Έγραφα παλιότερα, με αφορμή δράσης υπέρ της γενέτειράς μας συμπατριώτη, που εδώ και σαράντα χρόνια με τιμά με τη φιλία του: «Αριστείδης Γιαπαλής ο Λέσβιος ευπατρίδης». Όμως, ψηλαφίζοντας και ιχνηλατώντας διαχρονικά τη ρότα της ζωής του, τώρα μετά λόγου γνώσεως, λέω: «Αριστείδης Γιαπαλής ο Έλλην ευπατρίδης».

Οι δρόμοι μας με τον Αριστείδη διασταυρώθηκαν, όταν κοινός φίλος με σύστησε «σ’ένα Μολυβιάτη, δόκτορα κι αυτό», το 1977.

Ο φθοροποιός των πάντων χρόνος, στις περιπτώσεις άδολης φιλίας, αντίθετα, είναι δημιουργός και κτήτορας της. Χρόνο με το χρόνο είχα την ευχαρίστηση να αισθάνομαι την παρουσία του Αριστείδη ολοένα και πλησιέστερα μου. Να παρακολουθεί τα βήματά μου, επιβραβεύοντάς με, ή άλλοτε και κριτικάροντάς με για κάτι το μη πρέπον. Φαίνεται δε, ότι το είχα ανάγκη, περίμενα αλλά και ήθελα την κρίση του Αριστείδη, όπως περιμένει από μεγαλύτερο αδερφό του, ο μικρότερός. Είχα τη χαρά να ξέρω ότι θα με κρίνει προσηκόντως.

Παθιασμένος Λέσβιος και Λεσβιολάτρης κι αυτός, συνταυτιζόμαστε στο ότι η Λέσβος θα ξεφύγει απ’ τη στασιμότητα, μιζέρια και ερήμωσή, μόνο με ανάπτυξη. Βλέποντας δε τις όποιες τοποθετήσεις, άρθρα, ενέργειές μου και αποτελέσματα τους, κατατείνοντα σ’ αυτή, πάντοτε με παρότρυνε να δημιουργήσω κάτι το συλλογικό με συμπατριώτες ενεργούς πολίτες που νοιάζονται, ενεργούν κι αυτοί για το κοινό καλό του νησιού, ώστε το εκάστοτε σκοπούμενο, να προκύπτει ως αποτέλεσμα συνισταμένης δράσης. Η όποια διστακτικότητά μου υπερνικήθηκε, όταν οι ανεγκέφαλοι της τότε εξουσίας του Αθηνοκεντρικού βιλαετιού δημιουργούσαν το Δήμο Τέρας Λέσβου (2010). Τότε, στην παρθενική παρέμβαση μας ως Αναπτυξιακός Σύνδεσμος «ΠΙΤΤΑΚΟΣ Ο ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ», διακηρύξαμε στεντορεία τη φωνή «ΟΧΙ ΕΝΑΣ ΔΗΜΟΣ ΟΛΗ Η ΛΕΣΒΟΣ». Εκ των βασικών συντελεστών του, ο Αριστείδης.

 Προ δεκαπενθημέρου, με πρόσκλησή του Αν.Υπουργού Αμύνης κ.Δ.Βίτσα δια του Αριστείδη, βρεθήκαμε μαζί με τον άλλο καλό Μηθυμναίο φίλο Στρ.Δουκάκη στην κατάμεστη Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων, παρακολουθούντες την εκδήλωση/παρουσίαση, τού από το Υπουργείο Άμυνας στα Ελληνικά αυτή τη φορά εκδοθέντος βιβλίου «Φόρος Τιμής στην Ελλάδα 1940 -1944 » (Hommage a la Grece 1940-1944 ). Του Γάλλου Φιλέλληνα Roger Milliex, Χρυσή Βίβλο - όπως την αποκαλεί - τιμής και σεβασμού της Γαλλικής διανόησης και όχι μόνο, προς τη μικρή, ηρωική και αειθαλή Ελλάδα. Την εκδήλωση, τίμησαν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.Πρ.Παυλόπουλος, ο Πρόεδρος της Βουλής κ.Ν.Βούτσης, αντιπροσωπείες κομμάτων, πολλοί Υπουργοί, ο Νέστορας της πολιτικής και εμβληματική μορφή της αντίστασης Μανώλης Γλέζος και άλλοι.

Στην ομιλία του, ο κ. Βίτσας τελειώνοντας, ευχαρίστησε τον καθηγητή Αριστ. Γιαπαλή για τη συμβολή του, στο να εκδοθεί το βιβλίο τούτο στα Ελληνικά (πρωτοεκδόθηκε στα Γαλλικά, απ’ το Γαλλικό Ινστιτούτο -1979-).

