Έσωσε, έν τινι μέτρω, την τιμή της δημοσιογραφίας η κυριακάτικη «Αυγή», αφιερώνοντας τρεις σελίδες στον αγωνιστή δημοσιογράφο Γιάννη Βούλτεψη, που πέθανε τη δεύτερη μέρα του καινούργιου χρόνου, με κείμενα των Δημήτρη Ραυτόπουλου και Κώστα Παπαϊωάννου.
Όπου η λέξη αγωνιστής δεν έχει τον τυπικό χαρακτήρα που συνήθως αποδίδεται σε όποιον έκανε τα τετριμμένα, αλλά την ουσιαστική έννοια της αέναης, ασίγαστης και ακούραστης μάχης, γι’ αυτά που κάποιος θεωρεί απαράβατες και αξεπέραστες αρχές ζωής.
Αυτός ήταν ο Γιάννης Βούλτεψης, που είχα την ευτυχία να γνωρίσω, να διδαχθώ και να καθοδηγηθώ απ’ αυτόν στις δύσκολες μέρες που επακολούθησαν τη δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη. Που με τιμούσε με τη φιλία του, από την εποχή της γνωριμίας μας.
Τότε που ο Γιάννης Βούλτεψης, επικεφαλής του αστυνομικού ρεπορτάζ, μιας μονίμως διωκόμενης εφημερίδας, της «Αυγής», αποκάλυψε όλο το σκοτεινό και δύσοσμο παρακράτος, που οδήγησε στη δολοφονία του αριστερού βουλευτή, αλλά κυρίως πριν απ’ αυτήν, κρατούσε σε ομηρία, με τρομοκρατικές και εγκληματικές μεθόδους, μιαν ολόκληρη κοινωνία, που διαβιούσε στις φτωχογειτονιές της δεύτερης πόλης της Ελλάδας. Με την καθοδήγηση και προστασία φυσικά της χωροφυλακής, ενός αστυνομικού σώματος που υποτίθεται πως είχε σκοπό να προστατεύει την τιμή, την περιουσία και τη ζωή όλων των πολιτών.
Ο, με κεφαλαία γράμματα, δημοσιογράφος έγινε ο οδηγός του «δημοσιογραφικού τρικύκλου» που με συνεπιβάτες το Γιώργο Μπέρτσο της «Ελευθερίας» και το Γιώργο Ρωμαίο του «Βήματος», έγινε το βαρύ όχημα, ο εκσκαφέας που έσκαψε βαθιά, σπάζοντας το απόστημα και αποκαλύπτοντας φοβερές ιστορίες που συνέθεταν το παρακράτος.
Εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη και οργώνοντάς την πόντο, πόντο, διεισδύοντας στα έγκατά της, εκεί όπου κυρίως έβρισκαν εύφορο έδαφος οι επαγγελματίες αντικομμουνιστές, οι γερμανοντυμένοι συνεργάτες των Γερμανών και κάθε κατακτητή, οι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, που εξαργύρωναν την ατιμωρησία τους με «πληροφορίες» στις υπηρεσίες της εθνικής ασφάλειας, παρέδωσε στις αρχές τους πραγματικούς, ηθικούς και φυσικούς, δολοφόνους του Λαμπράκη.
Που όμως τελικά, το Κράτος, στηριγμένο και βασισμένο κι αυτό στους ίδιους κανόνες διαπλοκής και συνενοχής, με το παρακράτος, δεν τους τιμώρησε, χάνοντας για μια ακόμα φορά την ευκαιρία να αποτελέσει αυτό που χρόνια ακούμε να επαγγέλλονται κάποιοι, εν πολλοίς ψευδώς, Κράτος Δικαίου.
Αυτός λοιπόν ο Γιάννης Βούλτεψης, που από την ηλικία των 16 χρόνων στρατεύθηκε στον αγώνα της ελευθερίας και της δημοκρατίας, πολεμώντας εναντίον των Ιταλών κατακτητών της πατρίδας του - ήταν Κεφαλονίτης -, των Γερμανών στη συνέχεια, των Ελλήνων στρατοκρατών ακολούθως, πέθανε αφήνοντας ασυγκίνητο και τον ηλεκτρονικό και το γραπτό Τύπο, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Σε αντίθεση με άλλες ανάλογες περιπτώσεις, όπου τα εγκώμια και τα μνημόσυνα είναι αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθος του εγκωμιαζομένου.
Το «λάθος», που καθόρισε ενδεχομένως την αντιμετώπισή του από την ειδησεογραφία, ήταν η ανάληψη του Γραφείου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας επί προεδρίας Κων. Μητσοτάκη.
Η στράτευσή του στους απελευθερωτικούς αγώνες, οι φυλακίσεις, οι εξορίες, οι διώξεις, οι αμετακίνητες αριστερές του θέσεις, η συμβολή του στην καταγραφή της ιστορίας, με το περίφημο δίτομο έργο «Υπόθεση Λαμπράκη», στο οποίο βασίσθηκαν όλες οι μετέπειτα αποδόσεις κινηματογραφικές, λογοτεχνικές, ιστορικές της δεκαετίας του ‘60, δε στάθηκαν ικανά στοιχεία, να του αποδοθούν οι τιμές που του άξιζαν. Και έφυγε σχεδόν απαρατήρητος, αυτός ο εκρηκτικός, χειμαρρώδης, ζεστός, ειλικρινής εργάτης του Τύπου.
Πρωτοείσακτος στη δημοσιογραφία τότε, βοηθός αστυνομικού συντάκτη της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη», που ως μοναδικές πηγές είχε τις αστυνομικές υπηρεσίες, βρήκα στο πρόσωπο του Γιάννη Βούλτεψη ένα δάσκαλο και υποστηρικτή, που όχι μόνο παρείχε τις πολύτιμες συμβουλές του, αλλά εκχωρούσε και τις πληροφορίες, τις ειδήσεις, τις ανακαλύψεις που έκανε. Γενναιοδωρία εξαιρετικά σπάνια, την εποχή που τα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία, τα φαξ, τα κινητά και όλα τα άλλα μέσα, με τα οποία σήμερα διαδίδεται η πληροφορία σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Και όπου η αποκλειστική είδηση ήταν το μέτρο κρίσης της αξίας ενός ρεπόρτερ. Του οποίου προσωποποίηση ήταν ο Βούλτεψης.
Αρκεί κανείς να διαβάσει το αυτοβιογραφικό του βιβλίο «Συναγωνιστής Ακέλας», για καταλάβει τι σημαίνει αγώνας, μια λέξη που έχει πλήρως απαξιωθεί στις μέρες μας, όταν χρησιμοποιείται και για την περιγραφή μιας συνήθους και καθημερινής ενασχόλησης.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
4.1.2010