Όταν είσαι συναισθηματικά δεμένος μ’ένα τόπο, απ’όπου μόνο θετικά «εισέπραξες», πάντα, όταν υπάρχουν νέα, γίνονται αναφορές, γενικά δίδονται πληροφορίες σε οτιδήποτε αφορά στον τόπο αυτόν, αυτόματα, συνειρμικά η σκέψη σου, γυρίζει σ’αυτόν.  

Ένας τέτοιος τόπος, για μένα, είναι η Μονάδα Τεχνητού Νεφρού(ΜΤΝ) του Νοσοκομείου μας. Εκεί, αγαπημένο μου πρόσωπο, η μητέρα μου Ελπινίκη, «κέρδισε» δέκα χρόνια ζωής. Όταν τη δεκαετία του ’80, ούσα στα ενδιάμεσα -ήντα της, είχε φθάσει στο σημείο της τελικής νεφρικής ανεπάρκειας, άρχισε την αιμοκάθαρση σε νοσοκομείο των Αθηνών. Μαρτύριο σκέτο, αυτή καθ’ αυτή η σχετική διαδικασία για την άρρωστο, όμως το χειρότερο για εκείνη, ήταν πως έπρεπε να εγκαταλείψει το σπίτι της, την περιουσία της (εκείνη την φρόντιζε, ως από ετών χήρα), αλλά κυρίως τον ΑΜΕΑ μοναδικό αδερφό μου. Τότε ΜΤΝ, στη Λέσβο δεν υπήρχε.  

Πιονιέρος στην κυριολεξία της αιμοκάθαρσης στο νησί μας, υπήρξε ο παιδικός μου φίλος, Διευθυντής παθολόγος, Χρήστος Κορδώνης. Πρωτοστάτησε και συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία της ΜΤΝ, στο Βοστάνειο. Εξ ελλείψεως χώρου εντός του Νοσοκομείου, η μονάδα εγκαταστάθηκε σε λυόμενη κατασκευή, σε χώρο του, δίπλα στο Γηροκομείο. Η δυναμικότητα της, αν θυμούμαι καλά, ήταν περί τους 10-15 ασθενείς. Μεταξύ των πρώτων αυτών ασθενών και η μητέρα μου. Η δυνατότητα, του να εγκατασταθεί εκείνη πάλι στο νησί, στο σπίτι της, κοντά στον αδερφό μου της άμβλυνε πλείστα όσα προβλήματά. Το κυριότερο, ότι ζώντας κοντά στους οικείους της, είχε την ευλογία, να επιμηκυνθεί η ζωή της κατά μία δεκαετία. Παίρνω αφορμή, με το παρόν, εγγράφως και δημοσίως αυτή τη φορά, να πω στον Χρήστο Κορδώνη, από καρδιάς, ένα μεγάλο, μεγάλο ευχαριστώ.  

Τότε ΜΤΝ, είχαν δημιουργηθεί, σε διάφορα επαρχιακά νοσοκομεία από παθολόγους γιατρούς, οι οποίοι και έγιναν διευθυντές τους. Για τον Χρήστο Κορδώνη τούτο δεν έγινε, αφού δεν έτυχε της απαιτουθείσης πολιτικής στηρίξεως. Τελικά, στη σχετική προκήρυξη για Νεφρολόγο στη ΜΤΝ του ΒΙΓΝ ανταποκρίθηκε η κ.Τσιμναδή, που προσληφθείσα, άσκησε εκεί το λειτούργημά της με ανθρωπιά και την πρέπουσα δεοντολογία. Τέλος, προ ετών, ευδοκίμως ολοκλήρωσε την καριέρα της. Προσέφερε, όλα αυτά τα χρόνια, στους ασθενείς της, τις απαιτούμενες ιατρικές υπηρεσίες, με επιμέλεια και φροντίδα. Φυσικά το ίδιο και στην μητέρα μου, που εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, το 1994. Ομοίως, δράττομαι της ευκαιρίας να εκφράσω δημοσίως και στην κ.Τσιμναδή τις οφειλόμενες πολλές ευχαριστίες μου. Το ίδιο πράττω,φυσικά και προς όλο το προσωπικό της μονάδας.  

Έκτοτε, παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, το οτιδήποτε αφορά στη ΜΤΝ του ΒΙΓΝ. Με ευχαρίστηση, είχα πληροφορηθεί ότι μετά την ολοκλήρωση της νέας πτέρυγας του, η μονάδα είχε εγκατασταθεί σ’ευρύχωρο χώρο στον πρώτο όροφο του. Πράγματι, όταν προ 6-8 χρόνια βρέθηκα στο Νοσοκομείο, επισκέφθηκα επί τούτου τη μονάδα και η κ.Τσιμναδή είχε την καλοσύνη να με ξεναγήσει. Θυμούμαι, να μου λέει ότι η μονάδα είχε εξοπλιστεί με ό,τι «σύγχρονο απαιτείται για την κατά δυνατό καλύτερη επιστημονικά και τεχνικά άρτια κάλυψη των αιμοκαθαιρομένων», ακόμη, ότι ο αριθμός τους είχε αυξηθεί σημαντικά, συγκριτικά μ’αυτόν, όταν αιμοκαθαίροταν η μητέρα μου.  

