Αισίως… που λέει ο λόγος, φτάσαμε και στο Δεκαπενταύγουστο. Ευκαιρία να βρεθούν και να τα πούνε από κοντά οι συγγενείς. Ευκαιρία να γεμίσουν τα έρημα χωριά, να ιδωθούν οι συγχωριανοί και να πανηγυρίσουν. Ευκαιρία και για τις παρέες, για τους φίλους και για τους ερωτευμένους, να χαρούν την άδειά τους, γνωρίζοντας τις ομορφιές της χώρας μας.
Ευκαιρία και για τους πολιτικούς μας, να πάρουν σβάρνα τις Παναγίες σε κάμπους, βουνά, θάλασσες και νησιά, όπως λέει και η γνωστή διαφήμιση, να προσκυνήσουν  και να ασπαστούν την εικόνα Της, με πρώτους και καλύτερους τους θαυμαστές του τρίπτυχου «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια».
Έπειτα, μπροστά στις κάμερες, θα αναδείξουν το υποκριτικό τους ταλέντο, προσπαθώντας να συνταιριάξουν κακόγουστα, τη θρησκευτική εορτή με τα τεκταινόμενα στην πολιτική μας ζωή! «Η Παναγιά να μας βοηθήσει σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες» ή «να μας δώσει φώτιση» και ένα σωρό από τέτοιου είδους μοιρολατρικές, συντηρητικές και άσκοπες αηδίες!
Οι Χριστιανοί παραδοσιακά, θα πράξουν το «καθήκον» τους απέναντι στην Εκκλησία, καταθέτοντας τον οβολό τους στην αχόρταγη και αδηφάγα χαραμάδα, που οδηγεί «καρσί» στο κουτί χωρίς πάτο και χωρίς… απόδειξη! Αναρωτιέμαι, από τη μία, πότε η Εκκλησία θα πράξει το καθήκον της απέναντι στους πιστούς. Από την άλλη σκέφτομαι, πως σαν «οργανισμός», σαν «εταιρία» ας πούμε, έχει αποδείξει την ικανότητά της στην οικονομική διαχείριση και μάλιστα  ακόμη και στις μέρες μας… πάει καλά! Γιατί λοιπόν να δώσει χρήματα στους πολιτικούς, που ως διαχειριστές έχουν αποδειχθεί, από ανίκανοι έως ύποπτοι;
Βέβαια μπορούν να κάνουν το καλό ως καλοί Χριστιανοί και να το ρίξουν στο γιαλό…
Ο φετινός Αύγουστος αν και ηλιόλουστος, είναι κατσούφης. Και πώς να μην είναι, όταν κάθε φορά που ανάβει το λαμπάκι της ρεζέρβας του αυτοκινήτου, μας λούζει κρύος ιδρώτας…
Πώς να μην είσαι κατσούφης όταν η ανεργία έρχεται σαν εφιάλτης, που μας ταράζει και ως το πιο πιθανό ενδεχόμενο…
Πώς να μην είσαι κατσούφης όταν η αγορά ακόμη και των αναγκαίων, κατατρώει, όχι μόνο τα χρήματα από το οικογενειακό πορτοφόλι, αλλά πολλές φορές και το ίδιο το πορτοφόλι!
Πριν ένα μήνα έγραψα πως τα πολύ δύσκολα πέρασαν. Πως τα πολλά και δυσβάσταχτα μέτρα πάρθηκαν. Και πως ίσως σιγά-σιγά να έχουμε κάποια καλά, αόριστα νέα. Αφελής; Μπορεί!
Ίσως όμως η εσωτερική ανάγκη για την εύρεση ελπίδας, ακόμη και εκεί που όλα φαίνονται χαμένα, να υπερίσχυσε. Δεν θέλω ακόμη να απογοητευτώ, να αδιαφορήσω και να τα φορτώσω στον κόκορα.
Έστω και αν οι Σλοβάκοι μάς έγραψαν στα παλιά τους παπούτσια, λέγοντας σωστά πως δεν μπορούν να πληρώσουν τα λάθη των Ελλήνων και πετούν τη μπάλα στις τράπεζες, που τόσα χρόνια θησαυρίζουν εις βάρος μας, εγώ θέλω να ελπίζω…
Έστω και αν το φθινόπωρο που έρχεται, φαίνεται ήδη μαύρο, θέλω να ελπίζω…
Έστω και αν η ΔΕΗ ίσως κάνει «προπόνηση» στην Αίγινα, για τον κυρίως αγώνα που θα μας πλήξει όλους, θέλω να ελπίζω…
Έστω και αν βλέπω τον Αγγέλου να πληρώνει για τις αμαρτίες όλων, έστω και αν βλέπω τα νέα μέτρα να έρχονται καλπάζοντας, και μαζί τους να καλπάζει και η αναποτελεσματικότητα, θέλω να ελπίζω…
Χάνω την ελπίδα μου όταν βλέπω τους «ξένους» να χρίζουν κατάλληλο τον Παπανδρέου, γιατί όταν ένας Έλληνας είναι κατάλληλος για τους ξένους, συνήθως είναι ακατάλληλος για τους Έλληνες…