Όταν ήμουν μικρή κι έκανα μια ζαβολιά, στην αρχή όποιος το πρωτοέπαιρνε μυρωδιά μου έβαζε τις φωνές, ύστερα, αφού τα πνεύματα ηρεμούσαν, ξεκινούσε η περίφημη οικογενειακή συνέλευση: μαμά και μπαμπάς κάθονταν στο τραπέζι και συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον αρμονικά μού εξηγούσαν με διδακτικό τόνο γιατί δεν έπρεπε να είχα κάνει όσα έκανα. Ανυπομονούσα να ακούσω τη μάνα μου να λέει: «Δεν είναι σωστό, παιδί μου, αυτό», για να ορμήσω στην αγκαλιά του πατέρα μου, που μόλις άκουγε την ατάκα άνοιγε τα χέρια του, έπαιρνε το πλατύ του χαμόγελο: «έλα να σε φιλήσω, πακιακιό» φώναζε κι οι τίτλοι του τέλους έπεφταν.
Νιώθω να τη ζω τη σκηνή αυτή, κάθε βράδυ, όταν από το δελτίο ειδήσεων ακούω «έγκριτους» αναλυτές να μας συμβουλεύουν σε διδακτικό τόνο: «Δεν είναι σωστό να πετροβολούμε τους βουλευτές» «Η βία δεν είναι πολιτική θέση» «Τέτοια περιστατικά συνέβαιναν μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα» κι άλλα τέτοια. Το τελευταίο είναι, νομίζω, κι απολύτως ανιστόρητο: εννοώ ότι σε συνθήκες ολοκληρωτισμού ο λαός είναι θύμα, όχι θύτης.
Ύστερα δίνεται το βήμα σε βουλευτές-αθώα θύματα ενός ανοικτίρμονος έθνους, μιας συμμορίας «Δημητράκηδων» που μαρσάροντας πάνω σε μηχανές, αγορασμένες με μισθούς Δημοσίου, προϊόντα ρουσφετολογικών συναλλαγών, εκσφενδονίζουν αυγά, γιαούρτια, ντομάτες, άντε και καμμιά σφαλιάρα στους πάλαι ποτέ εθνοσωτήρες. Οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, όλοι, κατηγορούν έμμεσα το ΣΥΡΙΖΑ, ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ απειλεί με μηνύσεις, ενώ οι ακριβά ντυμένοι παρουσιαστές, λήπτες μισθών που οι ίδιοι σοκάρονται αν καταβάλλονται σε περιορισμένο αριθμό δημόσιων λειτουργών, παρηγορούν και ηρωοποιούν έμμεσα τους εβδομήκοντα! (τόσοι δεν έχουν δεχτεί επιθέσεις ή είναι περισσότεροι;)

Κι εγώ, καθισμένη στον καναπέ, απολαμβάνοντας το γιαουρτάκι μου, όπως και πολλοί ακόμη, περιμένουμε τι άραγε; Να ανοίξει η κ. Τρέμη την αγκάλη της μητρικής της προσήλωσης στο λειτούργημα που εξασκεί; Να ορμήσουμε στα στιβαρά μπράτσα του γκριζομάλλη κ. Πρετεντέρη; Ή να γίνουμε απλώς καλύτεροι πολίτες, επαναλαμβάνοντας μέσα μας: «Το γιαούρτι το τρώμε, δεν το πετάμε». «Το γιαούρτι στο πρόσωπο, μόνο σε μάσκα ομορφιάς». «Το γιαούρτι είναι ακριβό, και θα ακριβύνει κι άλλο από Σεπτέμβρη, για να το σεβόμαστε και να το αγοράζουμε μόνο για να το τρώμε κι όχι για να το πετάμε».
Ύστερα σφίγγεται κόμπος το στομάχι μου, γιατί ανέκαθεν βαριόμουν τις παραινέσεις και τις υποδείξεις, πόσο μάλλον αυτές που περιέχουν υποκρισία, αναλγησία, θράσος, να μη γράψω περισσότερα… Συνειδητοποιώ πόση τρυφερότητα είχαν εκείνα τα παλιά οικογενειακά συμβούλια, πόση ειλικρίνεια, πόσο ήθος! Και πόση ουσία τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα. Κάθε φορά που διαμαρτυρόμουν, γιατί κάποιος μου είχε κάνει κάτι, η μάνα μου ρωτούσε πάντα: «Εσύ τι του έκανες;» Δε βρέθηκε κανένας ατσαλάκωτος κυρίαρχος του δελτίου να θέσει το ερώτημα σε κανένα αθώο θύμα. Δεν έκανε ούτε το θύμα την αυτοκριτική του, δεν αισθάνθηκε ούτε προς στιγμήν ότι πιθανόν να έβλαψε στο όνομα της κομματικής πειθαρχίας, δηλαδή του προσωπικού του συμφέροντος, και πάλι τις ζωές όλων μας.
Και για να πούμε και του στραβού το δίκιο, όλοι εμείς οι Δημητράκηδες της κακιάς ώρας, που ξεπουλήσαμε τη συνείδηση και την ψήφο μας στον κάθε τυχοδιώκτη με αντάλλαγμα ένα μπουκέτο υποκοριστικά κι ένα μισθουλάκο γεμάτο επιδόματα που εξανεμίζονται, δεν είχαμε καμμιά ενοχή όταν με την άδειά μας όλοι ασελγούσαν πάνω στο σώμα της εθνικής μας οικονομίας: παράγοντες, κεφάλαιο, εθνοσωτήρες. Το ξέραμε, το διαισθανόμασταν, το ανεχόμασταν, για να έχουμε τα υποκοριστικά και τις δόσεις της μηχανής μας. Γιαούρτι σε μας ποιος θα πετάξει; Οι Ευρωπαίοι; Μας απαξιώνουν καθημερινά. Οι επόμενες γενιές; Αμφιβάλλω! Θα είμαστε οι γονείς τους, και θα μας θυμούνται με συγκίνηση…

Υ.Γ. Να μην το ξεχάσω: καταδικάζω τα συγκεκριμένα περιστατικά βίας, όμως κατανοώ παράλληλα τις αιτίες που τα προκαλούν.