ένα μεγάλο ταξίδι. Ένα δύσκολο ταξίδι. Ένα ταξίδι εμπειριών, όπου θα προσπαθήσεις να νιώσεις άγνωστους ανθρώπους και θα συμμετέχεις σε δρώμενα ξένων πολιτισμών, επιχειρώντας να «κλέψεις» μια οσμή και να τη μετατρέψεις σε εμπειρία.
Μια μικρή Οδύσσεια, με τις άγριες αλλά και τις γαλήνιες θάλασσες, με τις επικίνδυνες αλλά και τις ήρεμες ώρες. Μια μικρή Οδύσσεια, που θα σε οδηγήσει στην «Ιθάκη» σου σοφότερο, ισορροπημένο και «γεμάτο».
Πόσοι και πόσοι άνθρωποι έζησαν, ζούνε και θα ζούνε με το όνειρο ενός τέτοιου ταξιδιού και πόσοι θα φύγουν από την ζωή δίχως να το πραγματοποιήσουν…
Εσείς βέβαια στην Μυτιλήνη, δεν έχετε τέτοιο θέμα. Κάθε φορά που μπαίνετε στο καράβι για Πειραιά, γεύεστε αυτού του είδους την «Οδύσσεια»!!!
Όλο και θα υπάρχουν «άγνωστοι», αλλοδαποί ή όχι και από πολιτισμό… άλλο τίποτα! Κάποιον θα «πιάσει» η θάλασσα και θα εμπλουτίσει το χώρο με ήχους τόσο γνωστούς, όσο και αλλιώτικους! Και κάποιος θα βγάλει τα παπούτσια του επιβαρύνοντας την ατμόσφαιρα με δύσκολες μυρωδιές και επιβλαβή σωματίδια!!!
Κάτι αντίστοιχο ζούσαμε και εδώ στα Γιάννινα μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Η μετάβασή μας στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα - Θεσ/νίκη) αποτελούσε μια μικρή «Οδύσσεια». Επτά ώρες ταξίδι, αν ήταν ανοιχτό το πέρασμα της «Κατάρας» στην Πίνδο και αν έπνεαν άνεμοι εντός ορίων στο Ρίο! Μεγάλο και δύσκολο ταξίδι. Όσο για εμπειρίες, να φάνε και οι κότες!
Τώρα πια αλλάξανε οι συνθήκες. Η Αθήνα απέχει πέντε ώρες και με την «Ιόνια Οδό» θα έρθει κι άλλο πιο κοντά μας, ενώ η Θεσ/νίκη έφτασε στα πέντε τσιγάρα δρόμος, δηλαδή δυο ωρίτσες μακριά μας. Ιδανικό σενάριο για διήμερη απόδραση.
Θέλετε μήπως να το μεταφράσω σε ευρώ;
Έπαψε να είναι μεγάλο, αλλά συνεχίζει να είναι δύσκολο ταξίδι. Ίσως στις μέρες μας να είναι ακόμα πιο δύσκολο και αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν να έχουμε τρυπήσει και ενώσει τόσα πολλά βουνά, να έχουμε ξοδέψει τόσα πολλά χρήματα και ανθρώπινες ζωές σε ένα έργο όπως η «Εγνατία οδός» και να είμαστε στο ίδιο σημείο; Πάντα μπροστά μας, ένα δύσκολο ταξίδι…
Στην Κένυα, διασχίζοντας την απέραντη σαβάνα, ξαφνικά «ξεφύτρωνε» μια ψυχή. Μόνη στη μέση του πουθενά. Μάλιστα, ένας κύριος, ντυμένος με την παραδοσιακή φορεσιά του, πέρασε μπροστά από το αυτοκίνητο. Ήρθε από τα αριστερά μας, είπε δυο κουβέντες με τον οδηγό και έφυγε προς τα δεξιά μας, ενώ πάσχιζα να διακρίνω στον ορίζοντα κάτι, ένα σημάδι που θα μαρτυρούσε την πορεία του.
Έτσι ή κάπως έτσι περιφέρεται και η χώρα μας στα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της ιστορίας, χωρίς στόχο, χωρίς προορισμό. Γυρνάει για πολλά χρόνια άσκοπα, κάνοντας κάπου-κάπου απέλπιδες προσπάθειες να χαράξει μια διαδρομή, να φτιάξει ένα όνειρο και πάντα, ειδικά από τον εμφύλιο και μετά, βρίσκεται στο ίδιο σημείο. Στην γραμμή εκκίνησης, στον σταθμό αναχωρήσεων!
Κάποια στιγμή, πρόσφατα, κυνηγήσαμε το «αμερικάνικο όνειρο», αλλά και αυτό χωρίς σχέδιο, χωρίς υπόβαθρο. Ίσως να είναι αυτό που μας έφτασε στη σημερινή κατάσταση. Αφήσαμε στην άκρη την προοπτική ενός «ελληνικού ονείρου» και πήγαμε αμέσως στα δύσκολα, που πιθανό είναι να μην μας ταιριάζουν κιόλας!
Κάτι τέτοιο θα αναγνώριζα ως το μοναδικό λάθος του Έλληνα πολίτη.
Μπορούν οι κυβερνώντες, μέσα από αυτή την κρίση, να πλάσουνε το «ελληνικό όνειρο» ως γραμμή τερματισμού ή θα μας αφήσουν να τρέχουμε πίσω από «όνειρα» άλλων;
Τούτος ο λαός δεν θέλει και δεν χρειάζεται πολλά, όχι γιατί είναι «ραγιάς» ή «μοιρολάτρης», αλλά γιατί, από την στιγμή που γεννιέται και ζει σε αυτόν το χώρο, απλά, έχει ήδη πάρα πολλά…