Δεν αντέχω στον πειρασμό.
Πώς κι έπεσε στα χέρια μου ένας «Οικογενειακός Θησαυρός» του 1973· Μάιος μήνας. Οι τηλεοράσεις ακόμα ασπρόμαυρες και είδος πολυτελείας. Σχεδόν σε πειραματικό στάδιο. Και τα κομπιούτερ, ανύπαρκτα.
Γράφει λοιπόν:
«- Τα δυο αγόρια μου, έλεγε η μητέρα στον γιατρό της, ηλικίας 10 και 12 χρονών, δείχνουν μια απίστευτη νωχέλεια κι αδιαφορία για όλα. Σηκώνονται αργά το πρωί, σέρνονται ως το σχολείο τους και ξαναγυρίζουν μηχανικά. Τρώνε σα ρομπότ, ή μασουλάνε ένα κομμάτι ψωμί ή μια σοκολάτα, κοιτάζοντας επί ώρες την τηλεόραση. Θάλεγε κανείς πως είναι εξασθενημένα από κάποια αρρώστια που πέρασαν. Το καλοκαίρι όμως στην εξοχή, ξαναβρίσκουν όλη τη ζωντάνια τους…
[…] Τα “είδωλα” που τους παρουσιάζει η μικρή οθόνη κάνουν ζωή εύκολη, πολυτελή. […] και τα παιδιά δεν σκέφτονται παρά πώς θα τους μοιάσουν.
Εξ άλλου τα πολεμικά φιλμ, οι μάχες, οι εικόνες των ναζιστικών ωμοτήτων κ.λπ., αντί να τους προκαλέσουν αηδία κι εξέγερση εναντίον κάθε φυλετικής και θρησκευτικής διαμάχης τους δημιουργούν συχνά μια κλίση προς την βία και την σκληρότητα. Αρχίζουν να θαυμάζουν την κτηνώδη δύναμη και την καταπίεση. […] και τείνουν να πιστέψουν υποσυνείδητα, ότι “μονάχα οι βλάκες δουλεύουν οχτώ ώρες την ημέρα για να κερδίσουν το ψωμί τους”, όπως λέει ο ψυχολόγος Ρολάν Μπερζέ. […]
Έτσι κινδυνεύει ψυχικά μια ολόκληρη γενιά […]
Αλλά η τηλεόραση είναι απειλή και για την σωματική υγεία τους. Το βεβαιώνει ο καθηγητής Μέγιερ του Χάρβαρντ έπειτα από έρευνες που έκανε πάνω σε 10.000 μικρά αμερικανόπουλα. Βρήκε ότι η παχυσαρκία αυξήθηκε μεταξύ τους κατά 80% από το 1963. [...]»
Και να, σήμερα, 37 χρόνια αργότερα!
Βλέπουμε· αν θέλουμε να δούμε, τα όποια αποτελέσματα.
Αυτά λοιπόν είναι από τα αδύναμα σημεία μου. Αν θες, τις παραξενιές μου.
Οι πολλές, οι αμέτρητες ώρες που τα παιδιά, τα παιδιά μας, καθηλωμένα μπροστά στη μικρή οθόνη, υπνωτισμένα, βλέπουν όλα τα σκουπίδια που ορισμένοι επιτήδειοι με σοβαρό βεβαίως, εις βάρος μας, κέρδος, μας βομβαρδίζουν.
Υπάρχουν φυσικά ελάχιστες εξαιρέσεις του κανόνα, με αξιόλογες, ή πολύ καλές εκπομπές, αλλά αυτές τις προσπερνούν οι νέοι μας σαν κουλτουριάρικες, αρχαίες, παλαιολιθικές, ή ανιαρές. Και βολεύονται με τα φανταχτερά και προκλητικά σκεπασμένα, οσμίζοντα ή μη, απορρίμματα.
Λένε, πως η τηλεόραση «ξυπνάει» τα παιδιά, τα κάνει να σκέφτονται και να πλουτίζουν τις γνώσεις τους. Δεν μας λένε όμως, τι είδους «γνώσεις», αφού η παραλλακτικότητά τους είναι μεγάλη; Από την πραότητα ως τη βία και τη ληστεία, κι απ’ τη δημιουργικότητα και τον πολιτισμό, ως την αδράνεια, το εύκολο κέρδος, την αναξιοκρατία κι ίσως, την αυτοκτονία.
Δεν θα αποπειραθώ να κάνω κήρυγμα εναντίον της τηλεόρασης. Θα με πάρετε στο κυνήγι. Υποχρεούμαι όμως να επισημάνω την φθορά από την κατάχρηση κι αν θέλετε την υπέρχρηση. Φθορά ψυχική, πνευματική και σωματική.
Επιβάλλεται αλήθεια, αλλά, μπορούμε εμείς οι γονείς να διδάξουμε τα παιδιά μας για τη λελογισμένη χρήση της; Όταν οι περισσότεροι από μας τον λίθον πρώτοι βάλλομεν; Όταν πρώτα ο γονιός στρώνεται με τις ώρες και καταβροχθίζει αδιακρίτως ποιότητας τη μικρή οθόνη, και τα παιδιά μιμούνται;
Κι ακόμα χειρότερα, όταν τα παιδιά, τα δικά μας παιδιά, γίνονται εμπόδιο στην πρόσκαιρη διασκέδασή μας, εμείς οι ίδιοι τα σπρώχνουμε στο γκρεμό; «Φύγετε από δω! Άντε να δείτε τηλεόραση», είναι η προσφιλής μας έκφραση κι η εύκολη λύση. Χωρίς να σκεφτόμαστε το αποτέλεσμα: διαστροφή, αποχαύνωση, στέρηση δυναμικού από την ενεργό κοινωνία· κι αλίμονο, απομάκρυνση από τους χώρους υγιούς ανάπτυξης όπως γυμναστήρια, εκπαίδευση και πολιτισμός.
Με άλλα λόγια χαλάμε το δημιούργημά μας και μετά πασκίζουμε να το σάξουμε. Που συνήθως δε σάζει.
Κι οι ελπίδες μας, τα όνειρά μας, φίλοι μου αγαπημένοι, εξανεμίζονται.

Υ.Γ. Το άρθρο μου αυτό είχε φύγει στην εφημερίδα, όταν, εδώ στην ερημιά μου, διάβασα το πολύ ωραίο άρθρο του φίλου μου Στράτου Δουκάκη για το ίδιο θέμα, με το οποίο φυσικά και συμφωνώ απόλυτα.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.