Ορθώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη απεφάσισε ο τέως να κηδευτεί ως ιδιώτης και πολύ του ήταν. Σεβόμαστε το πένθος της συζύγου και των παιδιών του και αναγνωρίζουμε ότι ήταν μια αγαπημένη οικογένεια με ισχυρούς δεσμούς. Αλλά μέχρις εδώ... Γιατί ο τέως μετά την εκθρόνιση του και τη φυγή του στο εξωτερικό δεν κάθισε ήσυχα και δεν σεβάστηκε την απόφαση του 70% του ελληνικού λαού. Από το 1975-1978 προκειμένου να οργανωθεί ένα πραξικόπημα που θα ανέτρεπε την νόμιμη κυβέρνηση και θα επανέφερε τη βασιλεία ήρθε σε επαφή με στελέχη των ενόπλων δυνάμεων με τους υποστηρικτές που είχε στην Ελλάδα. Γράφει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σ' ένα ιδιόγραφο σημείωμα:
«Τη συνωμοτική αυτή δραστηριότητα απέφυγα να την φέρω στη δημοσιότητα, μολονότι είχα προς τούτο συμφέρον, τόσο από σεβασμό στη μνήμη του πατέρα του Παύλου, όσο και να μην δημιουργηθεί διεθνώς η εντύπωση ότι η Δημοκρατία στην Ελλάδα εξακολουθεί να είναι επισφαλής». Το ιδιόγραφο σημείωμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή βρίσκεται στο ομώνυμο ίδρυμα, για όποιον ενδιαφέρεται.

Και συνεχίζει ο Κοκός

Καταθέτει στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια αγωγή κατά του Ελληνικού κράτους και ζητά αποζημίωση 165 εκατομμυρίων για την ακίνητη περιουσία που άφησε πίσω στην Ελλάδα. Το δικαστήριο επιδίκασε 13,5 εκατομμύρια. Ο πατήρ Μητσοτάκης επέτρεψε στον Κοκό να μεταφέρει στο εξωτερικό από το Τατόι αντικείμενα μεγάλης αξίας, πολλά από τα οποία βγήκαν σε δημοπρασία και εισπράχτηκαν σημαντικά ποσά. Δυστυχώς ο λαός μας δεν διαβάζει με αποτέλεσμα ν' αγνοεί σημαντικούς σταθμούς της ιστορίας μας και να παρασύρεται πλειστάκις.

Ημερολόγιο και βιογραφία που έλαβα

Καθυστερημένα η κόρη μου, μου έφερε το Ημερολόγιο του 2023 που επιμελείται και εκδίδει κάθε χρόνο ο φιλόλογος κ. Σκορδάς και ο Μύθος. Άρχισα να το φυλλομετρώ, να διαβάζω τις βιογραφίες των δημιουργών και να σκέφτομαι. Αργότερα ίσως γράψω περισσότερα.

Από τον λόγιο επιστήμονα Γιώργο Χουτζαίο έλαβα την αυτοβιογραφία του ηλεκτρονικά. Επειδή, όπως και άλλοτε σας ενημέρωσα δεν κατέχω την σύγχρονη τεχνολογία με βοήθησε η κόρη μου. Έχει ενδιαφέρον πρωτίστως.

Κωνσταντίνος - Νιάρχος

1963. Το Παλάτι στο Τατόι γιόρταζε τα 100 έτη βασιλείας των Γκλύξμπουργκ στη χώρα μας και ήταν στολισμένο. Ο Νιάρχος βρέθηκε στην Αθήνα και ανέβηκε στο Τατόι να δει τον βασιλιά Παύλο. Κάποια στιγμή τον πλησιάζει ο τότε διάδοχος Κωνσταντίνος και χωρίς να κρατήσει ούτε τα προσχήματα τον αιφνιδιάζει.

- «Τι δώρο σκοπεύετε να κάνετε στον πατέρα μου για τα 100 χρόνια της βασιλείας στη χώρα σας;»

Ο Νιάρχος τα χάνει προς στιγμήν, αλλά αμέσως αποκτά την αυτοκυριαρχία του.

-«Κάτι βασιλικό Υψηλότατε να ταιριάζει στο θεσμό».

