Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Βγαίνω καμμιά φορά έξω για τσιγάρο, να κάνω διάλειμμα κι απ’ τη δουλειά, και μου ‘ρχονται κάτι περίεργες σκέψεις... Τις προάλλες σκέφτηκα ότι πέφτουμε σαν τις μύγες. Τόση αισιοδοξία!
Το ρυθμό δεν τον έχω εντοπίσει, αλλά το φαινόμενο δε σταματά. Αργά, γρήγορα, σταθερά, με εξάρσεις, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι αν συναντήσω ακόμα έναν άνθρωπο που μέχρι χθες έλεγε ότι ήταν καλά και σήμερα επισκέπτεται ψυχίατρο/νευρολόγο/ψυχολόγο, θ’ αρχίσω να κοιτώ τα πλάγια μου, που λέτε και στη Μυτιλήνη.
Κι εγώ, το φημολογούμενο τέρας ψυχραιμίας σε κρίσιμες καταστάσεις, προ ημερών είχα την εντύπωση ότι με βρήκαν κάτι αρρυθμίες. Στιγμιαίο, σκέφτηκα, αλλά δεν έφευγε, το άτιμο. Βγήκα να προαυλιστώ, να κάνω μια βόλτα γύρω απ’ το κτήριο, ανώφελο. Τη βάψαμε, φίλε μου! Πού είναι εκείνη η αναισθησία που με κατηγορεί και το αδέλφι, να την ξεθάψω να βρω τη υγεία μου… Μια – δυο μέρες μού πήρε, τη βρήκα. Αλλά έκοψα και τους τρεις νες την ημέρα, για πιο σίγουρα.
Για πόσο θα τη γλυτώνω, όμως;
Στρες να φάν’ κι οι κότες. Πίεση κι ανικανοποίηση. Και δε μας σώνει ούτε ο Ταρλάς που θα φτιαχτεί, ούτε οι Τούρκοι τουρίστες που όλο και πληθαίνουν, ούτε οι αεροπορικές εταιρείες που ανακοίνωσαν αύξηση της επιβατικής κίνησης των τελευταίων μηνών απ’ τα νησιά μας (ως επιτυχία το παρουσίασαν, έτσι, για να μας δουλεύουν). Έχουμε χάσει την μπάλα. Και φαντάσου τι θα συμβαίνει στα μεγάλα αστικά κέντρα…
Το σημειώνω ξανά. Το σφάλμα στον κώδικα, που θα ‘λεγε κι ένας προγραμματιστής, είναι το ανικανοποίητο, όχι η επιπλέον πίεση. Οι άνθρωποι πάντα είχαν έγνοιες, αγώνες να δώσουν, στόχους να εκπληρώσουν, άλλοι με επιτυχία, άλλοι όχι.
Αλλά είτε για να εκτονώσεις την αποτυχία σου, είτε για να της προσφέρεις άλλοθι και να τα κάνεις κρεμαστάρια, έστρεφες το κεφάλι σε κάτι άλλο που σε ικανοποιούσε, αυτοπαραμυθιαζόμενος ή μη. Μα εδώ μάς έχει τελειώσει και το παραμύθι, γαμώτο. Μας έχει τελειώσει η φαντασία. κι έχει δρόμο ακόμα φοβάμαι.
Εν τέλει, νομίζω φταίει ότι σκεφτόμαστε πως όλα θα πάνε καλά. Ίσως αν κάνουμε την παραδοχή ότι δε θα πάνε καλά, να οπλιστούμε με λίγο περισσότερη δύναμη. Δεν τρέχει και τίποτα…