Δεκαπέντε χρόνια μετά, ήρθε στο νησί μας καλή φίλη για μερικές μέρες διακοπές, διαπιστώνοντας πως στην βασική διαδρομή Μυτιλήνης - Πλωμαρίου, από το Ντίπι και μετά, δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Όταν φτάσαμε, με την ανακούφιση που νιώθει κάθε ταξιδιώτης - φοβάται δεν φοβάται - όταν κατεβαίνει από το αεροπλάνο, μου είπε.
- Ή εσύ οδηγείς καλά, ή ο δρόμος σε ξέρει.
Την διαβεβαίωσα πως ισχύει το δεύτερο. Ο δρόμος μάς έμαθε, μας ξέρει και μας συμπεριφέρεται κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ευτυχώς για την φιλοξενούμενη που το μικρό μας ταξίδι έγινε βραδάκι και δεν είχαμε την τύχη να συναντήσουμε τεράστιες έμφορτες νταλίκες, που ίσα-ίσα χωράνε στο δρόμο της Λαγκάδας ας πούμε, των λεσβιακών Τεμπών που λέω, ή φορτηγά με έτοιμο μπετόν, γιατί δεν ξέρω τι θα μπορούσε να πάθει.
Σ’ αυτόν τον τόπο, στα Πλωμάρια που έλεγαν παλιά, που τόσο λέμε ότι αγαπάμε, δεν τρέχει τίποτα. Ή τουλάχιστον δεν φαίνεται να τρέχει. Τα πάντα βαίνουν αργά ή δεν βαίνουν.
Δεν γνωρίζω πόσο ανησυχούν σ’ όλα τα κόμματα που το ποσοστό αποχής στις τελευταίες ευρωεκλογές άγγιξε το 60%, η στη Νέα Δημοκρατία, που το εκλογικό της ποσοστό συρρικνώθηκε στο 28%, αλλά κάποιοι θα πρέπει να αναρωτηθούν. Τι φταίει, και σ’ αυτόν τον τόπο δεν τρέχει τίποτα;
Στον έκτο χρόνο της διακυβέρνησης της Ν.Δ. εγκρίθηκε η χρηματοδότηση του ζωτικού έργου του φράγματος του Σεδούντα, ενώ αυτό έπρεπε ήδη να έχει ολοκληρωθεί, πριν παραστεί ανάγκη να εγκαταστήσουμε και εδώ εργοστάσια αφαλάτωσης. Χωρίς βέβαια να είναι ορατή η αποπεράτωση των εργασιών, αφού από την έγκριση της χρηματοδότησης, μέχρι την εκταμίευση απαιτείται σειρά διαδικασιών, ώστε οι εργολάβοι να ξαναρχίσουν να δουλεύουν. Δηλαδή επικαιροποίηση της μελέτης, προκήρυξη διαγωνισμού, κατακύρωση, εγκατάσταση εργολάβου και όσα εν πάση περιπτώσει ορίζονται από τον νόμο.
Η ίδια χρονική απόσταση καταγράφεται από την αγορά του ραφινερί της παραλιακής για την δημιουργία του Ναυτικού Μουσείου Πλωμαρίου και ακόμα δεν έχει προχωρήσει καμμιά διαδικασία. Ούτε καν η κήρυξή του κτηρίου ως διατηρητέου, ώστε να μπορεί να ενταχθεί σε κάποιο χρηματοδοτικό πρόγραμμα. Τις καλές του προθέσεις εξεδήλωσε κάποτε ο υφυπουργός Αιγαίου Πάνος Καμμένος, αλλά από κει και πέρα ουδέν. Το κτήριο φθείρεται μέρα με τη μέρα και ίσως κάποια στιγμή πανηγυρίσουν όσοι εύχονται να καταρρεύσει, για να μην τους δημιουργεί προβλήματα.
Η μηδέποτε υπάρξασα «μαρίνα» ή καταφύγιο τουριστικών σκαφών, συνεχώς υποβαθμίζεται και σήμερα όσα τουριστικά σκάφη φθάνουν στο Πλωμάρι, δένουν στην παλιά προβλήτα, εκεί δηλαδή που έδεναν και πριν την κατασκευή αυτού του πολυδάπανου έργου, που κανείς δεν γνωρίζει ποιο θα είναι το μέλλον του.
