“Τα μαᴧᴧιά σου κᴧείνουν ένα καθοᴧικό όνειᴘο ᴦεμάτο κατάᴘτια και ᴨανιά, μεᴦάᴧες θάᴧασσες με θεᴘμούς άνεμους ωθώντας με σε κᴧίματα ιᴧαᴘά ... Μέσα στα χάδια των μαᴧᴧιών σου ξαναβᴘίσκω τη νωχέᴧεια των αᴘᴦόσυᴘτων ωᴘών ᴨάνω σε ένα ανάκᴧιντᴘο μες στην καμᴨίνα κάᴨοιου ωᴘαίου καᴘαβιού, βαυκαᴧισμένος αᴨό το ανεᴨαίσθητο ᴧίκνισμα των νεᴘών του ᴧιμανιού, ανάμεσα σε ᴦᴧάστᴘες και στάμνες με δᴘοσεᴘό νεᴘό ... Μέσα στη νύχτα των μαᴧᴧιών σου βᴧέᴨω να ᴧάμᴨει το άᴨειᴘο του τᴘοᴨικού -κυανού.

[...] Άσε με να δαᴦκάσω ώᴘα ᴨοᴧᴧή, ᴨοᴧᴧή, τις μεᴧανές, βαᴘιές ᴨᴧεξούδες σου. Σαν τᴘαᴦανίζω τα μαᴧᴧιά σου, εᴧαστικά και εᴨαναστατικά, θαᴘᴘώ ότι μασώ τις αναμνήσεις”……

Τη συνέλαβε η «αστυνομία ηθών» στο Ιράν γιατί δεν φορούσε σωστά τη μαντήλα, το χιτζάμπ και βασανίστηκε μέχρι θανάτου από τη πολιτοφυλακή Μπασίτζ, που είναι υπεύθυνη για την επιβολή του αυστηρού ισλαμικού κώδικα ενδυμασίας. Τη λέγανε Μαχσά Αμινί και ήταν 22 χρονών.

Και τότε έγινε το θαύμα! Εκεί, στο μακρινό Ιράν, γυναίκες ξεχύθηκαν στους δρόμους, καίγοντας τα χιτζάμπ, κόβοντας τα μαλλιά τους, σε απανωτές, ατέλειωτες διαδηλώσεις στη μνήμη της. Μέχρι χτες οι νεκροί μετριούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Γυναίκες που αγωνίζονται στους δρόμους της χώρας τους, παίρνουν τη μοίρα τους στα χέρια τους, στην πατρίδα τους, χωρίς να γίνονται παιχνίδια των λαθροδιακινητών, γυναίκες που αντιστέκονται και ας ανατράφηκαν με πρότυπο την υποταγή, την παθητικότητα και τη μοιρολατρία….

Τις ίδιες μέρες γυναίκες της Ρωσίας, μανάδες με ζαρωμένα χέρια, σύζυγοι, αδερφές, ξεχύνονται στους δρόμους της Μόσχας, να διαμαρτυρηθούν για την επιστράτευση! Αστυνομικοί κουβαλούν στα χέρια νεαρούς άντρες που αρνούνται να πεθάνουν για τον πόλεμο και τη χαμένη τιμή του Πούτιν στην Ουκρανία. Αντιστέκονται στον θάνατο! Διεκδικούν το δικαίωμα να ζήσουν! Άνθρωποι εγκαταλείπουν τη Ρωσία με κάθε μέσο, τις τελευταίες μέρες, με κάθε τρόπο, προς κάθε προορισμό. Διαλέγουν τη λιποταξία από το χυδαίο τέλος. Από το όποιο τέλος! Τον πόλεμο στην Ουκρανία φαίνεται πως ούτε οι Ρώσοι τον διάλεξαν. Ο πόλεμος συνεχίζεται. Επτά μήνες τώρα Ο πόλεμος καλά κρατεί και δεν λέει να τελειώσει. Και τι θα αφήσει πίσω του, όταν σταματήσουν οι εχθροπραξίες;

Αργά το βράδυ της Πέμπτης, ύστερα από το δυνατό μπουρίνι του μεσημεριού, ο Σταύρος Ξαρχάκος τιμά τον Νίκο Ξυλούρη στο Ηρώδειο. Μια συναυλία μαγική! Όταν κλείνει πίσω μου η πόρτα, καθυστερώ να ανάψω το φως! Να κρατήσω ζωντανή τη μαγεία της ανάμνησης στο σκοτάδι! Στα σκοτεινά πρέπει τα μάτια και οι αισθήσεις μας να γίνουν γατίσιες, για να αποφύγουμε τα περιττά έξοδα! «Λαέ μη σκύβεις άλλο το κεφάλι» συνεχίζω να ακούω, με τη μαγική φωνή του τιμώμενου να με κερδίζει μέσα από δίσκους και παλιά ακούσματα. Είχε τη δύναμή του ο πολιτικός στίχος. Ενώνει πρόσωπα, γεγονότα, συνθήκες, μέσα στη δίνη του χρόνου, αγνοώντας τον χρόνο που τρέχει, τις εποχές που διαδέχονται η μια την άλλη, τους ανθρώπους με μεγαλώνουν με διαφορετικές αξίες, νοοτροπίες και αρχές. Έρχεται σαν δίδαγμα ο πολιτικός στίχος, σαν προτροπή και σαν απόφθεγμα, λυτρώνει, φωτίζει, ανακουφίζει, επιμένει, επιβεβαιώνει, ανατρέπει.

Είναι ένα συνηθισμένο βράδυ του Σεπτέμβρη και όμως είναι πολύ αλλιώτικο από όλα τα άλλα. Μέσα στο σκοτάδι ο κόσμος αλλάζει, μοιάζει διαφορετικός, αύριο δεν θα είναι ο ίδιος. Τόσα γίνονται, συνθήκες, χώροι, συγκυρίες, αντιδράσεις ξαφνιάζουν. Το πρωί δεν ισχύουν αυτά, με τα οποία κοιμάσαι το βράδυ!

Κοινός παρονομαστής παραμένει ο άνθρωπος! Ο άνθρωπος που πονά, που αντιστέκεται, ο άνθρωπος με αξιοπρέπεια και με ήθος, με τιμή και με δύναμη, με αυτοθυσία. Υπάρχουν σήμερα ήρωες ή μήπως χειροκροτούμε αντιήρωες, γιατί αυτούς έχουμε ανάγκη, για να ζήσουμε έτσι, όπως ονειρευόμαστε;

Δείχνουμε στην Ελλάδα να μας απασχολεί προκλητικά μόνον η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος! Το σπίτι είναι σκοτεινό. Τραβώ την κουρτίνα. Το φεγγάρι πλημμυρίζει με φως το δωμάτιο!