Σας πέρασε ποτέ από το Νου - εσένα κοινέ αρπακτικέ, ύπουλε και αλαζόνα και μετρίως μέτριε - τι σημαίνει ένα απλό, ευφραδές, εύσχημο και ευαγγελίζον και εν δυνάμει αστεροειδές χιλιοπαιγμένο πεδίο μάχης;
Αφού σας κατέστησαν πιστούς αβελτήριους εκκλησίονους, τίλματα παροπλισμένης γαλέρας, ανεμώλια  αθυρματικά μούσκλια αινιγματικών κλαυθηρμών και προσοδοφόρων τερατοτήτων, δυσοσμία όρχεων που κραυγάζουν από στέρηση…
Αφού σας κατέστησαν ονόκλινους τσούκνιδους, υποσαύριους κίναιδους, φωτοπένητες, υπερτροφία σκουπιδιών και των αλυσίδων οι πράξεις, ήθος υπάτου ανθυπάτων - αυτών των απείρως ευόσμων αποπάτων, έρμαια αβυσσαλέων πόθων και ρυπαρών μονομαχιών, ομνυστικά αποβράσματα και φληναφήματα πομφόλυγων…
Αφού γαλήνη είναι το αίμα και ηρεμία είναι τ’ αγκάθια και η τάξη των κυκλωμάτων της αράχνης…
…Ήρθε η ώρα να δεις το ταριχευμένο άνευ πνεύματος αίμα σου, να συναρπάζεται από την αυτοαιμοδιψία του, αποκαλύπτον το τερατώδες υπέρλαμπρο τέρας έλλοχο και μη έλλοχο. Οι σφυγμοί θρίπτονται από τη Βαβυλώνα τους, οι παλμοί συνθλίβονται από το Σολομώντα τους. Τα φρύδια, τα μάτια, τα οπίσθια χεσμένοι και ουδέν έτερον σε αναμένει πάρεξ του σκότωσε για να μην δύνασαι πλέον να ερημήσεις, ούτε απλώς να ζήσεις σ’ αυτόν τον αρπακτικό αρειμάνιο κόλαφο.
Άκου Χριστέ: Τα δεινά σου τα παρόντα και μοιραίως διαχρονικά, τα οφείλεις στους ακραιφνείς πιστούς σου - αυτούς που εξοντώνουν αλλήλους.
Κι ακόμη μη λησμονείς Χριστέ ότι εσταυρώθης μετά Χριστόν.
Μήπως ήρθε η ώρα να ζητήσεις εξηγήσεις από εσένα και μόνο για σένα; Ίσως φθάσεις σε διευκρινίσεις και καρπίσουν τα μύρια των μυρίων ερωτήματα της ανυπόληπτης εξουσίας σου.
Ταύτα λέγω προς υμάς τους χρονίζοντες και μακαρίως ευτυχούντες και μακριά από εμάς τους παροντίζοντες και σεμνά δυστυχούντες.

*Ο Εμμανουήλ Μαρώλιας είναι ποιητής, ζει και εργάζεται στη Συκαμιά Λέσβου.