Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, τόσο περισσότερο θα φαίνεται η πείρα στο μάζεμα των ψήφων από τις «παλιές καραβάνες» των συνδυασμών.

Με το ξεκίνημα, βλέπεις αρκετό ενθουσιασμό και τρέξιμο από τους καινούργιους στο άθλημα, αλλά θα το πούμε απλά: Οι εκλογές, φίλοι, είναι μαραθώνιος και όχι δρόμος ταχύτητας.

Οπότε, κερδισμένοι είναι αυτοί που κάνουν μεθοδικές και συστηματικές κινήσεις και όχι σπασμωδικά ξεσπάσματα.
Τι τα θέλετε, ο παλιός είναι αλλιώς. Βλέπεις υποψήφιους συμβούλους με τεράστια πείρα και αναγνωρισιμότητα, και όμως κάνουν οργανωμένη καμπάνια.
Σου λέει, και την... Coca-Cola την ξέρουν όλοι, αλλά δε σταματά ποτέ τη διαφήμιση.

Και βλέπεις και άλλους που φαντάζονται ότι η κοινωνία έχει... ανατριχιάσει στο άκουσμα της υποψηφιότητάς τους και ότι δεν έχουν παρά να περιμένουν να εισπράξουν την εκτίμησή της.

Θα αναρωτηθείτε, φυσικά. Μα στις εκλογές κερδίζει κανείς συμπάθειες με την καμπάνια του; Ασφαλώς όχι. Σε τέτοιες εκλογές, όπου μετρά πολύ ο προσωπικός παράγοντας, ο καθένας εισπράττει τη γενική συμπάθεια ή αντιπάθεια που του έχουν οι συμπολίτες του.

Με μια προϋπόθεση όμως. Να τον θυμηθούν! Σε μια εκλογική αναμέτρηση όπου σε ένα νησί σαν τη Λέσβο, οι υποψήφιοι στο Δήμο και στην Περιφέρεια είναι κάπου 1.500, το να απαιτεί κανείς όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί του να ξέρουν ότι είναι υποψήφιος και με ποιο συνδυασμό μάλιστα, είναι ουτοπικό.

Και μια βασική διάκριση για το τέλος. Τι - πρέπει να - κυνηγούν τελικά οι υποψήφιοι, ψήφους για το συνδυασμό ή σταυρούς για τον εαυτό τους;
Η απάντηση δεν είναι απλή. Ασφαλώς και αυτό που περιμένει από αυτούς ο συνδυασμός, είναι να μαζέψουν ψήφους.

Όμως αυτό δε γίνεται αν δεν απευθυνθούν στους φίλους τους ζητώντας σταυρό! Αλλιώς, τι νόημα έχει η επιλογή από τους επικεφαλής, ανθρώπων με μεγάλη εμβέλεια και κοινωνική αποδοχή;
Άλλο αν μερικοί υποψήφιοι φτάνουν στο άλλο άκρο και το μόνο που τους ενδιαφέρει, είναι να «αρπάξουν» το σταυρό σε βάρος του συνυποψηφίου τους.