Μικρός, εκεί στα πρώτα εφηβικά χρόνια, που άρχιζαν σιγά - σιγά οι προβληματισμοί και στο μυαλό μου στριφογυρνούσαν πάσης φύσεως προβλήματα και ερωτήματα, ψάχνοντας διεξόδους, λύσεις και απαντήσεις, θυμάμαι πως έτρωγα πολλές ώρες του καλοκαιριού ψαρεύοντας!
Έπλαθα ένα σεβαστό κομμάτι ψωμί, μάζευα τα σύνεργα, αγκίστρια, φελλούς, πετονιές και φυσικά το καλάμι μου. Άνοιγα την πόρτα της αποθήκης και ακριβώς από πίσω της είχαμε τις νάυλον σακούλες. Άρπαζα χωρίς να βλέπω δύο και τις παράχωνα στην τσέπη μου. Μία για τις δρομίτσες, για τα ψιλά ψάρια δηλαδή, που είχανε ως μοναδικό προορισμό να καλμάρουνε προσωρινά την πείνα των γατιών της γειτονιάς, και μια δεύτερη για τα «καλά», γι’ αυτά που όπως λέγανε οι παλαιότεροι «έσωσαν κόσμο από την πείνα στην Κατοχή».
Έτοιμος, λοιπόν, έπαιρνα το δρόμο για την Παμβώτιδα Λίμνη των Ιωαννίνων. Τη λίμνη του Αλή πασά, της κυρά Φροσύνης, αλλά και δικής μου! Άραζα συνήθως στο «12» που λέμε εμείς εδώ, κάτω από τα ψηλά πλατάνια με τον παχύ ίσκιο. Έστρωνα τον απαυτό μου στο τσιμέντο και άφηνα τα πόδια μου να κρέμονται λίγο πάνω από τα γαλαζοπράσινα νερά της λίμνης.
Γρήγορα - γρήγορα δόλωνα το αγκίστρι, πετούσα την πετονιά σε ένα σημείο που μου υποδείκνυε η διαίσθησή μου και… αυτόματα παρέδιδα την ύπαρξή μου στη γαλήνη της στιγμής.
Όσο χαλάρωνα, τόσο άνοιγαν οι θύρες του μυαλού μου και ερχόντανε ώρες που κοιτούσα χωρίς να βλέπω και έβλεπα χωρίς να κοιτάω.

Στο κεφάλι μου οι εικόνες άφηναν τη θέση τους σε διάφορες μυρωδιές και αυτές με τη σειρά τους καλυπτόντανε από ήχους, με κινηματογραφική ταχύτητα.
Από την εικόνα της γειτονιάς εύκολα περνούσα στον παιδικό μου έρωτα και από εκεί ακόμη πιο εύκολα άρχιζα να σιγοτραγουδώ μέσα μου. Πάνω απ’ όλα, όμως, μ’ έτρωγε το μέλλον. Όχι το προσωπικό, για όνομα του Θεού. Κάθε έφηβος που σέβεται τον εαυτό του είναι αλτρουιστής και ενδιαφέρεται για το σύνολο. Για όλη την ανθρωπότητα…
Κάπου εκεί νομίζω αποφάσισα να κάνω το διαχωρισμό του «προοδευτικού» και του «συντηρητικού». Είτε είχε να κάνει με άνθρωπο, είτε με ιδέα. Μέσα στην παιδικότητά μου, με την ελάχιστη εμπειρία, αλλά με περίσσια ορμή, ταύτισα το συντηρητικό με εκείνον τον άνθρωπο που μπροστά στο πρόβλημα σαστίζει, αγχώνεται και προβαίνει σε σωρεία άσκοπων ενεργειών, διογκώνοντας το πρόβλημα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ανησυχεί τους πάντες και τα πάντα χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος!
Αντίθετα, ο προοδευτικός στη φαντασία μου ήταν εκείνος ο τύπος που έκρυβε το πρόβλημα κάτω από το χαλί και ήρεμος επέστρεφε σε δεύτερο χρόνο, το ξέθαβε και το έλυνε, χωρίς πολλά-πολλά και κυρίως χωρίς να τον πάρει κανείς χαμπάρι!
Πώς μου ήρθαν τώρα όλα αυτά; Να ’ναι καλά ο Οικονόμου! Ο Παντελής! Με τον τρόπο που μιλούσε από τηλεοράσεως και με το γενικό του ύφος, με γύρισε πίσω πολλά χρόνια. Τότε που υπήρχε «διαχωριστική γραμμή».
Ήρεμος αναγνώρισε το πρόβλημα και χαλαρός πρότεινε να ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο. Με στυλ παλαιού εμπόρου ή παλαιού ΠΑΣΟΚου μάς είπε ουσιαστικά πως: «θα τα βρούμε»…
Το σκεπτικό μπάζει από παντού και δεν επανήλθε η ελπίδα, αλλά για το «ονόρε»… λέω να πάω για ψάρεμα…