Σε δύο εβδομάδες γίνονται τριπλές εκλογές. Για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), τις Περιφέρειες, τους Δήμους. Ασφαλώς, όλες έχουν τη βαρύτητά τους.

Η κάθε μια απ’ τις αντίστοιχες κάλπες έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και ιδιαιτερότητες. Όμως μεγάλης πολιτικής βαρύτητας, είναι της ΕΕ. Τα αποτελέσματα αυτής, θα καταδείξουν το εάν το ευρωπαϊκό κεκτημένο που αγώνες και θυσίες των Ευρωπαϊκών λαών επέτυχαν μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου, θα εξακολουθεί να υπάρχει ή η Ευρώπη θα ακολουθήσει «σκολιούς ατραπούς». Αυτές των Λεπέν, Όρμπαν, Σαλβίνι, Κούρτζ και άλλων ακροδεξιών και αναμφίβολα του μισέλληνα Βέμπερ. Αυτών, του ακραίου εθνικισμού, της ξενοφοβίας, του άκρατου φιλελευθερισμού και της ατέλειωτης λιτότητας. Αυτών, που ως παρορμητική κοινωνική αντίδραση τους κατά το σύνδρομο της αχιβάδας, τους κλείνει στο κέλυφός τους και απομονώνει απ’ τον έξω κόσμο.

Τόνοι αίματος και εκατόμβες θυσιών ανθρώπων, προ δυόμισι περίπου αιώνων στη Γαλλική επανάσταση αποτέλειωσαν τον Μεσαίωνα, σπάζοντας την απάνθρωπη φεουδαρχία και παράλληλα επιβάλλοντας τις αρχές του ανθρωπισμού και του κοινωνικού διαφωτισμού. Τότε που, με κύριο σύνθημα: ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη (liberte, equalite, fraternite) και τρόπο ζωής το «ελευθέρως πράττειν» και «ελευθεροκοινωνείν» (lassie faire, lassie passer ), επεκράτησαν οι αγωνιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Η σύγχρονη δημοκρατία δομήθηκε επί των ακρογωνιαίων αυτών λίθων που στήριξαν διαχρονικά το οικοδόμημα της, στέρεα. Πέρασε βέβαια από σαράντα κύματα, (εκτροπές, πραξικοπήματα, δικτατορίες, πολέμους, κ.άλ.), ως που τελικά προ 70 χρόνων έδωσε τη δυνατότητα να ξεκινήσει η προσπάθεια ενοποίησης της Ευρώπης. Αυτής των λαών, της αλληλεγγύης, του κοινωνικού κράτους, παρ’ όλες τις όποιες δυσκολίες και παρεκκλίσεις έζησε η γενιά μας και ειδικότερα ημών των Ελλήνων. Της Ευρώπης των ελευθέρων συνόρων, της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, ανθρώπων, κεφαλαίων, αγαθών.

Σήμερα με την υπερδεκαετή οικονομική κρίση, της λιτότητας, της περιστολής δαπανών και του κλονισμού του κοινωνικού κράτους, έχοντας η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα θεοποιήσει τα ελλείμματα και το χρέος, απ’ τη μια, και η ύφεση, η αποεπένδυση, απώλεια θέσεων εργασίας, ανεργία, αποδόμηση των εργασιακών κανόνων και δομών, εξαφάνιση της μεσαίας τάξεως και φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων των ευρωπαϊκών λαών απ’ την άλλη, κοντολογίς η συνταγή της απόλυτης δημοσιονομικής πειθαρχίας, έχουν δημιουργήσει συνθήκες που ανατρέπουν τις κατακτηθείσες ευρωπαϊκές ελευθερίες.

Ενέργειες χωρών, όπως αυτές της ομάδος Βίσεγκραντ που πρωτοστατούν στη δημιουργία κλειστών συνόρων στη Γηραιά Ήπειρο, καταδεικνύουν τα προαναφερθέντα.

Επικαλούνται γι’ αυτό το μεταναστευτικό/προσφυγικό πρόβλημα, (αποτέλεσμα πολέμων, δικτατοριών, διωγμών, κ.λπ. εκτός Ευρώπης, και της ανά την υφήλιο οικονομικής κρίσης). Εξορκίζουν δε και αφορίζουν αυτό, υψώνοντας συνοριακούς φράκτες, καταπατώντας παράλληλα κάθε κριτήριο ανθρωπισμού, φιλαλληλίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Έτσι μοιραία, η Ευρώπη ατυχώς ολισθαίνει προς το σκοταδισμό, μίσος και αλλοφροσύνη. Προ ημερών εκατομμύρια Ευρωπαίων τηλεθεατών παρακολούθησαν την επίδειξη του Όρμπαν στο Σαλβίνι, του αποτρόπαιου παραδείγματος φοβικού απομονωτισμού, τα σιδηρόφρακτα σύνορα που περιέκλεισε την Ουγγαρία.