-« Ο πατέρας μου θα ήθελε ένα πλεούμενο σαν τη δικιά σας την "ΚΡΕΟΛΗ".

Κωνσταντίνος - Νιάρχος 2

Επέστρεψε στο Λονδίνο ο Νιάρχος και έθεσε στην εκεί παροικία των Ελλήνων εφοπλιστών το αίτημα του βασιλιά. Μόνο ένας εξ αυτών είπε κάτι «γαλλικά» και διαφώνησε. Η πλειοψηφία αποφάσισε να ικανοποιήσει την επιθυμία του βασιλιά Παύλου και άρχισαν να συγκεντρώνουν χρήματα. Όταν βρέθηκε ξανά ο Νιάρχος στην Αθήνα πήγε να δει το βασιλιά.

-«Μεγαλειότατε το αίτημά σας για τη θαλαμηγό έγινε ευχάριστα δεκτό απ' την παροικία των ελλήνων εφοπλιστών του Λονδίνου και αρχίσαμε...

- Βασιλιάς Παύλος: «Ποιό αίτημα και ποια θαλαμηγό; Εγώ δεν ζήτησα τίποτα και παρακαλώ να σταματήσει κάθε προετοιμασία».

Ό,τι διαβάσατε είναι ιστορικό ντοκουμέντο αναμφισβήτητο. Ο βασιλιάς Παύλος δεν είχε ιδέα. Το αίτημα προς τον Νιάρχο ήταν του Κωνσταντίνου. Μετά την κατάργηση της βασιλείας με το δημοψήφισμα του 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε ότι η βασιλεία στην Ελλάδα ήταν «το καρκίνωμα που αποκόπηκε απ' τον κορμό του Έθνους».

Ιστορία για γέλια και για κλάματα

Όταν πέθανε ο βασιλιάς Παύλος με διαταγή του Γενικού Επιτελείου Στρατού φόρεσαν μαύρο περιβραχιόνιο στο δεξιό χέρι όλοι οι αξιωματικοί. Υπηρετούσα ακόμα στο στράτευμα και ύστερα από μεγάλο χρονικό διάστημα έφτασα με άδεια στο χωριό μου. Μέχρι να φτάσω στο σπίτι μας όσους συγχωριανούς συναντούσα με χαιρετούσαν εγκάρδια, αλλά όταν έπεφτε το βλέμμα τους στο μαύρο περιβραχιόνιο σοβάρευαν απότομα και απορούσαν. Στα μικρά χωριά οι κάτοικοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Οι γονείς, τ' αδέλφια, οι θείοι μου όλοι ζούσαν, προς τι λοιπόν το πένθος;

Τον πρώτο που συνάντησα ήταν ο αείμνηστος πατέρας μου. Αφού με καλωσόρισε δακρυσμένος, το ίδιο και εγώ, βλέπει το μαύρο περιβραχιόνιο.

- Πατέρας: Τιν' τούτο;

- Ο βασιλιάς μπαμπά ήταν αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων και όλοι οι αξιωματικοί πενθούν για το θάνατο του.

Ο πατέρας μου φανατικός αντιβασιλικός μούγκρισε αλλά δεν είπε τίποτα. Ένας καλοπροαίρετος γείτονας μας «βασιλικός», κάτι προσπάθησε να πει υπέρ της βασιλείας. Τι το ήθελε ο δόλιος! Όλο το άχτι, την πικρία και το μίσος που κουβαλούσε ο πατέρας μου κατά των βασιλιάδων από τον πόλεμο της Μικράς Ασίας βγήκε εκείνη τη στιγμή. Γίναμε θέαμα, μαζεύτηκε κόσμος, η αδελφή μου έκλαιγε γοερά. Δεν γινόταν ζάπι με τίποτα. Κάποια στιγμή σκύβω και του λέω στο αυτί:

-«Πάει θα με ξηλώσουν και θα με στείλουν στρατοδικείο». Αυτό ήταν, μπήκαμε μέσα στο σπίτι και ο κόσμος διαλύθηκε. Πέρασε ώρα για να ηρεμήσει και να μιλήσουμε σαν οικογένεια, αλλά δεν έκανε ξανά κουβέντα για το περιστατικό.