Ένα ρεμάλι ελπίζω να μου φέρει κάποτε στον δρόμο μου η καλή μου Τύχη! Αρκεί να γνωρίζει τουλάχιστον από μαγειρική. Και αν μπορώ μία ακόμη επιθυμία να εκφράσω, ας αναλαμβάνει και το καλάθι της νοικοκυράς. Ξεκίνησα γεμάτη αισιοδοξία να το…

«Τι σε γοητεύει σε έναν άνθρωπο;» Ήταν απροσδόκητη και δύσκολο να την επεξεργαστώ αυθόρμητα η ερώτηση. Οι άνθρωποι είναι ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Αυτό μας κερδίζει : το «πακέτο». Τέλος πάντων προσπάθησα να σκεφτώ. Η εξωτερική εμφάνιση; Ναι. Αναντίρρητα. Η ομορφιά θαυμάζεται…

«Έχεις κόσμο να κάνει παρέλαση;» με ρωτά φίλη Διευθύντρια στο τηλέφωνο. «Γιατί ρωτάς;» «Δέκα μόλις παιδιά προσφέρθηκαν να πάρουν μέρος». «Τα υπόλοιπα;» «Θα αξιοποιήσουν δημιουργικά το τετραήμερο! Τι κάνω;»Τι νόημα έχει να κάνεις αυτά που δικαιούσαι, όταν βλέπεις ότι η…

«Όλα αλλάζουν» είπε και φύσηξε από μέσα του τον καπνό του τσιγάρου, κοιτάζοντας τον φθινοπωρινό ήλιο να λούζει με το φως του μεσημεριού τα δέντρα στο απέναντι παρκάκι. Κοιτούσε μια Γκουέρνικα σε φόντο μαύρο : «Τι γίνεται, όταν κάποιος αισθάνεται…

«Όλα αυτά συνέβαιναν….. Πώς είναι δυνατόν εκείνη η μάνα να μην πήρε είδηση το παραμικρό; Πώς γίνεται να κατάλαβε… η θεία τι συνέβαινε και η μητέρα να είχε πλήρη άγνοια;» Ήταν μία από τις πρώτες σκέψεις, όταν η απίστευτη υπόθεση…

«Φυσάει ένας αγέρας που σαρώνει» σφυρίζω κάθε πρωί, μόλις ανοίγω την εξώπορτα και το κρύο αεράκι αρχίσει να διαπερνά το δέρμα μου. Μπήκαμε πια και επίσημα στην εποχή της ζακέτας. Τα μανίκια είναι μακριά. Τα κοντομάνικα κρύβονται εφεδρικά πίσω από…

Ήταν ένα υπέροχο σπίτι: διώροφο, ψηλοτάβανο, αρχοντικό, περιτοιχισμένο με άγρια πέτρα εξωτερικά, αρμολογημένο με κόκκινη μπογιά, βαμμένο στο κόκκινο της Κνωσού και της Σαντορίνης. Κόκκινο και λευκό, χτισμένο σε διαφορετικά επίπεδα, με μια μικρή εσοχή στην πρώτη σκάλα, για μια…

“Τα μαᴧᴧιά σου κᴧείνουν ένα καθοᴧικό όνειᴘο ᴦεμάτο κατάᴘτια και ᴨανιά, μεᴦάᴧες θάᴧασσες με θεᴘμούς άνεμους ωθώντας με σε κᴧίματα ιᴧαᴘά ... Μέσα στα χάδια των μαᴧᴧιών σου ξαναβᴘίσκω τη νωχέᴧεια των αᴘᴦόσυᴘτων ωᴘών ᴨάνω σε ένα ανάκᴧιντᴘο μες στην…

Όταν στην πρώτη μου εφηβεία απέκτησα ένα ωραιότατο φλερτ, η μαμά μου φρόντισε επιμελώς να αποκτήσουμε ντούμπλεξ: Ήταν καλοκαίρι, οπότε μετέφερε την κουζίνα στο ισόγειο του σπιτιού, οπότε ο κυρίως χώρος παρέμενε στην απόλυτη ηγεμονία μου: διάβαζα, άκουγα μουσική και…

Καθώς ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι έχει ρίξει αυλαία και ο Σεπτέμβριος επελαύνει ηγεμονικά εδώ και λίγες μέρες, θυμήθηκα το σχόλιο μιας στενής φίλης, με την οποία συναντιέμαι δυστυχώς μόνο κατά την περίοδο των διακοπών: «Το καλοκαίρι είμαστε όλοι πιο ήρεμοι…

Ήρθε και ξέσπασε. Απότομα βέβαια, καθόλου ωστόσο απροειδοποίητα. Το περιμέναμε. Μας είχαν ζαλίσει τ’ αυτιά οι «ειδικοί» μέρες τώρα. Ήρθε επιτέλους και τέλειωσε, να ησυχάσουμε. Ξέσπασε ένα μεσημέρι : πρώτα χοντρές αραιές ψιχάλες, ύστερα δυνατή βροχή, κεραυνοί και αστραπές, για…

Ο ύπνος με τύλιξε απαλά, μέσα σε λινά σεντόνια που μοσχοβολούσαν λεβάντα. Από μακριά έφταναν στ’ αυτιά μου ήχοι από τα κύματα που έσβηναν γλυκά στην παραλία. «Μετρώ τις μέρες, μετρώ τις ώρες, μετρώ τα κύματα». Μια βαριά ανδρική φωνή…