Και καθώς ξετυλιγόταν μπροστά μου ο δρόμος της επιστροφής, κοίταξα αδιάφορα στον καθρέφτη του αυτοκινήτου μου. Και λίγο πριν τη στροφή, που θα μου έκρυβε για πάντα την πόλη που αγάπησα, είδα κατάπληκτος μέσα στο μικρό κομμάτι του γυαλιού μια ολόκληρη καταιγίδα να παλεύει με τρία ουράνια τόξα και μια αέναη θάλασσα, βλοσυρή, να κατοπτρίζει την απόκοσμη μάχη. Πενιχρές ακτίνες εξαργύρωναν την ήττα του ήλιου και μια πένθιμη ριπή λεηλατούσε τα απομεινάρια της μέρας.

Κι έτσι που χάνονταν τα χιλιόμετρα βιαστικά, η μαγεία διαλύθηκε κι ο καθρέφτης δε ζωγράφιζε παρά δυο αδέσποτα δάκρυα και κάποια ανυποψίαστα λιόδεντρα και κτήρια μουντά και νοτισμένα.

Η νύχτα ήταν μπροστά μου και η ερημιά, όπως αυτή που μου άφησε η λησμονημένη πια φυγή σου. Μα ανέλπιστα εντελώς, σε μια αμετάκλητη στροφή και σε ένα δρόμο χαραγμένο με αποχαιρετισμούς, οι ουρανοί που είχα δει μέσα στα μάτια σου τα δεητικά, ήρθαν να επικαλεστούν την ταπείνωση ενός ανεξιλέωτου έρωτα και να κεντήσουν τόξα ουράνια, που αντί για χρώματα, κουβαλούσαν τις παλιές κατάρες. Είναι άραγε η αγάπη το αντίδοτο στις ιοβόλες μεταμέλειες της οικουμένης...

Κι όμως, όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο ανυπόφορη γίνεται η σκέψη της ανθρώπινης δυστυχίας και ολοένα πιο επώδυνα τα συναισθήματα ανημποριάς που τη συνοδεύουν. Εισχωρεί παντού, από τις χαραμάδες της αδιαφορίας, σα μυρωδιά αποφοράς, σα σήψη, που μιαίνει τις ελπίδες, κολλά στο δέρμα και αδρανοποιεί τις αντιστάσεις. Τρέφεται από την άγνοια, την αλαζονεία, την έπαρση, τη δειλία, την ανασφάλεια και το φόβο. Μας περικυκλώνει αθόρυβα ή εκκωφαντικά, απειλώντας να πλήξει τις σταθερές, να καταπνίξει όσα αγαπήσαμε και να ακυρώσει τους μόχθους και τα δάκρυα των γενεών.

Συλλογική μιζέρια και κατάθλιψη, περιχαρακωμένοι ηγήτορες, απόντες πνευματικοί, επίορκοι λαοπλάνοι και ένα σύστημα που αναπαράγει πεισματικά όσα στοιχεία το οδηγούν στην εκμηδένισή του. Η υπέρβαση γίνεται συνώνυμη πια με την αναγκαιότητα.

Κανένα από τα ανθρώπινα έργα, ούτε η ποίηση, ούτε η τεχνολογία, ούτε η τέχνη, δεν έχει κάποια αξία μπροστά σε ένα παιδί που υποφέρει, και χίλιες Τζοκόντες ωχριούν στο χαμόγελο μιας μητέρας που προσέφερε παραμυθία στα βάσανά του.

Παραφωνία η γνώση που δεν κατευθύνεται στην άρση της αδικίας και γελωτοποιός ο επιστήμονας που δεν αντέχει την αρετή.

Ξέσπασμα αγάπης είναι το φάρμακο, μια παραζάλη αλληλεγγύης και επανάσταση ήσυχη σα χιόνι απρόσμενο, που βάφει όμως λευκό και γαληνεύει το πιο δύστροπο τοπίο. Περισσότερο ως έκπληξη θα φανεί, που θα μαλακώσει την οργή και θα πραΰνει την καχυποψία. Σαν τον άρρωστο που ξυπνά ένα πρωί και ο πυρετός έχει κοπάσει, γιατί το ταπεινό βοτάνι και ο λόγος και η άδολη φροντίδα είναι ιάματα της ψυχής απροσμάχητα.

Ξεσηκωμός της καθημερινότητας και μια ελάχιστη αλλαγή στη συνήθεια, στο αποδεκτό, στο τεκμηριωμένο, που θα διαβρώσει τη φαυλότητα και θα επικυρώσει τη δυνατότητα της θέλησης να αναγεννά το ετοιμοθάνατο.

Η ιστορία ποτέ δε γράφτηκε από ηγέτες εμπνευσμένους και στρατηλάτες σκληροτράχηλους, αλλά από ανθρώπους οικείους και διπλανούς, που επέλεξαν με τον πόλεμο ή την αγάπη να καταστραφούν ή να ευημερήσουν. Αλλά που τελικά δεν επέτρεψαν στις περιστάσεις να καθορίσουν τις μοίρες τους.