Ο κόσμος μας ανελλιπώς γυρίζει, κινείται και ζει. Ό,τι συμβαίνει σ’ αυτόν το μαθαίνουμε πια μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Με αγωνία και τρομαγμένες ματιές βλέπουμε τα όσα διαδραματίζονται εδώ, εκεί και παραπέρα, μισοκλείνουμε την πόρτα και ψιθυρίζουμε: Μη χειρότερα! Γενικά μας περιβάλλει μια εκρηκτική κατάσταση. Το τοπίο αλλάζει παντού. Τις από κάτω μας γειτονιές σαρώνει ένα κύμα ταραχών, εξεγέρσεων, οργής και αγανάκτησης. Οι λαοί ξεσηκώθηκαν και οι χώρες τους - η μια μετά την άλλη - ψάχνουν να βρουν την ελευθερία και το δρόμο τους. Πρώτα η Τυνησία και στη συνέχεια η Αίγυπτος κατάφεραν με λαϊκά κινήματα, διαμαρτυρίες και μαζικές διαδηλώσεις όλων των κοινωνικών στρωμάτων να τρέψουν σε φυγή τους αυταρχικούς ηγέτες τους. Και τώρα σε εξέλιξη η Λιβύη, με χιλιάδες νεκρούς στους δρόμους, για να επιβεβαιωθεί, εν μέρει, η θεωρία του ντόμινο που οι πέτρες του πέφτουν και παρασέρνουν τις επόμενες, με το φόβο και την απειλή να εξαπλωθεί και σ’ άλλα μέρη του αραβικού κόσμου.
Όποια προγνωστικά είναι δύσκολα και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει το τι μπορεί να συμβεί. Βλέπουμε πως διεφθαρμένα και αυταρχικά καθεστώτα, για δεκαετίες στην εξουσία, έφεραν τους λαούς τους σε απόγνωση και σε πλήρη οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση με επακόλουθο όλο αυτόν τον αναβρασμό και τις πολιτικές εξελίξεις. Ας ευχηθούμε αυτή η επανάσταση των λαών να λήξει χωρίς άλλο αίμα και προς το καλύτερο.

Και να ’ταν μόνο αυτά… Πλημύρες, σεισμοί, καταποντισμοί, σταματημό δεν έχουν. Τις καταστροφικές και ασύλληπτες σε έκταση πλημύρες στη Βραζιλία και την Αυστραλία διαδέχτηκαν οι σεισμοί στη Νέα Ζηλανδία. Οι από πάνω μας γείτονες βρίσκονται σε σχετική ησυχία. Οι προς τα βόρεια-δυτικά μας, κάτι Στρως Καν, Μέρκελ, Σαρκοζί, συνεχώς βρίσκονται μπροστά μας, Ισπανοί, Πορτογάλοι, Ιρλανδοί… μπλεγμένοι σε οικονομικές διαμάχες, ενώ εδώ δίπλα μας οι Ιταλοί ασχολούνται με τις ροζ ιστορίες του 74χρονου Καβαλιέρε. Όλα, εικόνες στις οθόνες μας και στήλες στις εφημερίδες για ν’ απορείς πώς γίνηκε έτσι ο κόσμος μας…
Εδώ στα καθ’ ημάς, οι αγορές ολοένα και μας περικυκλώνουν. Είμαστε μια πάνω, μια κάτω. Οι τροϊκανοί τη μια μέρα δηλώνουν ότι βρισκόμαστε σε καλό δρόμο και την επόμενη μας σοκάρουν βάζοντας ακόμα και πωλητήριο σε ό,τι μας απόμεινε… Φοβάμαι πως και στην αξιοπρέπειά μας, στην ιστορία και στο μέλλον μας. Κατά τα άλλα, απεργίες σε καθημερινή βάση παραλύουν τη χώρα, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους με σκοπό να διεκδικήσουν αυτά που σιγά-σιγά χάνουν. Ξεσηκωμός στην Κερατέα. Ακινησία στα μέσα μεταφοράς. Ουρές στα φαρμακεία, στο ΙΚΑ, στους γιατρούς και πάει λέγοντας. Διαμαρτυρίες, θλίψη και κινήματα ανυπακοής κι εκείνοι οι απεργοί πείνας που πάνε να ξεχαστούν. Το απόλυτο ξεσάλωμα στα γήπεδα, εκεί όπου ο Νεοέλληνας βγάζει τα απωθημένα του και δείχνει την τεράστια καφρίλα που επικρατεί σ’ αυτόν το χώρο, ξεχνώντας όλα τα άλλα σοβαρά που συμβαίνουν στη χώρα. Τόσο πολύ αλλοιωθήκαμε σαν λαός…

«Ω, τι κόσμος, μπαμπά, ποιοι τον σκάρτεψαν τόσο, να ’ναι όλα στραβά, τον πουλώ όσο - όσο…», λέει κάποιο τραγούδι. Δυστυχώς αυτός ο κόσμος είναι δικό μας δημιούργημα κι εμείς τα κατάλοιπά του. Με την πιθανότητα μιας τραγικής κατάληξης ως μόνιμη επωδό, όλα τούτα τα αλλόκοτα αποδεικνύουν τη σύγχυση του κόσμου μας. Στην αρχή, σαν ένα υπόκωφο βουητό, σαν μια ενοχλητική αίσθηση ανησυχίας, εισβάλλουν στο πίσω μέρος του μυαλού μας, κολλάν πάνω μας όπως η χειμωνιάτικη υγρασία και μένουν για καιρό μαζί μας, είτε το θέλουμε είτε όχι.