Διάβασα κάποτε κάτι σαν παραμύθι… Ήταν, έλεγε, παραμονή Χριστουγέννων και στη σκοτεινή πλευρά της πόλης των παραμυθιών, εκεί όπου κανένας καντηλιέρης δε φρόντιζε ν’ ανάβει τα φανάρια στους δρόμους της, είχαν κανονίσει μια συνάντηση όλοι οι κακοί των παραμυθιών. Μόλις το παλιό ρολόι στην πλατεία χτύπησε οκτώ φορές, άρχισαν σιγά-σιγά να κάνουν την εμφάνισή τους. Πρώτες έφτασαν η μητριά της Σταχτοπούτας με τις δυο κόρες της. Στη συνέχεια ακολούθησαν όλοι οι άλλοι. Η κλέφτρα νυφίτσα, ο κακός λύκος, η κακιά μητριά της Χιονάτης, η πονηρή αλεπού, κακές μάγισσες, δράκοι, ξωτικά… Δεν έλειπε κανένας. Έτσι, πρώτο το λόγο πήρε ένα μικρό ξωτικό.
«Ξέρετε όλοι σας γιατί μαζευτήκαμε εδώ. Πρέπει να δώσουμε ένα μάθημα σε όλους τους καλούς των παραμυθιών. Έχουν βάλει εμάς να κάνουμε όλη τη βρόμικη δουλειά και τα παιδιά αγαπάνε μόνο εκείνους. Εμείς πάντα μένουμε μόνοι μας, χωρίς να μας αγαπάει κανείς...»
Παρ’ ότι υπήρχαν διαφωνίες, σιγά-σιγά όλοι συμφώνησαν ότι έπρεπε να κάνουν κάτι για να δείξουν στα παιδιά πως χωρίς αυτούς τα παραμύθια δε θα είχαν κανένα νόημα. Η μοναδική που δεν είχε μιλήσει ως εκείνη τη στιγμή ήταν η πονηρή αλεπού. Όταν και η τελευταία κακιά μάγισσα είπε τη δική της εκδοχή, η πονηρή αλεπού σηκώθηκε και πήρε το λόγο.
«Φίλοι μου, περίμενα να σας ακούσω όλους για να μιλήσω. Πολύ ωραία τα είπατε, αλλά κανένας από εσάς δεν έδωσε μια λύση. Όχι ότι περίμενα ν’ ακούσω λύσεις από χαζά ξωτικά και από μάγισσες που μιλάνε όλη την ημέρα με τον καθρέφτη τους. Τη λύση, ακόμη μια φορά, θα τη δώσω εγώ. Κακοί μου φίλοι, τα παραμύθια χωρίς εσάς θα ήταν βαρετά. Οι καλοί το ξέρουν πολύ καλά αυτό. Δε λένε όμως την αλήθεια στα παιδιά για ν’ αγαπούν μόνο εκείνους. Γι’ αυτό, το μόνο που πρέπει να κάνουμε για να κερδίσουμε την αγάπη των παιδιών, είναι να γίνουμε κι εμείς καλοί! Το ξέρω πως σας ζητάω κάτι δύσκολο αλλά είναι η μόνη λύση, ο μόνος τρόπος για να καταλάβουν οι καλοί πως τα παιδιά τούς αγαπούν επειδή υπάρχουμε εμείς. Θα γίνουμε λοιπόν καλοί για μια μέρα. Την πιο σημαντική ημέρα στην παραμυθούπολη. Την ημέρα των Χριστουγέννων!
Παρά τις αντιρρήσεις ορισμένων, η πρόταση της πονηρής αλεπούς ψηφίστηκε τελικά απ’ όλους. Έτσι, όταν το ρολόι χτύπησε 12 φορές, όλοι οι κακοί από κάθε γωνιά της παραμυθούπολης - ακόμα και από το πιο απομακρυσμένο παραμύθι - ξεχύθηκαν στους δρόμους και το πανηγύρι ξεκίνησε. Είχε αρχίσει να ξημερώνει και η κατάσταση στην παραμυθούπολη ήταν ανεξέλεγκτη. Τα παιδιά είχαν αρχίσει να βαριούνται τα παραμύθια. Τα Χριστούγεννα των παιδιών καταστρέφονταν. Ο σοφός παραμυθάς έβλεπε όλα αυτά που συνέβαιναν και προσπαθούσε απεγνωσμένα να βρει μια λύση. Να ξαναβάλει τους κακούς στο σενάριο των παραμυθιών.
Τούτη η ιστορία, σαν παραμύθι, μου ’ρθε στο νου, έτσι αναπάντεχα, καθώς στεκόμουν μπροστά στην προθήκη αγαπημένου βιβλιοπωλείου χαζεύοντας τα εικονογραφημένα βιβλία χριστουγεννιάτικων παραμυθιών. Και σκεπτόμουν πως ο καθένας μας - καλός ή κακός - έχει τη θέση του, για να μπορεί να έχει μια ισορροπία τούτος ο ανεξήγητος κόσμος... Για να γυρίζει μια από δω, μια από κει… Και τα παραμύθια της ζωής να συνεχίζονται, πολύχρωμα κι ωραία, παρ’ ότι τα σημερινά έχουν κάτι από την αχρωμία των καιρών...
Κλείνοντας, αγαπητοί μου αναγνώστες, θέλω να ευχηθώ σε όλους σας, χρονιάρες μέρες που ’ναι, το φως των Χριστουγέννων να σκορπά μέσα σας και να ζεσταίνει τις καρδιές σας με το μόνο φως, εκείνο της αγάπης! Κι ακόμη το 2010 να μας φέρει υγεία και ευτυχία! Και πάλι μαζί σας τη δεύτερη Τρίτη του καινούργιου χρόνου!