Τα τελευταία χρόνια, λόγω της μνημονιακής δεκαετίας, της περικοπής των προσλήψεων και της συνταξιοδότησης νοσηλευτικού προσωπικού, ατυχώς και η μονάδα αυτή υπέστη τα επίχειρα της εσωτερικής υποτιμήσεως. Τούτο, εκ της μη αναπλήρωσης των συνταξιοδοτουμένων. Οι ανάγκες σε προσωπικό αντιμετωπιζόταν εκ των ενόντων, κυρίως δια της εσωτερικής αναδιάταξης και προσωρινής μεταφοράς προσωπικού απ’άλλες διευθύνσεις. Πέραν, του να ικανοποιηθούν οι σχετικές ανάγκες των Λεσβίων ασθενών, στις υπηρεσίες της, προσέφευγε κι ένας σημαντικός αριθμός προσφύγων/μεταναστών, κατά την περίοδο της αντιστοίχου κρίσεως απ’το 2014 και μετά.  

Την όλη δυσμενή κατάσταση, κατά τρόπο ιδιαίτερα παραστατικό, έδιδε σχετικό δημοσίευμα του Lesvosnews, αρχές του 2020, όπου γραφόταν:  

«Έναν νοσηλευτή ανά τρεις αιμοκαθαρόμενους νεφροπαθείς προβλέπουν τα διεθνή στάνταρντ για το όριο ασφαλείας της αιμοκάθαρσης στις Μονάδες Τεχνητού Νεφρού (ΜΤΝ), αλλά η σχετική αναλογία στην αντίστοιχη μονάδα του «Βοστάνειου» νοσοκομείου Μυτιλήνης έχει πέσει ακόμη και πιο κάτω από έναν νοσηλευτή ανά… έξι αιμοκαθαρόμενους νεφροπαθείς!Μάλιστα, παρά το γεγονός ότι, η ΜΤΝ του νοσοκομείου Μυτιλήνης έχει ενισχυθεί από χρόνια με τέσσερα μηχανήματα και τέσσερα κρεβάτια, προκειμένου να αυξηθεί η δυνατότητα της για ταυτόχρονη αιμοκάθαρση σε 18 νεφροπαθείς, 85 είναι οι ημεδαποί αιμοκαθαρόμενοι νεφροπαθείς και περίπου 20, πολλές φορές ακόμη και περισσότεροι από 20, είναι οι μετανάστες νεφροπαθείς προς αιμοκάθαρση… Υπενθυμίζεται ότι ένας νεφροπαθής πρέπει να υποβάλλεται κάθε δεύτερη ημέρα στη διαδικασία της αιμοκάθαρσης». 

Βέβαια κατά την διαρρεύσασα διετία, τα πράγματα όχι μόνο δεν βελτιώθηκαν αλλά οξύνθηκαν περαιτέρω.Τώρα τελευταία, παρακολουθώ από τον Τύπο, το θέμα της προβληματικής λειτουργίας της ΜΤΝ του Νοσοκομείου μας εκ της μη προσλήψεως προσωπικού και κυρίως νεφρολόγων ιατρών, εδώ και τέσσερα χρόνια! Τούτο, έκανε να κατατεθεί στη Βουλή επίκαιρη ερώτηση, προς τον αρμόδιο Υπουργό απ’την Κ.Ο. του ΚΚΕ, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται «… καθώς λόγω της έλλειψης προσωπικού δεν μπορεί να αντιμετωπίσει επαρκώς τις ανάγκες των 60 τακτικά αιμοκαθαιρόμενων ασθενών αλλά και τα έκτακτα και επείγοντα περιστατικά του Νοσοκομείου, όπως και επισκεπτών και των διαμενόντων στο νησί προσφύγων και μεταναστών.» Συνεχίζει δε σ’ άλλο σημείο, γράφοντας «…για τις ανάγκες όλων των παραπάνω, η ΜΤΝ εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια αναγκάζεται να λειτουργεί με μία μόνο νεφρολόγο, συνεπικουρούμενη από γενικούς γιατρούς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια των ασθενών, αλλά και για την εντατικοποίηση των συνθηκών εργασίας που επιτείνεται και από τις συνθήκες της πανδημίας». Τέλος, η ερώτηση τελειώνει με το τι σκέπτεται να πράξει ο Υπουργός για να λυθεί το οξύ αυτό πρόβλημα του ΒΙΓΝ.  

Με την προβληματική αυτή εικόνα, κάποιος θα μπορούσε να αντιτείνει «ναι, αλλά εδώ και ένα-δυό χρόνια λειτουργεί στο νησί, ΜΤΝ του ιδιωτικού τομέα που τις ανάγκες ασθενών καλύπτει, όπως λέγεται, κατά τρόπο πρέποντα και παράλληλα οι αιμοκαθαιρόμενοι, οικονομικά, καλύπτονται απ’τα ταμεία τους».Κι εδώ προκύπτει το μεγάλο ερώτημα.  

Αν, στην μετά Covid εποχή, η ΜΤΝ του ΒΓΙΝ απαξιωθεί περαιτέρω και παράλληλα τα ταμεία πάψουν να καλύπτουν τις δαπάνες αιμοκαθάρσεως στη μονάδα του ιδιωτικού τομέα, “τι μέλλει γενέσθαι” για τους δύσμοιρους Λέσβιους αιμοκαθαιρόμενους; Ο προβληματισμός αυτός δεν είναι αυθαίρετος, αλλά, απότοκος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακόμη και στον ευαίσθητο τομέα της Υγείας, η παρούσα Κυβέρνηση, ακολουθεί.