Γιορτάσαμε την Πέμπτη 22 Δεκέμβρη το Χειμερινό Ηλιοστάσιο! Την ήττα της νύχτας ακριβώς τη στιγμή που φτάνει στο ζενίθ της, με την έναρξη του μεγαλώματος της μέρας. Γιορτάσαμε, όπως γιορτάζουν οι άνθρωποι το ίδιο φαινόμενο εδώ και χιλιάδες χρόνια... Μας συνεπαίρνει η ιδέα της συνειδητοποίησης της ενότητας του ανθρώπου με τη Φύση! Και όλοι αυτοί οι μαντραχαλάδες που βλέπουμε στις ταινίες, ή στα μαγαζιά της αγοράς, με τις κόκκινες στολές και τα γέλια τους «Χο! Χο! Χο!», κι αυτοί λοιπόν οι κύριοι γιορτάζουν ό,τι όλοι μας, το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Ίσως όμως να μην το ξέρουν...!
Καταλαβαίνετε πως τούτο που λέω δεν μπορώ να το αποδείξω. Έχω ισχυρές ενδείξεις, αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω. Ένας επιστήμονας των κοινωνικών επιστημών δεν έχει αυτό το άγχος. Γνωρίζει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις οι θεωρίες του δεν μπορούν να θεμελιωθούν με θετικές αποδείξεις, όπως στη Φυσική ή τη Χημεία. Στην περίπτωσή μας, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω ότι η γιορτή των Χριστουγέννων δεν είναι τίποτε άλλο από την παλιά, καλή γιορτή του Ηλιοστάσιου, που γιορτάζεται από την εποχή ακόμη που ο άνθρωπος είχε απλά μια ενστικτώδη επαφή με τα φυσικά φαινόμενα...
Θυμάμαι ότι με το βιβλίο του Εμμανουήλ Γιαροσλάβσκι «Πώς γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν οι θεοί και οι θεές», μάθαμε ότι για καμμιά τετρακοσαριά περίπου χρόνια οι χριστιανοί δεν «ήξεραν» ότι ο γιος του θεού τους γεννήθηκε το Δεκέμβρη! Και παραθέτει ένα σωρό στοιχεία που ενισχύουν τη θέση ότι ο γιορτασμός των Χριστουγέννων την 25η Δεκέμβρη είναι ένα από τα αποτελέσματα της πολιτιστικής λεηλασίας παλαιότερων παραδόσεων, της λεηλασίας η οποία συνόδευε πάντα κάθε φάση εξάπλωσης του Χριστιανισμού!
Κάποιοι φίλοι θρησκευόμενοι μου έλεγαν, «έστω, αυτό που γιορτάζουμε είναι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Τι σε πειράζει εσένα αν κάποιος το συμβολίζει με τη γέννηση του Ιησού, του Άδωνι ή του Μίθρα;» Εννοείται πως δε με πειράζει το τι θέλει να πιστεύει ο καθένας. Αρκεί να το πιστεύει για την πάρτη του! Βρίσκω πολύ γλυκό το ότι η μικρή μου φίλη Αλκυόνη πιστεύει στις νεράιδες. Δε θα μπορούσα με κανένα φυσικό τρόπο να της αποδείξω ότι όλα αυτά υπάρχουν μόνο στη φαντασία της. Με τη διαφορά ότι η μικρή που πιστεύει στις νεράιδες, δε θα απαιτήσει να έχει έλεγχο πάνω στη ζωή μου, δε θα προσπαθεί να πείσει τα παιδιά μου ότι αν δε ζήσουν όπως θέλουν οι νεράιδες, θα καίγονται στο αιώνιο πυρ... Αυτή είναι η διαφορά λοιπόν και γι’ αυτό ακριβώς δεν είναι προβληματικά τα... fan club τού... Πήτερ Παν, σε αντίθεση με τα θρησκευτικά ή κατηχητικά σχολεία!
Η θρησκευτική «ιστορία των Χριστουγέννων» από παιδί με προβλημάτιζε, με τη σφαγή των νηπίων, την ιστορία με το στάβλο και φυσικά με κείνο το απίστευτο με το άστρο που... καθοδήγησε τους μάγους! Ενώ άλλες χριστουγεννιάτικες ιστορίες, όπως του Όσκαρ Γουάιλντ ή του Τσάρλς Ντίκενς, μου αρέσουν! Δεν είναι ωραίο που για μερικές έστω μέρες δε σε κοιτάνε σα μαλάκα αδιαφόρετο όταν μιλάς για αλληλεγγύη, όταν ζωγραφίζεις ταράνδους, ξωτικά και ένα γελαστό γεράκο που φέρνει δώρα στα παιδιά;... Θα έπρεπε οι άνθρωποι να υπάρχουν ο ένας για τον άλλον όλο το χρόνο και όχι μόνο στα λόγια, τις μέρες που τους λένε ότι γεννήθηκε ο θεός τους. Θα έπρεπε να βιώνουν την αλληλεγγύη για να είναι άνθρωποι, και όχι για να μην τους αποστείλει ο θεός τους στα... υπόγεια καζάνια!
Γιορτάσαμε λοιπόν την Πέμπτη το Ηλιοστάσιο! Που είναι πραγματικό αστρονομικό φαινόμενο, που σου προκαλεί απίστευτο δέος αν μπεις στον κόπο να προσπαθήσεις να το καταλάβεις. Η ανάγκη για μεταφυσική πίστη προκύπτει ως αποτέλεσμα του δέους που αισθάνεται ο Άνθρωπος μπροστά στη διαπίστωση ότι δεν μπορεί να ελέγξει τη ζωή του. Για να μπορέσει να κερδίσει αυτό τον έλεγχο, δε χρειάζεται μόνο να μάθει για τις τροχιές των πλανητών, αλλά κυρίως πρέπει να αγωνιστεί ενάντια στον παραλογισμό στον οποίο οικοδομείται η κοινωνία μας. Κι ένας καλός τρόπος να γιορτάσει κανείς το Ηλιοστάσιο είναι ο αγώνας για μια αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση! Φυσικά, δεν αποκλείω τις καλές παρέες, ένα καλό μεζέ, κανένα ωραίο τραγουδάκι και βραδινή φωτιά στη παραλία της Χαραμίδας… Μέσα από τον λάκκο του Χειμερινού Ηλιοστασίου,