Ενδεχομένως τούτα αποτελούν προοίμιο, της Ευρώπης πάλι των καταστροφικών αντιθέσεων. Αντιστοίχων εκείνων που οδήγησαν στον όλεθρο των δύο παγκοσμίων πολέμων. Έτσι για να εξακολουθήσει η ΕΕ να υπάρχει σαν τέτοια, όπως και ως ένωση των ευρωπαϊκών λαών, του ανθρωπιστικού ιδεώδους και ευρωπαϊκού κεκτημένου η κάθε ψήφος σ’ αυτή την κάλπη, θα πρέπει να απομακρύνει το ενδεχόμενο, η ακροδεξιά να βγει ενισχυμένη σ’ αυτές τις εκλογές. Αυτά σ’ ότι αφορά τα της Ευρώπης.

Στα της χώρας μας, με δεδομένο ότι η αξιωματική αντιπολίτευση έχει προσδώσει στις ευρωεκλογές χαρακτήρα δημοψηφισματικό, πιστεύω ότι η πλειοψηφούσα παράταξη του Λαού μας, η δημοκρατική, θα δώσει την πρέπουσα απάντηση.

Οι άλλες δύο κάλπες ασφαλώς υπολείπονται σημαντικότητας έναντι της πρώτης στην οποία αναφέρθηκα, αλλά οπωσδήποτε έχουν ξεχωριστή σημασία, αφού αφορούν στη διακυβέρνηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, του ενός εκ των θεμελιωδών βάθρων της δημοκρατίας. Του πρωτοβάθμιου κυττάρου δημοκρατίας που ιδιαίτερα για την Περιφέρεια μας και τους Δήμους μας, αιτηματικά ως κυρίαρχο προβάλλει, ένα. Η Ανάπτυξη. Για το καλό του νησιού μας και την ευημερία όλων μας. Έτσι, ζητούμενο είναι να επιλεγούν τοπικοί άρχοντες, αυτοί που θα καταφέρουν να ξεκολλήσουν το Βορ. Αιγαίο απ’ την υπανάπτυξη και τη μόνιμη μιζέρια. Για την επιλογή τους δεν χρειάζονται οπαδικά κριτήρια. Χρειάζονται αυτά της αριστείας, γνώσης, θέλησης και ικανότητας, κοντολογίς κριτήρια τεχνοκρατικά.

Για την Περιφέρειά μας, που ατυχώς συγκαταλέγεται στις τελευταίες θέσεις ανάπτυξης της Ε.Ε. και που δεν κατάφεραν να «ξεκολλήσουν» απ’ αυτές οι ως τώρα χρηματίσαντες Περιφερειάρχες, χρειάζεται νέο αίμα, του οποίου το τρίπτυχο «ξέρω, θέλω και μπορώ» διέπει την πολιτεία του. Και αυτό το νέο, υπάρχει μεταξύ των υποψηφίων, τουλάχιστον για ένα τους, του οποίου η τεχνοκρατική αντίληψη και δυνατότητα υπερβαίνει κατά πολύ τις προδιαγραφές ενός Περιφερειάρχη.

Τέλος για τους Δήμους, ας μου επιτραπεί να αναφερθώ σ’ αυτόν του γενέθλιου μου τόπου, τον Δυτικής Λέσβου, ζητούμενο είναι η επιλογή αρχόντων τέτοιων που θα καταφέρουν να ανακτηθεί το επί εννιά ολόκληρα χρόνια χαμένο έδαφος και να ξεκολλήσουν τον τόπο απ’ το μαράζωμα, τη μιζέρια και την ερήμωση, που επέφερε σ’ όλα τα χωριά μας ο Μυτιληνοκεντρισμός δια του «Καλλικράτη» με το Δήμο Τέρας Λέσβου.

Μακάρι η 26η Μαΐου να αποτελέσει σημείο καμπής για την ΕΕ, την Περιφέρειά μας και το Δήμο Δυτικής Λέσβου.