Η παρακαμπτήρια οδός της Λαγκάδας, που μας ταλαιπωρεί καμμιά δεκαριά χρόνια, παραμένει στο σημείο που αφέθηκε από τους περίφημους εκείνους τεχνικούς, αλλά και πολιτικούς, που έβλεπαν το έργο να πηγαίνει στο πουθενά και όμως το κατασκεύασαν, χωρίς ίχνος ντροπής και κοινωνικής ευαισθησίας.
Ο δρόμος Μελίντας - Βατερών συζητιέται και θα συζητιέται και μετά την αποδημία μας από τον μάταιο τούτο κόσμο και ποτέ δεν θα φανεί φως στο τούνελ. Γιατί ακριβώς τα τούνελ είναι οι δύσκολες κατασκευές που όμως διανοίγουν δρόμους και προοπτικές.
Ο χώρος στάθμευσης στην περιοχή του Ταρσανά θα μένει στα χαρτιά, όσο κανείς δεν θα αναλαμβάνει την ευθύνη να κινήσει και να κυνηγήσει το θέμα, πείθοντας αρμόδιους και αναρμόδιους πως η εμμονή σε υποπαραγράφους του νόμου και σε γραφειοκρατικές ακαμψίες, και δεν θα λύνει το πρόβλημα, και θα επιτείνει την άναρχη και ανέλεγκτη εκμετάλλευση του χώρου, από ανθρώπους που εξυπηρετώντας τα μικροσυμφέροντά τους αδιαφορούν για την ανάπτυξη του τόπου ακολουθώντας πολιτική σκαντζόχοιρου, που οχυρώνεται στο ακάνθινο καβούκι του, αποτρέποντας ακόμα και την προσέγγιση του θέματος.
Μα πώς είναι δυνατόν να φταίει γι’ αυτά τα τοπικά ζητήματα η Ν.Δ., θα έλεγε κάποιος.
Ασφαλώς φταίει και ευθύνεται. Γιατί η διακυβέρνηση μιας χώρας δεν σημαίνει αντιμετώπιση των κεντρικών ζητημάτων που συνήθως απασχολούν τις εκάστοτε εξουσίες. Γιατί σημαίνει ολόπλευρη ανάπτυξη, που αρχίζει από την διευθέτηση του μικροχειμάρρου προκειμένου να σωθούν περιουσίες και ζωές ανθρώπων, μέχρι την διάνοιξη αρτηριών, ενίσχυση των τοπικών οικονομικών και παραγωγικών δραστηριοτήτων. Πράγματα πέραν του πολιτικού σχεδιασμού, ο οποίος προϋποθέτει ανθρώπους με φαντασία, εργατικότητα και δημιουργικότητα, απαιτώντας ταυτόχρονα ενεργοποίηση, δραστηριοποίηση και παραγωγικότητα, αυτού που αποκαλούμε δημόσια διοίκηση. Κι αυτό δεν έγινε, ούτε φαίνεται να μπορεί να γίνει στο ορατό μέλλον. Αφού η κρατική μηχανή παρελήφθη το 2004 καθεύδουσα και συνεχίζει να βρίσκεται σε κατάσταση ηθελημένης ύπνωσης. Κι αν καμμιά φορά φαίνεται πως κινείται, είναι γιατί «αγωνίζεται» να κατοχυρώσει υπέρ εαυτής, κλεμμένες ιδέες.
Φταίει η Ν.Δ. διότι δεν άλλαξε τίποτα, εκτός από τους προϊσταμένους των διαφόρων υπηρεσιών, όπου τοποθέτησε τους «ημετέρους», αντικαθιστώντας τους άλλους «υμετέρους», με μόνο προσόν την κομματική νομιμοφροσύνη.
Γι’ αυτό ο κόσμος, μη βλέποντας το «άλλο», το διαφορετικό και ακούγοντας ως μουσική υπόκρουση το παλιό τραγούδι «Πάμε σαν άλλοτε», προτίμησε τις παραλίες και την καταδικαστική ψήφο. Πλην το μήνυμα, φαίνεται να διαβάζεται λάθος από όλους.