Ακόμη, στο σ’αυτό, εισαγωγικό σημείωμα του, ο Υπουργός, γράφει : «Με την ευκαιρία αυτή, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συντελεστές αυτής της προσπάθειας, ιδιαίτερα τον Καθηγητή Αριστείδη Γιαπαλή και τους συνεργάτες του, που όλοι δούλεψαν εθελοντικά για την απόδοση στην Ελληνική γλώσσα του βιβλίου…» .

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στην με ξεχωριστή εμβρίθεια ομιλία του για το Γάλλο Φιλέλληνα Roger Milliex και το ανεπανάληπτο αυτό πόνημα του, αναφέρθηκε ονομαστικά στον Αριστείδη Γιαπαλή, αποκαλώντας τον, φίλο του.

Τι το σημαντικό έκανε το εν λόγω έργο, ώστε στη βιβλιοπαρουσίαση αυτή να υπάρξει μία τέτοια συνάθροιση, της Πολιτειακής και Πολιτικής ηγεσίας, εξηγεί στον πρόλογο του ο ίδιος, ο συγγραφέας : «…Οραματίστηκα λοιπόν τη σύνταξη μιάς Χρυσής Βίβλου αφιερωμένης σε εκείνη την Ελλάδα (του1940-1944), μια συλλογή για να υποβάλλουν τα σέβη τους προς τη χώρα εκείνη θαυμαστές και φίλοι από την Γαλλία τόσο ηγετικές προσωπικότητες της πνευματικής και εθνικής ελιτ όσο και απλοί πατριώτες.»

Ο Αριστείδης, πολιτικός επιστήμων, διδάκτορας της Σορβόννης, επί έτη βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της υπηρεσίας των γραμμάτων, επιστήμης και διανόησης. Τούτο του έχει αναγνωριστεί από τη Γαλλική Δημοκρατία, απονέμοντάς του το μετάλλιο της λεγεώνας της τιμής.

Ακόμη, στη χώρας μας το έργο του αναγνωρίστηκε απ’ την Πανεπιστημιακή κοινότητα, δια του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, ανακηρύσσοντάς τον επίτιμο Διδάκτορα του (2014).

Τέλος, επί έτη διδάσκει στις Σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων.

Την περασμένη Άνοιξη, η Κυπριακή Πολιτεία, δια του Πρέσβεως της στην Αθήνα κ. Κενεβέζου, απέτισε την οφειλομένη τιμή σε «Ελλαδίτες», για τα τραγικά γεγονότα του παναθηναϊκού συλλαλητηρίου (9/5/1956), - εξήντα ένα χρόνια μετά) - προς αποτροπή της εκτέλεσης απ’ τους Άγγλους αποικιοκράτες, των Κυπρίων ηρώων της ΕΝΩΣΗΣ, Καραολή και Δημητρίου. Κατ’ αυτό, ατυχώς υπήρξαν δεκάδες τραυματίες και το χειρότερο, τέσσερις νεκροί.

Μεταξύ των τραυματιών ήταν και ο Αριστ. Γιαπαλής, φοιτητής τότε.

Τιμητικές πλακέτες εδόθησαν, μέσα σε κλίμα ιδιαίτερης συγκίνησης, σε συγγενείς των θυσιασθέντων. Επίσης πλακέτα, εδόθη στο φίλο Αριστείδη, απ’ τον ίδιο τον Κύπριο Πρέσβη, «ως εκπρόσωπο όλων αυτών που συνελήφθησαν αλλά και τραυματίστηκαν στα γεγονότα της 9^ης Μαΐου 1956», όπως είπε.

Ο Αριστείδης πλέον των μεγάλων, θιασώτης του Καβαφικού πνεύματος, κάνει πράξη οπότε πρέπει το ανεπανάληπτο «…και εις μικρόν γενναίοι», του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή μας. Έτσι, με πυξίδα του το «…πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε» ως συνεχίζει η Καβαφική ρήση, προσφέρει όπως και όπου μπορεί, πρωτίστως δε στη γενέτειρά μας. Γνωρίζω αρκετά. Ξέροντας όμως τη σεμνότητα του φίλου μου, δεν προχωρώ περαιτέρω.

Κλείνοντας, λέω ότι τόποι που στα δρώμενα των γραμμάτων, επιστήμης και διανόησης, διαθέτουν άξιους «πρεσβευτές», τιμώνται ξεχωριστά. Η Αιολίδα γη, η γενέτειρά μας, μήτρα εκκόλαψης διανοητών, διαθέτοντας τον Αριστείδη Γιαπαλή, ασφαλώς και τιμάται κατά πώς της πρέπει και της ανήκει.