Στις επάλξεις πάντα στέκεται
εκείνος που τα παιδικά του όνειρα
στη γνώση των ανθρώπων οδηγούν
κι ώρες ατέλειωτες σε βιβλία δυσνόητα σκύβει.
Αυτός που κρατά το κομπολόι της θυσίας
και τον άνθρωπο προστατευόμενο κάνει
παιδί και φίλο και αδελφό
και ένα μοναδικό της ζωής του έχει
σκοπό: την προσφορά
Ο υποψήφιος φοιτητής Ιατρικής
που αγωνιά στις Πανελλήνιες
το δικό του Ασκληπιείο να στήσει.
Ο φοιτητής που μέσα στο μεθύσι της
νιότης του το καθήκον του προτάσσει.
Ο ειδικευόμενος που καρτερικά
στην ουρά περιμένει για διορισμό.
Αυτός που τη χαρά της οικογένειας
και τη διασκέδαση ξεχνά.
Κι η βολή του συχνά διακόπτεται
απ’ την ανάγκη των άλλων.
Κι όπως γερνά μαζί καθήκον κι υποχρέωση
άρρηκτα δένει
και στο τηλέφωνο συχνά δοκιμάζει
τον ήχο της επίκλησης ν’ ακούσει.
Ο αληθινός γιατρός του Ιπποκράτη
απόγονος.
Ο εραστής των μυστικών της τέχνης
που υπέροχα γεμίζει τη ζωή του
και θεραπεία το λένε.
Που καθημερινά την έφοδο συνείδησης
στον εαυτό του επιβάλλει.
Γι’ αυτόν λοιπόν
όλη η ζωή αέναη εφημερία είναι
και ξαγρύπνια.
Και προσπάθησε τον όρκο του Ιπποκράτη
μ' ακρίβεια να τηρήσει.
Απ’ την άλλη για τους άλλους θα ‘λεγα
γιατρούς της περίστασης
που λάβαρο σηκώνουν της ζωής τους
τον πλουτισμό, την έπαυλη, τη δόξα.
Γι’ αυτούς όλες οι προσπάθειες για έφοδο
ανέλπιδες είναι.
Αυτό που δεν αγάπησαν ούτε υπηρέτησαν ποτέ
με εξαναγκασμό να κάνουν δυνατό δεν είναι.