Η υπόθεση που ανέκυψε ξαφνικά σχετικά με το κτήριο του πρώην «Ξενία» που παραχωρήθηκε πριν 30 περίπου χρόνια από τον ΕΟΤ, στο Παν. Αιγαίου προκειμένου να στεγάσει το Τμήμα Περιβάλλοντος  και  που η «μνημονιακή» ΕΤΑΔ τώρα ζητά από το Πανεπιστήμιο μίσθωμα για να συνεχίζει να  στεγάζεται σε αυτό δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά για το ρόλο της Εταιρείας Ακινήτων του Δημοσίου που λειτουργεί ως «κράτος εν κράτει», αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες. Το γεγονός ότι το Πανεπιστήμιο Αιγαίου δαπάνησε αρκετά εκατομμύρια για να ανακαινίσει το συγκεκριμένο κτήριο και να το μετατρέψει από ξενοδοχείο σε πανεπιστημιακό χώρο φαίνεται για την ΕΤΑΔ να είναι αδιάφορο. Οπως αδιάφορο είναι και το γεγονός ότι η δωρεάν παραχώρηση του παροπλισμένου τότε «Ξενία» στο πανεπιστήμιο Αιγαίου από την Πολιτεία, πριν από τη σύσταση μάλιστα της ΕΤΑΔ, έγινε για να αξιοποιηθεί ένα δημόσιο ακίνητο, που σε διαφορετική περίπτωση θα απαξιωνόταν από τη φθορά του χρόνου και την εγκατάλειψη , εικόνα που ήταν ήδη αισθητή την περίοδο της παραχώρησης. Και το νεοσύστατο πανεπιστήμιο φρόντισε όλα αυτά τα χρόνια να επενδύσει, αρχής γενομένης από την μετατροπή του εμβληματικού ξενοδοχείου του «Ξενία» σε Τμήμα Περιβάλλοντος, και  καθιστώντας το «Λόφο του Πανεπιστημίου» τοπόσημο για τη Μυτιλήνη, αφού στην περιοχή αυτή δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται ακόμη οι υποδομές του ιδρύματος. Μετά από αυτά τα δεδομένα ακούγονται παράλογες οι απαιτήσεις μιας εταιρείας του δημοσίου, που ζητά μετά τα όσα έχουν προηγηθεί και δαπανηθεί για το συγκεκριμένο ακίνητο και τα ...ρέστα από ένα δημόσιο πανεπιστήμιο. Είναι προφανές ότι το θέμα , στο οποίο εμπλέκονται ως «αντίδικοι» δυο φορείς του δημοσίου, με την όποια νομική μορφή τους, χρήζει πολιτικής παρέμβασης για να μη φθάσουν τα πράγματα στα ...άκρα! Και επειδή η ΕΤΑΔ , δεν είναι μόνο η περίπτωση του «Ξενία» που εμπλέκεται στα του τόπου μας, απαιτώντας μόνο, χωρίς να αναλαμβάνει τις «υποχρεώσεις» της, να θυμήσουμε ότι για το χάλι του κεντρικού πάρκινγκ της Μυτιλήνης  έχει την αποκλειστική ευθύνη, ως ιδιοκτήτης του χώρου, κρατώντας σε ...ομηρία μια έκταση στην βιτρίνα της πόλης, αρνούμενη να την αξιοποιήσει η ίδια ή να την παραχωρήσει προς αξιοποίηση στο δήμο, που επανελημμένως και διαχρονικά τη ζητά , έχοντας παράλογες και υπερβολικές απαιτήσεις. Το ίδιο συνέβη και με το «Κατσάνειο» που το ξεφορτώθηκε πληρώνοντας ο δήμος υπερβολικό χρηματικό τίμημα, το ίδιο έκανε και με το παλιό Λιμεναρχείο, λειτουργώντας σαν στυγνός έμπορος ακινήτων. Επιτέλους όμως και ο μνημονιακός αυτός ...τσαμπουκάς έχει τα όρια του. Νομίζουμε!