Σκίτσο του Αντώνη Κυριάζη

Έφυγε πριν λίγες μέρες κι ακόμα ο απόηχος του είναι ζωντανός, μιας και όλοι έχουν κάτι να θυμηθούν από αυτόν, έναν καλό λόγο να πουν,  μια στιγμή που η ανεπανάληπτη παρουσία του τους άγγιξε. Μια προσωπική ιστορία λοιπόν, που θυμίζει πως ο Σόλωνας ήταν ένας φιλοσοφημένος άνθρωπος που στα βάθη έκρυβε κι ένα δικό του ιδιαίτερο χιούμορ.

Είμαστε ένα βράδυ για ούζα πριν καμιά 15ρια χρόνια στον «Ερμή» στην Απάνω Σκάλα. Μεγάλη παρέα, ετερόκλητη, δυο τρεις Μυτιληνιοί, μια παρέα φοιτητές αγόρια –κορίτσια και ο Σόλωνας με τη μόνιμη παρά του, το Φωτή τον Ξενέλλη.

Εναπαλληκάρι φοιτητής, έχει μια κιθάρα, αρχίζει ο Σόλωνας τα «τζιχτικά» του, προσπαθεί το παιδί να τον ακομπανιάρει, δυσκολεύεται, ο Φώτης κάνει το διευθυντή …ορχήστρας και τον ενθαρρύνει, κάθε που αλλάζει ο Σόλωνας σκοπό ο Φώτης λέει στο παιδί με την κιθάρα «ξεκίνα, ντιντράν – ντιντράν» να μη σας τα πολυλογώ, τα φοιτητάκια έχουν ενθουσιαστεί με την απροσδόκητη μουσική βραδιά, κι εμείς οι ντόπιοι φυσικά απολαμβάνουμε και καμαρώνουμε το φίλο μας.

Κάποια στιγμή, κάνει μια παύση ο Σόλωνας, αρχίζει το παλικάρι τα πιο ελαφρά, τραγουδά Σαββόπουλο και τέτοια, «μη μιλάς άλλο για αγάπη»,  «Συνεφούλα» τον ακολουθούμε και όλοι στο τραγούδι, ο Σόλωνας μένει σοβαρός.

Μόλις αφήνει ο νεαρός την κιθάρα, γυρίζει μια συμπαθέστατη κοπελίτσα και λέει όλο νάζι στο Σόλωνα: ¨Κύριε Σόλων, θα μας πείτε μερικά τραγούδια ακόμα;». Και ο Σόλων της απαντά ατάραχος.

Να σι πω κουπελούδαμ’ κι θα μικαταλάβ’ς. Τόσην ώρα τι κάναμι; Πίναμε ρακί. Τια μας έφιρι η καφιτζίς; Φασούλις, πατάτις, αρμυρό, τέτοια! Αμαστανιάραμι, μας έφιρικαρπούζ’ για δρουσά. Ε, τι καταλαβαίν’ς τώρα, τηριάζ’ να ξουνουπιάσουμι τ’ αρμυρό;

Στο καλό Σόλωνα